Πριν περιπου ενα μηνα εγινε το εξης περιστατικο:
Δενει το πλοιο στο λιμανι και αρχιζει το ξεφορτωμα,
παει λοιπον ενας τυπος σερνοντας το ενα του ποδι σε ενα απο τα ταξι και λεει στον ταξιτζη:
-Φιλαρακο επειδη δεν ειμαι καλα σε παρακαλω μπορεις να παρεις την βαλιτσα μου απο την αποθηκουλα του καραβιου και να με πας σπιτι?
-Ε,ναι ρε φιλε.Ποιοα ειναι η βαλιτσα?
-Να,μια κοκκινη(πχ) μπροστα μπροστα.
Την ωρα λοιπον που ο ταριφ αγγιζει την βαλιτσα,τον μπουζουριαζουν καμια δεκαρια ασφαλιτες και λιμενικοι.
Μεχρι να καταλαβει ο ανθρωπος τι εγινε και να τους εξηγησει ο τυπακος ειχε εξαφανιστει.
Μπουζουριαζουν τον ταριφ και τον στελνουν στο αυτοφορο.Η βαλιτσα ειχε πρεζα να πιει ολο το νησι!!
Μιας και η Μυτιληνη ειναι μικρη κοινωνια,γρηγορα(αν οχι αμεσα)εγινε γνωστο το θεμα απο τους υπολοιπουν οδηγους που ηταν εκει.
Σημερα ηταν το δικαστηριο του παλικαριου και απο τις 11 το πρωι εως τις 1 το μεσημερι,ο δρομος μπροστα απο το δικαστηριο ειχε κλεισει απο τα 100 σχεδον ραδιοταξι που πηγαν ως μορφη διαδηλωσεως υπερ του συναδελφου τους.
Τελικα ακομα δεν εμαθα τι εγινε.
Αλλα ολοι σεβαστηκαν και εκτιμησαν αυτη τη προσπαθεια.
Που παρ' ολες τις διαφορες και τα προσωπικα προβληματα,παρ' ολα τα επαγγελματικα και τα μεταξυ τους προβληματα,αυτοι οι ανθρωποι ενωθηκαν και τα εβαλαν ολα στην ακρη προκυμενου να βοηθησουν εναν συναδελφο τους.
Μακαρι να ημασταν ολοι ετσι.Μακαρι και εκεινοι να ειναι παντα ετσι.
Σεβασμος μεσα απο την καρδια μου σε ολο το ραδιοταξι Μυτιληνης και με το καλο να βρει το δικιο του το παλικαρι.