Χθες βράδυ...
Έχει τελειώσει ο αγώνας... Αποχωρώ απο το σπίτι που τον είδα, ψιλοπαρμενος γιατί ειχα δεχτεί και ενα προσωπικό τηλεφώνημα... απο αυτά που δε βγάινει άκρη.
Είχε χάσει κι η ομάδα. Χωρίς να πάιξει και καλό ποδόσφαιρο.. Δε θα ξαναδώ ποτέ την ομάδα που θυμάμαι μικρός, μεσημέρια Σαββατου σε ασπρόμαυρη τηλεόραση... Κένυ Νταλγκλίς και σια.
Καβαλάω τον Τίγρη και φεύγω για κέντρο.
Σύνταγμα. "Η πλατεία ήταν γεμάτη...", αλλα το κόκκινο του απογέματος είχε δώσει θέση στο κοκκινόμαυρο..
Το απόγεμα που είχα περάσει, ανέμιζα το κασκόλ και κόρναρα στους Αγγλους, χαμός. Μια παρέα μου πρόσφερε και μπύρα!
(απο τις 20 που είχαν μαζί τους...)
Τώρα η γιορτή συνέχιζε, εγω δεν είχα κέφι.
Τα τραγούδια διαφορετικά κι όμως ίδια. Ανάμεσα στους Ιταλούς, πολλοί Άγγλοι κατηφείς μεν, αξιοπρεπείς δε. Μεικτες (οπαδικά) παρέες συζητούσαν. Δύο αγγλίδες με σορτσάκια μου χαμογελάνε απο το πεζούλι. Δεν προλαβαίνω να ανταποδώσω και εμφανίζονται οι δύο μαντράχαλοι συνοδοί με τα μπυροκοίλια και τις σχετικές "προμήθειες". Φεύγουν...η μία ξαναρίχνει ένα βλέμμα.
Συνεχίζω, κάνω το γύρο του κέντρου (παρόλο που η Αμαλίας είχε κλεισει), φτάνω Ομόμοια, Ψυρρή, Μοναστηράκι, Θησείο.
Η ίδια ατμόσφαιρα γιορτής, με οπαδούς χωρίς αντιπαλοτητα...
Σκέφτομαι τα καθ' ημας.... πίκρα
Ανεβαίνω τη Γαλατσίου. Οι μυρωδιές του Μπαιρακτάρη και των "συν αυτώ" στο μοναστηράκι μου έφεραν λιγούρα. Σταματάω σε ένα σουβλατζίδικο.
Έξω δύο αγγλάρες με τα μούτρα ως το πατωμα. Πιανω κουβέντα. Η προφορά τους λιμανιώτικη - δεν αποδίδεται....
- Next time mate, we will make it
- Yap, 'at is soccer, you 'win you lose.
- We could have played better though.
- We 'eRe the best team in 'e field, right? oh well... (μια γουλια μπύρας κατέβηκε)
- True, but... never mind. You will never walk alone!
(τα πρόσωπά τους φωτίζονται)
- Aye, You will never walk alone. Take care mate
- You too lads
![]()