Πριν ανοίξεις τα μάτια σου από ένα τροχαίο. Οι πρώτες σκέψεις. Ο πρώτος πόνος. Τα πρώτα νεύρα!
Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Δε σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Έχω πάει στο κόσμο του πόνου, του νοσοκομείου, της απόλυτης ακινησίας. Ξέρω πως είναι. Δεν θέλω κανείς άλλος να βρεθεί εκεί. Μακάρι να μπορούσα να βάλω μυαλό σε όλους! Δεν μπορώ όμως!!!
Τρελαίνομαι κάθε μέρα με όλους αυτούς που δεν τηρούν τίποτα την ώρα της οδήγησης. Και είναι πολλοί! Αμέτρητοι! κι εγώ τόσο μικρή, τόσο λίγη. Δεν μου μένει τίποτ' άλλο παρά να είμαι εγώ σωστή (όσο μπορώ σωστή!). Να δίνω το παράδειγμα. Στις διαβάσεις, στα φανάρια, στα στόπ, στις προτεραιότητες! Μα είναι τόσοι πολλοί! Νοιώθω ότι είναι μάταιο να προσπαθώ! Μου έρχεται να γίνω σαν κι αυτούς! να οδηγάω όπως να 'ναι! μα δεν μπορώ! κάτι μέσα μου με φρενάρει! Ο σεβασμός προς τον άλλο οδηγό, προς τον πεζό, προς την ζωή μου???
Κι έτσι αρχίζω και πάλι από την αρχή! Σταματάω δίπλα σε πεζούς και τους δείχνω την διάβαση "από κεί πρέπει να περνάτε!" περνάω δίπλα από αυτοκίνητα και τους φωνάζω "φλάς δεν έβγαλες!" Προσπαθώ! Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, προσπαθώ να κάνω κάτι καλύτερο, να κάνω κάποιον λίγο καλύτερο. Όχι δεν είμαι τέλεια! Μακάρι να βρισκώταν κάποιος στο δρόμο να διωρθώσει κι εμένα! Την ώρα που κάνω το λάθος, να το συνειδητοποιήσω, να είναι χειροπιαστό!
Μα υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ! Η ασυνηδεισία τους με σκοτώνει, κάθε λεπτό, κάθε φορά που φρενάρω απότομα για να μην πέσω, κάθε φορά που τρελαίνωμαι με την συμπεριφορά τους! και θέλω να αρχίσω να τους χτυπάω! Είναι πάρα πολλοί! Δεν ξέρω αν θα αντέξω για πολύ!!! Προσπαθώ! Νευριάζω! Παρατηρώ! Προσέχω!
Μα πάνω απ' όλα λυπάμαι που κανείς δεν σέβεται κανέναν πια!!!![]()