"Μαμά, δεν φταίω εγώ"

[dukeandthecity]

ποσες φορές το έχουμε πει αυτο σαν πιτσιρίκια ?

τοσο μεγαλο βίωμα έχει γίνει τελικά?

πηγή :http://www.agonaskritis.gr/?q=node/1165&size=thumbnail

Συνεχίζονται τα προβλήματα στη δίκη της Ricomex

Πεμ, 07 Ιουν 2007

Η Δίκη της Ricomex, στο Μικρό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών, όπως είναι γνωστό, άρχισε την 21-2-2007. Εξετάστηκαν όλοι οι μάρτυρες. Διαβάστηκαν όλα τα έγγραφα . Την 4-6-2007, είχε οριστεί να αρχίσουν οι αγορεύσεις της Πολιτικής Αγωγής. Θα άρχιζε την αγόρευσή του , ο Δικηγόρος πολλών θυμάτων, Αλέξης Αναγνωστάκης. Όμως, την 4-6-2007, ανέβηκε η σύνθεση στην έδρα και ανακοίνωσε, πως, διακόπτει την δίκη για την 6-6-2007, ημέρα Τετάρτη, γιατί, ασθένησε ο ένας Τακτικός δικαστής. Ο Εφέτης κ. Θανέλας .
Την 6-6-2007 ξανανέβηκε, η σύνθεση και ανακοίνωσε πως διακόπτεται ξανά η δίκη για την 8-6-2007, ημέρα Παρασκευή, γιατί , η ΑΣΘΕΝΕΙΑ συνεχίζεται. Τα γεγονότα, προκάλεσαν νέες ανησυχίες στα θύματα. Γιατί, φοβούνται μήπως η ασθένεια παραταθεί. Και την 10-9-2007, παραγράφονται τ’ αδικήματα, εφ’ όσον, θεωρηθούν πλημμελήματα, όπως πρότεινε ο Εισαγγελέας της έδρας, κ. Μανταγκαξίδης. Η ανησυχία, μεγαλώνει, όταν θυμούνται, πως η προηγούμενη δίκη, στο ίδιο δικαστήριο, ματαιώθηκε, γιατί, αποκαλύφθηκε, πως , ο Εφέτης της ίδιας θέσης, στην σύνθεση του Δικαστηρίου (αριστερά του Προέδρου) ήταν σε Αργία και δεν μπορούσε να δικάζει.
Νέα Αναβολή δεν μπορεί να γίνει, γιατί, η νέα δικάσιμη θα οριστεί, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ.
Τα θύματα, δια των Συνηγόρων τους από την αρχή ζήτησαν να οριστεί και Αναπληρωματικός Εφέτης, για την περίπτωση κωλύματος (π.χ. Ασθένειας, Αργίας κλπ) κάποιου, κατά την διάρκεια της δίκης που προβλέπονταν κι είναι μακράς διάρκειας. Το Δικαστήριο , απόρριψε το αίτημα αυτό!
Σημειώνεται, πως, ούτε στην περίπτωση του Εφέτη με την Αργία, είχε διοριστεί Αναπληρωματικός!!! Αν είχε οριστεί τότε αναπληρωματικός Τακτικός Δικαστής η δίκη θα είχε τελειώσει.
Δυστυχώς, τα λάθη επαναλαμβάνονται και η υπόθεση άγεται, αναπότρεπτα, στην ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ. Ξεκίνησαν 25 κατηγορούμενοι. Έφυγαν από τις προδικασίες οι 23. Οι δύο που έμειναν, σκεπάζονται μετά 8 χρόνια, από την ομπρέλα, της παραγραφής. Και μπαίνουν στο καταφύγιο της Ατιμωρησίας.
Έτσι, το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο όχι των υπαιτίων, όπως υπόσχονταν οι αρμόδιοι, αλλά μεδούλι των συγγενών των θυμάτων.

[dukeandthecity]

Hμερομηνία : 02-12-06 Copyright: http://www.kathimerini.gr

Το έγκλημα πιστοποιήθηκε από εμπειρογνώμονες και εισαγγελείς, αλλά η τιμωρία του χάθηκε σ' έναν δικονομικό λαβύρινθο μεθοδεύσεων και τεχνασμάτων. Επτά χρόνια μετά το σεισμό, οι συγγενείς των νεκρών της Ρικομέξ συνεχίζουν, ξεχασμένοι και αβοήθητοι, να διεκδικούν τη δικαίωσή τους


Ρεπορτάζ: Νίκος Βαφειάδης
Συνεντεύξεις: Νατάσα Σινιώρη
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ζαβός
Ρικομέξ
- Επτά χρόνια μετά: θύματα 39, ένοχος κανείς

- Το χρονικό της ατιμωρησίας


«ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ στο χώρο εργασίας μου. Εξαιτίας της σεισμικής δόνησης κατέρρευσε ακαριαία σαν χάρτινος πύργος το κτίριο όπου στεγαζόταν το εργοστάσιο. Ετρεξα ενστικτωδώς προς τη σκάλα, αγκάλιασα το σιδερένιο της άξονα και κοιτάζοντας προς τα κάτω είδα να φεύγει όλος ο όροφος μαζί με την τηλεφωνήτρια. Βρέθηκα ξαπλωμένη ανάσκελα έχοντας από πάνω μου τις τέσσερις πλάκες των ορόφων. Η κατάστασή μου ήταν τραγική. Επεφτα σε λήθαργο και συνερχόμουν όταν θυμόμουν τα αγαπημένα μου πρόσωπα, άλλοτε με αρνητικές σκέψεις και άλλοτε με θετικές. Οταν για πρώτη φορά άκουσα τα κομπρεσέρ, η ελπίδα φούντωσε μέσα μου. Φώναζα με όση δύναμη μου είχε απομείνει… Βγήκα από εκεί ζωντανή νεκρή… Τριάντα εννέα συνάδελφοί μου δεν τα κατάφεραν. Τους ρούφηξε το έδαφος…».

Η μαρτυρία ανήκει στην Εύη Σοφίλου, πρώην εργάτρια της βιομηχανίας Ricomex στο Μενίδι, η οποία απεγκλωβίστηκε ύστερα από 46 ώρες από τα χαλάσματα του εργοστασίου που έγινε ο τάφος 39 συναδέλφων της (δύο εκ των οποίων ήταν έγκυοι) και έκτοτε ζει αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα υγείας και προσμένοντας καρτερικά την απονομή δικαιοσύνης. Κι αν στους περισσότερους από εμάς τα λόγια της απλώς ξυπνούν οδυνηρές πλην μακρινές μνήμες από τον σεισμό των 5,9 Ρίχτερ στο ρήγμα της Πάρνηθας, που έπληξε την Αττική στις 7 Σεπτεμβρίου 1999 και άφησε πίσω του 137 νεκρούς, για κάποιους συνανθρώπους μας -άμεσα παθόντες και συγγενείς θυμάτων- αποτελούν μια ανοιχτή πληγή που δεν πρόκειται να επουλωθεί όσο δεν βρίσκουν δικαίωση. Η ατιμωρησία των υπευθύνων αποτυπώνεται μέσα από τα δημοσιεύματα του Τύπου και τα δικαστικά έγγραφα για την υπόθεση της κατάρρευσης του εξαώροφου εργοστασίου της Ricomex, στην οδό Τατοΐου 1 στο Μενίδι. Ανάλογη εξέλιξη είχαν άλλωστε και οι δικαστικές υποθέσεις για τα άλλα 28 κτίρια που έγιναν σκόνη, ανάμεσα στα οποία τα εργοστάσια Φουρλής, Φαράν, Παπουτσάνης, Πρόκος κ.λπ., αλλά και οι αντίστοιχες υποθέσεις με τους σεισμούς της Θεσσαλονίκης, του Αιγίου και της Καλαμάτας.

Το «Κ» επιχειρεί σήμερα να ανασύρει την υπόθεση της Ricomex από το βαθύτατο ρήγμα της συλλογικής λήθης και να εξηγήσει γιατί μέχρι τώρα κανείς από τους 11 αρχικούς κατηγορουμένους δεν έχει τιμωρηθεί και καμία από τις οικογένειες των θυμάτων, που δεν συμβιβάστηκαν εξωδικαστικά με την εταιρεία, δεν έχει εισπράξει την παραμικρή χρηματική αποζημίωση από τους ιδιοκτήτες της. Οπως χαρακτηριστικά δήλωσε στο «Κ» ο συνήγορός τους, Ανδρ. Αναγνωστάκης: «Οι εργαζόμενοι στη Ricomex καταπλακώθηκαν υπό σεισμό την 7/9/1999 στα ερείπια του κτιρίου-φερέτρου που τους στέγαζε. Οι συγγενείς των νεκρών καταπλακώνονται από τότε από τους ισχυρούς (πολυεθνικές, τράπεζες κ.λπ.). Και τις δικαστικές καθυστερήσεις και εμπλοκές...» Δύο από αυτούς δέχθηκαν να μάς ανοίξουν την καρδιά τους.

Δέσποινα Χατζηδημητρίου 38 ετών,
αδελφή του Δημήτρη Χατζηδημητρίου

«Kαι όλα τα λεφτά του κόσμου να μού δώσουν, εγώ θα ζητώ την τιμωρία τους»

Το γιο της τον βάφτισε Δημήτρη για να τιμήσει τη μνήμη του αδελφού της, που έχασε τη ζωή του σε ηλικία 33 ετών. «Μέχρι και πέρυσι δεν μπορούσα να χαρώ στην ονομαστική του εορτή. Το ένιωθα περισσότερο σαν πένθος». Ο Δημήτρης εργαζόταν τρία χρόνια στη Ρικομέξ ως πωλητής. «Παλιότερα ήταν στο Πολεμικό Ναυτικό και έφυγε από εκεί γιατί ήταν επικίνδυνα. Τελικά το βρήκε από αλλού… Γι' αυτό και πιστεύω ότι οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Τον αδελφό μου δεν θα τον ξαναφέρω πίσω. Αλλά δεν θέλω να ανησυχώ για τους ανθρώπους που μου απομείνανε. Δεν μπορώ να υπολογίζω στην ανθρώπινη συνείδηση γιατί πάντα θα υπάρχουν ασυνείδητοι. Το θέμα είναι ποιος θα τους αποτρέψει από το να χτίζουν τέτοια σαθρά κτίρια».

Οταν μιλάει για τον αδελφό της τα μάτια λάμπουν. «Δεν είχε εχθρούς, μόνο φίλους. Διέθετε μεγάλη ευαισθησία και φοβερή αίσθηση του χιούμορ. Μου λείπει πολύ. Μου λείπουν αυτά τα καθημερινά πράγματα που κάναμε μαζί, όπως το να παίξουμε ένα τάβλι και να κουβεντιάσουμε».

Μου περιγράφει τη ζωή της μετά το θάνατο του αδελφού της. «Υπάρχει πάντα μια μόνιμη κατάθλιψη. Ο άνθρωπος μαθαίνει να ζει με το συναίσθημα του πόνου». Ήταν μια εποχή που ένιωθε ότι ο κόσμος της κατέρρεε κάτω από τα πόδια της. «Αισθανόμουν ότι όλα μπορούσαν να χαθούν ανά πάσα στιγμή. Και την οκτάχρονη σχέση που είχα τότε ήθελα να τη διαλύσω γιατί δεν επιθυμούσα να βουλιάξει και ο σύντροφός μου στη δυστυχία μαζί με εμένα. Με το ζόρι παντρεύτηκα μετά δύο χρόνια, επειδή οι γονείς μου μού έλεγαν ότι από εμένα περίμεναν να δουν χαρά. Και ευτυχώς με το παιδί μου κάπως συνήλθα γιατί είχα πλέον την ευθύνη του και δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να είναι δυστυχισμένος. Ομως δεν μπορώ να γελάσω όπως γελούσα παλιότερα. Και τώρα γνωρίζω ότι δεν θα είμαστε ποτέ ξανά όπως ήμασταν πριν».

Η μητέρα της Δέσποινας αρρώστησε με σάκχαρο από τη στενοχώρια της και παραλίγο να τυφλωθεί, ενώ ο πατέρας της έπρεπε να υποβληθεί σε μια επικίνδυνη επέμβαση διπλού μπαϊπάς. «Στην αρχή προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε, ενώ τώρα προσπαθούμε να ζήσουμε. Τότε είχα ένα σωρό συναισθήματα: οργή, στενοχώρια και ενοχές για πράγματα που θα μπορούσα να πω και δεν είπα, για πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και δεν έκανα. Δεν μπόρεσα να του δώσω ούτε ένα αποχαιρετιστήριο φιλί γιατί βρέθηκε ύστερα από τέσσερις μέρες και ήταν σε κατάσταση σήψης. Ενιωθα ένοχη που δεν ήμουν εγώ στη θέση του. Εγώ ήμουν ανύπαντρη, ενώ εκείνος είχε γυναίκα και παιδί. Ένιωθα ένοχη για έναν ακόμη λόγο: δεν έτυχε ποτέ να του πω ότι τον αγαπούσα».

Φοβάται ότι αν δεν τιμωρηθούν οι ένοχοι θα ξεπηδήσουν και άλλοι ασυνείδητοι που θα κατασκευάζουν κτίρια-φέρετρα με το μικρότερο δυνατό κόστος. «Θέλω τον πόνο που μοίρασαν να τον εισπράξουν και αυτοί, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Επιζητώ την τιμωρία για να παραδειγματιστούν και οι άλλοι και για να νιώσουμε εμείς επιτέλους ηθικά δικαιωμένοι. Μόνο αν δικαιωθώ θα νιώσω ότι η ανθρώπινη ζωή έχει τη θέση που της αξίζει, ότι ο κάθε άνθρωπος δεν είναι αναλώσιμος. Μπορεί για τους άλλους ο Δημήτρης να αποτελεί έναν αριθμό μιας λίστας θυμάτων, για μένα όμως θα είναι πάντα ο ένας». Γι' αυτό και θεωρεί ότι είναι εξευτελιστικό να κοστολογείται ο άνθρωπός της και προσβάλλεται όταν τη ρωτούν αν έχει αποζημιωθεί. «Καλύτερα να με ρωτήσουν αν τιμωρήθηκαν οι υπαίτιοι. Και όλα τα λεφτά του κόσμου να μου έδιναν, εγώ θα προτιμούσα την παραδειγματική τιμωρία τους».

[dukeandthecity]

Hμερομηνία : 04-07-07 www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΑΘΩΟΙ κατά πλειοψηφία (έξι προς έναν) κρίθηκαν από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο οι αρχιτέκτονες Νίκος Σχολίδης και Αλέξανδρος Δόβας, κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, που αφορά το θάνατο 39 εργαζομένων στην κατάρρευση του εργοστασίου της Ρικομέξ, στο σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999.

Το δικαστήριο έκρινε ότι οι δυο αρχιτέκτονες δεν είχαν ευθύνη για τις κατασκευαστικές προσθήκες που έγιναν στο κτίριο, το οποίο, ούτως ή άλλως είχε πρόβλημα στατικότητας.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του δικαστηρίου Νίκο Λεοντή, η κατάρρευση του κτιρίου ήταν μια κακή συγκυρία, ενώ «όλοι όσοι μπορεί να είχαν ανάμιξη δεν ήταν εδώ».

Ο κ. Λεοντής είπε «νιώθω την ηθική υποχρέωση να σας πω ότι βασανιστήκαμε πολύ. Δεν είχαμε όμως κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει την ενοχή των κατηγορουμένων. Πιστεύω η απόφασή μας να είναι κοντά στην πραγματικότητα».

Αμέσως μετά την εκφώνηση της απόφασης δημιουργήθηκε ένταση μέσα στην αίθουσα, καθώς αποδοκίμασαν την κρίση των δικαστών, συγγενείς των θυμάτων του εργοστασίου.

Σε δήλωσή του ο συνήγορος των οικογενειών των θυμάτων κ. Ανδρέας Αναγνωστάκης, τόνισε μεταξύ άλλων τις αντιφατικές αποφάσεις της ποινικής δικαιοσύνης και των πολιτικών δικαστηρίων που έχουν επιδικάσει αποζημιώσεις.

Σε πρώτο βαθμό οι δυο κατηγορούμενοι είχαν καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης πέντε ετών με αναστολή κατά μετατροπή της κακουργηματικής κατηγορίας με ενδεχόμενο δόλο σε ανθρωποκτονία από αμέλεια (πλημμέλημα).

Κατά εκείνης της απόφασης ασκήθηκε αναίρεση από τον Άρειο Πάγο.

[dukeandthecity]

όλοι όσοι μπορεί να είχαν ανάμιξη δεν ήταν εδώ

+


Πιστεύω η απόφασή μας να είναι κοντά στην πραγματικότητα


ΤΕΛΟΣ