Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει την ενλόγω ταινία αλλα αν η απάντηση σας είναι θετική τότε θα καταλάβετε τα παρακάτω.
Από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τους δύο τροχούς παρατηρούσα τη δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στους μοτοσυκλετιστές: και τους συνεπείς και τους ΜΗ συνεπείς (κάγκουρες). Τα σχόλια; “Τον κακομοίρη που πάει με τόση ζέστη (ή τόσο κρύο)”, “την έχει αρπαγμένη”, “κοίτα τους, κοίτα τους πως τρέχουν να σκοτωθούνε”, “μα καλά δεν ζεσταίνεσαι μ’ όλα αυτά που φοράς; Θα σκάσεις!!! (Το κλασσικό)”, «εγω δεν το φοράω μεσ’ την πόλη (το κράνος) γιατί μου περιορίζει την περιφεριακή όραση” :o , «εγω πάω σιγά, όχι σαν τον διάολο (ο πατέρας μου), “ελα μωρέ…ένα παπί έχεις, με πόσα να τρέξεις;
” “εεε μας έχεις κι’ αυτό το κράνος!!! Που να τ’ αφήσεις;” , “όλα αυτά που φοράς είναι για 600cc+ (ο θείος μου)
”, “κόντρες θανάτου (στην ΤV) και πάει λέγοντας και από ξένους και από συγγενείς μου…
Βλέπω τα ειρωνικά τους γέλια, τις μαμάδες να τραβούν από το χέρι τα παιδιά τους όταν με βλέπουν να κατεβαίνω από τη σέλα, τους “φίλους” και γνωστούς μου να ψιθυρίζουν ο ενας στον άλλο όταν πλησιάζω όταν έρχομαι στο τραπέζι τους, τα πιτσιρίκια με το μαλλί και το μυαλό κάγκελο να γελάνε αμα με βλέπουν με όλα αυτά που φοράω.
Φοράω ΠΑΝΤΟΥ και ΠΑΝΤΑ τον εξοπλισμό μου! Σε κάθε περίσταση και εποχή! Προσέχω ρε πούστη μου πως το λένε… Ξέρω πόσο εύθραυστοι είμαστε, δε χρειάζεται να το βιώσω ξανά και ξανά (αν είμαι τυχερός και ζήσω ώστε να υπάρχει “ξανά”), ούτε θα κλάψω, ούτε θα με πιάσει τρέμουλο αμα δω ολους τους παραπάνω με πατερίτσες ή στο νοσοκομείο με σωληνάκια να μπαινοβγαίνουν απ’ ολες τις τρύπες του σώματος τους.
Και ρωτάω: Όλοι εσείς οι παραπάνω δεν παίξατε ποτέ κυνηγητό, μπάλα ή ποδήλατο όταν ήσασταν μικροί; Πόσες φορές δεν έπεσε το δάκρυ κορόμηλο όταν αδέξια πέσατε και γδάρατε γόνατα και αγκώνες από τα παραπάνω. Όταν για πρώτη σας φορά πήγατε με γυναίκα (ή με άντρα οι κοπελιές) δεν φορέσατε προφυλακτικό; (αυτό πάει για τους πρώτους). Δεν είχατε ποτέ φίλο ή γνωστό που σαν τον “χάσατε” μάθατε πως είναι νοσοκομείο και τρώει με το καλαμάκι και κλαίει χωρίς να μιλάει γιατί έκανε γναθοπλαστική; “Ναι μωρέ, καλό κοπέλι ητανε…κρίμα…”.
Προσπαθούμε να έχουμε καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης στο δρόμο σε περίπτωση ατυχήματος , να δείχνουμε πειθαρχία κι’ υπευθυνότητα αφού διαλέξαμε να είμαστε δίτροχοι. Κι’ όμως…είμαστε περιθωριακοί, αντικοινωνικοί, ταραχοποιά στοιχεία στα μάτια τους.
Αισθάνομαι όπως ο πρωταγωνιστής στην ομόνυμη ταινία: άβολα, αμήχανα, κατατρεγμένος και απορριπτέος από ολους αυτούς που απ’ εξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρουν, ο straight σ’ ένα κόσμο gay.
Είμαι τόσο απογοητευμένος με όλα αυτά, στα μικρά μας τα Χανιά…
Παρακάτω ένα αντίγραφο από τον MikeG που το βρήκα κατάλληλο για το παρόν post:
Αυτό που με ενοχλεί σε όλες αυτές τις καταστάσεις δεν είναι τόσο το ότι ο κάγκουρας κάνει όλα αυτά που κάνει, αλλά το ότι όλοι έτσι δημιουργούν μια άποψη, προφανώς αρνητική, για εμάς τους μοτοσυκλετιστές & έχουν προκαταβάλει την άποψη τους. Έτσι για του ςπερισσότερους πάντα ευθύνεται ο μοτοσυκλετιστής. Τέτοια φαινόμενα (κάγκουρας) λοιπόν πρέπει να εξαλήψουν ίσως , ώστε να αρχίσει ο υπόλληπος κόσμος να έχει μια συνιδοποιημένη & σωστή άποψη για εμάς. (Αν & χλωμό το βρίσκω).
Τέλος, να πω κάτι που έχω ξαναπεί κάποτε: ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΟΥΤΣΟΣ, ΚΟΥΛΟΣ, ΠΑΡΑΛΥΤΟΣ, Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΤΑ ΡΑΔΙΚΙΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΜΥΑΛΟ (πάντως κάτι μου λέει πως στο τελευταίο και να θέλεις δε θα μπορείς). ΟΥΤΕ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΦΙΛΟ Η ΓΝΩΣΤΟ ΝΑ ΠΛΗΡΗ ΤΙΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΤΙΣΤΕΙΣ!
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΛΕΓΑ ΣΤΟ ΚΟΛΛΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΨΗΝΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ EXTRA ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΡΑΝΟΥΣ. ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΠΟΥ ΣΒΟΥΡΙΖΑΜΕ ΣΕ ΣΤΕΝΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΣΤΡΟΦΙΛΙΚΙ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΣΕ 90ΜΟΙΡΕΣ ΣΤΡΟΦΗ ΨΙΛΟ ΚΟΚΚΙΝΟΧΩΜΑ ΜΕ ΧΑΛΙΚΑΚΙ. ΗΞΕΡΑ, ΜΠΗΚΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΥΛΟ ΤΕΛΕΙΩΣ, ΤΗΝ ΕΒΓΑΛΑ, Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΗΝ ΕΒΓΑΛΕ ΜΕ ΕΝΑ ΦΛΑΣΑΚΙ, ΕΝΑ ΓΔΑΡΜΕΝΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΚΑΙ ΜΩΛΟΠΟΝΕΜΕΝΟ ΩΜΟ. ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ: “ΦΙΛΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΑ CORDURΕΝΙΟ ΜΠΟΥΦΑΝΑΚΙ…”
Απάντηση με παράθεση
....ειδικα οτι ο εξοπλισμος μου δν ειναι για 125....