>Ένας καθηγητής πανεπιστημίου, βοτανολόγος, ερευνούσε σε ένα χωριό τη φύση.
>Ξάφνου πιάνει μια τρομακτική καταιγίδα και μουσκεμένος όπως είναι χτυπάει
>την
>πρώτη πόρτα που βλέπει. Του ανοίγει μια κυρία που ο άντρας της έλειπε
>μετανάστης χρόνια. Τον βάζει μεσα, τον περιποιείται, του δίνει στεγνά
ρούχα
>και του δίνει να φάει. Αφού φάγανε, τον οδήγησε στο δωμάτιο του και τον
>ρώτησε αν χρειάζεται κάτι άλλο...
>- Όχι εμείς οι πανεπιστημιακοί είμαστε ολιγαρκείς, έχουμε τα βιβλία μας,
>τις
>σημειώσεις μας...
>- Καλώς, απάντησε και έφυγε.
>Μετά μια ώρα και αφού σκεφτόταν ότι μετά από τόσα χρόνια ένας άνδρας ήταν
>και
>πάλι στο σπίτι της, φοράει ένα sexy νυχτικό και πάει να ρωτήσει αν θέλει
>κάτι...
>- Όχι εμείς οι πανεπιστημιακοί είμαστε ολιγαρκείς, έχουμε τα βιβλία μας,
>τις
>σημειώσεις μας...
>- Καλώς, απάντησε και έφυγε.
>Το ίδιο σκηνικό άλλες δυο φορές, αλλά μάταια.
>Το άλλο πρωί, καθώς έτρωγαν πρωινό στην αυλή με τα αρνάκια, τα κατσικάκια
>και
>τα λοιπά ζώα του σπιτιού, ο καθηγητής παρατηρεί ότι υπάρχουν μόνο 2 κότες
>και
>10 κοκκόρια.
>Περίεργος ρωτάει γιατί οι κόκκορες είναι περισσότεροι από τις κότες και
όχι
>το
>αντίθετο.
>Και η κυρία του απαντάει:
>- Α, μην τους βλέπετε έτσι. Ο ένας πηδάει, οι άλλοι είναι πανεπιστημιακοί.
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: 