.... η Γενια των 1000! Ευρω that is.
Και το ποσο μ@λ@κες ειμαστε να πληρωνουμε ενα κωλοκαφε 4+ ευρω και μια μπυρα 6+ (για να μην πω για κουβερ 3 ευρω το ατομο κ κοντοσουβλι ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ευρω!
Είμαστε η γενιά των 1000 ευρώ
Δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες. Αλλά σε όλους εμάς που ζούμε στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Η θεωρία μου έχει ως εξής…
Από την Ειρήνη Χειρδάρη
Ε ναι, λοιπόν, το διαπίστωσα και εγώ! Η πόλη όπου ζω και η οποία ονομάζεται Αθήνα είναι η πιο ακριβή πρωτεύουσα της Ευρώπης. Έχω μόλις παραγγείλει το ποτό μου σε κλαμπ και αναρωτιέμαι δυνατά: «έχω φουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό; Όχι! Έχω πλούσιο γκόμενο; Όχι! Τότε πώς να πληρώσω ένα κοκτέιλ Cosmopolitan 12 ευρώ; Παρ’ το πίσω το ποτό!»
Ο μπάρμαν με κοιτάζει περίεργα. Το άκρον άωτο του μικροαστισμού όμως είναι να ντρέπεσαι να πεις ότι βρίσκεις κάτι ακριβό. Να ντρέπονται καλύτερα μερικοί εργοδότες για τα χρήματα που δίνουν και ορισμένοι επιχειρηματίες για την αισχροκέρδεια. Σε όλα τα ταξίδια μου δεν συνάντησα άλλον λαό να παίρνει 600 ευρώ βασικό και να πληρώνει με χαμόγελο τον καφέ 5 ευρώ και το ποτό 10 ευρώ. «Μα το κλαμπ μας είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών!» πετάγεται το αφεντικό, ως γνήσιος βλάχος. Στο Matrix στο Άμστερνταμ του λέω που είναι κλάσεις ανώτερο και βρίσκεται σε μια πόλη όπου ο βασικός μισθός είναι 1500 ευρώ, αγοράζω ένα Cosmopolitan και ένα ποτήρι λευκό κρασί μαζί. Άρα, είστε ακριβοί».
Πολύ ακριβοί για τη γενιά του 1000. Είναι η γενιά που ακολουθεί την Generation X. Ό,τι σπουδές κι αν έκαναν, όσες υπερωρίες κι αν δουλεύουν, το καλύτερο που μπορούν να πάρουν είναι 1000 ευρώ. Πώς γίνεται να ζήσεις με 1000 ευρώ;
Τηλεφωνώ στους φίλους μου στο εξωτερικό για να μάθω τι γίνεται στον κόσμο. Εκεί λοιπόν ο καφές έχει 2 ευρώ και η μπίρα άλλα 2 ευρώ. Πρέπει να τους κόψω την επικοινωνία για να μη με φρικάρουν. Αλλά με έψησε μια ιδιωτική εταιρεία τηλεφωνίας να πάρω ένα πρόγραμμα για φτηνά τηλεφωνήματα στο εξωτερικό. Τελικά πλήρωσα όσα ακριβώς και στον ΟΤΕ, συν 200 ευρώ plus στην ιδιωτική εταιρεία!
Την ίδια στιγμή η φίλη μου η Λ. μου έλεγε ότι έκανε παράπονα στον ολλανδικό οργανισμό συγκοινωνιών επειδή το λεωφορείο άργησε 10ν λεπτά! Την αποζημίωσαν με αρκετά χρήματα – υπολογίστηκε και η ψυχική οδύνη από το στρες που τις προκάλεσαν που δεν έφτασε στην ώρα της στη δουλειά. Η Λ. παράτησε την καριέρα της εδώ για να γίνει σερβιτόρα στο Άμστερνταμ. Δουλεύοντας τρεις φορές την εβδομάδα πλήρωνε τα μεταπτυχιακά, το σπίτι και τα ταξίδια της.
Η ασφάλεια που είχε εκεί ήταν real ασφάλεια. Δεν χρειαζόταν να ξεπαραδιάζεται στον οδοντίατρο κάθε τρεις και λίγο. Η σύνταξη που θα μου δίνει εμένα το Δημόσιο Ταμείο μου δεν θα φτάνει ούτε για ντομάτες, παρ’ όλο που ο εργοδότης μου τους έχει δώσει ένα κάρο λεφτά. Πώς γίνεται να επιβιώσω εδώ υπό αυτές τις συνθήκες; Πρέπει να μεταναστέψω;
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ, PLEEZ
Με αυτά τα δεδομένα κατέληξα στα εξής βασικά συμπεράσματα:
1. Να ζητήσω από τον εργοδότη μου να μη μου πληρώνει ασφάλιση. Με αυτά τα χρήματα καλύτερα να πληρώνω εγώ μία ιδιωτική ασφάλεια.]
2. Να μην ξαναψωνίσω ρούχα εδώ. Να ταξιδεύω μία φορά το χρόνο στο εξωτερικό και να κάνω έτσι πιο οικονομικές αγορές.
3. Να κόψω τους καφέδες και τα ποτά σε ακριβά μέρη. Καλύτερα να μαζευόμαστε όλοι οι φίλοι σε κάποιο σπίτι, βεράντα, ταράτσα, παραλία…
4. Ποτέ ξανά διακοπές στις Κυκλάδες. Τα χρήματα που μου μένουν αν δεν πληρώσω ξαπλώστρες ένα καλοκαίρι θα τα κάνω διακοπές σε Ασία και Λατινική Αμερική.
5. Να κόψω τις ιδιωτικές εταιρείες τηλεφώνου και να κατεβάσω το Skype. Με αυτό το πρόγραμμα στο pc και πληρώνοντας μόνο το πάγιο του ΟΤΕ μπορώ να τηλεφωνώ στους φίλους μου στον κόσμο και στην Ελλάδα, και να μιλάμε δωρεάν!
6. Να μην ντρέπομαι να μποϊκοτάρω όταν νιώθω πως με κλέβουν. Ας ντρέπονται καλύτερα οι πολιτικοί, που αδυνατούν να ελέγξουν την αισχροκέρδεια και μπουρδολογούν τόσα χρόνια.
Enough is enough!
Πειτε μου ρε παιδια! ΠΟΤΕ θα παψουμε να ειμαστε μ@λ@κες σε αυτη τη χωρα και να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ και απο πανω;
Απάντηση με παράθεση
το κανει.... Μια βολτα στην παραλιακη, στο Κολωνακι, στην Γλυφαδα κ σε ολα τα In και trendy 
