ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Τσατ!

[manos cbr600fi]

Άγνωστοι στους πολλούς οι στρατιώτες που δολοφονήθηκαν στη γραμμή κατάπαυσης πυρός μετά το 1974. Και όμως υπάρχουν. Κάποιοι απ΄ αυτούς δολοφονήθηκαν χωρίς αιτία από σφαίρες τούρκων και άλλοι εισήλθαν στην ουδέτερη ζώνη νομίζοντας ότι ο τούρκος απέναντι είναι φίλος τους. Πλανήθηκαν οικτρά και το πλήρωσαν με τη ζωή τους. "Ο τούρκος γεφύρι να γινεί μην περνάς από πάνω του", έλεγαν οι μικρασιάτες Έλληνες. Κάτι ήξεραν περισσότερο αυτοί...

Σήμερα οι νεοέλληνες πολιτικοί προσπαθούν να κτίσουν τη σύγχρονή ελληνική πολιτική στην ελληνοτουρκική φιλία και στην ελληνοτουρκική προσέγγιση επενδύοντας στην καλή θέληση της Άγκυρας. Μέχρι τώρα έφαγαν τα μούτρα τους. Καθημερινές παραβιάσεις στο Αιγαίο στον εναέριο χώρο και στα χωρικά ύδατα και καμία υποχώρηση στο κυπριακό έστω και την ελάχιστη. Οι πιο κάτω στρατιώτες δείχνουν πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο Έλληνας στον τούρκο. Δεν είναι σοβινισμός, δεν είναι ρατσισμός, δεν είναι οτιδήποτε άλλο. Είναι απλά ιστορικά γεγονότα καταγεγραμμένα. Όσοι θέλουν τα δέχονται. Οι υπόλοιποι ας σκύψουν κι άλλο το κεφάλι στα τουρκικά χαστούκια και ας σηκώσουν πιο ψηλά το μπαϊράκι της δουλοπρέπειας.

Στρτης Σοφοκλέους Μιχάλης απο τα Κούκλια. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ στις 9-4-1976 σε φυλάκιο του Αγίου Κασσιανού απο ΤΟΥΡΚΟ σκοπό. Εισήλθε στην Ο.Ζ παρά τις απαγορευτικές διαταγές για να προσφέρει τσιγάρο στον ΤΟΥΡΚΟ σκοπό.

Στρτης Γεωργίου Χριστάκης απο το Πραστείο. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ στις 21-9-1982 σε φυλάκιο του Καιμακλίου απο ΤΟΥΡΚΟ σκοπό ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ.

Στρτης Τρύφωνος Τρύφωνας απο τα Λαγουδερά. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ στις 18-12-1983 σε φυλαάκιο του Αγίου Κασσιανού απο ΤΟΥΡΚΟ σκοπό ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ.

Στρτης Χαραλάμους Χαράλαμπος απο την Ξυλοφάγου. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ στις 28-5-1988 σε φυλάκιο της Αθηαίνου απο Τούρκο Υπαξιωματικό. Προσέτρεξε σε βοήθεια γειτονικής οικογένειας στο σπίτι της οποίας εισήλθε ο Τούρκος Υπαξιωματικός.

Λοχίας Ευαγόρου Ευαγόρας απο το Παλιομέτοχο. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ τισ 31-7-1988 σε φυλάκιο του Αγίου Κασσιανού απο Τούρκο οπλίτη. Εισήλθε στην Ο.Ζ παρά τις απαγορευτικές διαταγές για να δώσει μικρό ραδιόφωνο σε ΤΟΥΡΚΟ σκοπό.

Στρτης Κλεοβούλου Αθανάσιος απο το Ζακάκι. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ στι; 8-4-1993 σε φυλάκιο τηε περιοχής Καιμακλίου απο Τούρκο σκοπό. Εισήλθε στην Ο.Ζ παρά τις απαγορευτικές διαταγές για να δώσει κονιάκ σε ΤΟΥΡΚΟ σκοπό.

Στρτης Παναγή Στέλιος απο το Γέρι. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ στις 3-6-1996 σε φυλάκιο της περιοχής Αγίου Ανδρέα απο Τούρκο σκοπό. Εισήλθε στην Ο.Ζ παρά τις απαγορευτικές διαταγές.

Οι πιο πάνω στρατιώτες δολοφονήθηκαν άνανδρα από τους τούρκους στην γραμμή κατάπαυσης του πυρός (ΓΤΠ) που λανθασμένα ονομάζεται διαχωριστική, κόκκινη, πράσινη ή οτιδήποτε άλλο. Η γραμμή που χωρίζει την Κύπρο στα δύο είναι όντως γραμμή κατάπαυσης πυρός αφού στα πιο πάνω παραδείγματα προστίθενται και η δολοφονία του συνταξιούχου πυροσβέστη Πέτρου Κακουλλή στην ΓΚΠ από τούρκους στρατιώτες στις 13 Οκτωβρίου 1996, ενώ άοπλος μάζευε σαλιγκάρια. Οι δολοφονίες των άοπλων επίσης διαδηλωτών Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού είναι γνωστές και αναδεικνύουν την «ανδρεία» που διακατέχει τους τούρκους να δολοφονούν άοπλους διαδηλωτές και στρατιώτες που τους τείνουν χέρι φιλίας. Να θυμίσουμε ότι 3 από τους πιο πάνω στρατιώτες εισήλθαν στην ουδέτερη ζώνη για να προσφέρουν τσιγάρο ο ένας, ραδιοφωνάκι ο άλλος και κονιάκ ο τρίτος. Όλοι οι στρατιώτες πέθαναν από ακατάσχετη αιμορραγία αβοήθητοι στην ουδέτερη ζώνη αφού οι τούρκοι απαγόρευαν στους κυανόκρανους να τους μετακομίσουν στο νοσοκομείο. Το λάθος να δείξουν εμπιστοσύνη σε τούρκο οι τρεις αυτοί στρατιώτες το πλήρωσαν με την ζωή τους

[manos cbr600fi]

Υποθέσεις βιασμών αφορούν και άλλες καταθέσεις. Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα απ’ αυτές:

«Μόλις έφυγαν οι άνδρες, άρχισαν να χωρίζουν νεαρές κοπέλες και να τες παίρνουν σε απόμερα δωμάτια και να τις βιάζουν. Οι κοπέλες, ενώ επήγαιναν έκλαιγαν, ως και όταν επέστρεφαν». (Αφήγηση γυναίκας από χωριό της Λευκωσίας)

«Την 17ην Αυγούστου, ενώ ήμουν με τες άλλες γυναίκες, ήρθεν ένας Τούρκος εκ Τουρκίας, με ετράβηξεν με βίαν και με επήρεν σ’ έναν μικρόν δωμάτιον. Ματαίως εγώ και η μητέρα μου επροσπαθήσαμεν να αντισταθούμεν. Μόλις με έβαλεν εις το δωμάτιον, επειδή εγώ δεν εξυντυνόμουν, άρχισεν να με κτυπά στο πρόσωπον και στα χέρια. Ακολούθως μου έβγαλεν ο ίδιος τα ρούχα μου και με την απειλήν του όπλου του με εβίασεν. Την ίδιαν ώραν που με επήραν εμέναν, επήραν και τις αδελφές μου, τις έβαλαν σε χωριστά δωμάτια και τις εβίασαν». (Aφήγηση γυναίκας από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου).

Θύματα βιασμών υπήρξαν και ηλικιωμένες γυναίκες. Εξηντάχρονη από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου αφηγείται: «Άρχισεν να μου κτυπά με τα χέρια του και το κοντάκκιν του όπλου του, και με το ζόριν μου έβγαλεν το παντελόνι μου και με εβίασεν πάνω στο κρεβάτι. Μετά έφυγεν εκείνος που με εβίασεν και ήρτεν ο άλλος, ο οποίος με εβίασεν και αυτός και μετά έφυγαν».

14χρονο κορίτσι θύμα βιασμού

Από τη μανία των Τούρκων δεν γλίτωσαν τα μικρά κορίτσια. Δεκατετράχρονη από χωριό της επαρχίας Κερύνειας αφηγείται:

«…Με έπιασεν ένας Τούρκος στρατιώτης και με έβγαλεν έξω από την αποθήκην, μέσα στα χωράφια και με εβίασεν μιαν φοράν με τα μάτια και τα χέρια δεμένα με ρούχα. Σήμερα το πρωί ένας άλλος Τούρκος στρατιώτης με επήρεν μέσα σε μιαν μάντραν, που είναι κοντά στην αποθήκη, και με εβίασεν και αυτός. Το απόγευμα ένας Τούρκος στρατιώτης, που νομίζω ότι είναι ο ίδιος ο πρωινός, με επήρεν ξανά στην μάντραν και με εβίασεν και πάλι».

ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΠΑΤΕΡΑΣ - ΑΔΕΡΦΟΣ-ΠΑΙΔΙ- ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ ΡΕ???
ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΛΕΤΕ ΚΑΙ ΤΡΕΛΟΥΣ ΕΙΧΑΝ Α@ΧΙΔΙΑ ΣΑΝ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ
ΦΡΑΠΕΔΟΜΑΓΚΕΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ

[manos cbr600fi]

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΟΥ 74
Συγκλονισμό προκαλεί κατάθεση 66χρονης, που μιλά για τη δολοφονία νεαρής μητέρας. «Επρόσεξα ότι πάνω στο νεκρόν σώμαν της Σ.Π., 26 χρονών, ελαχταρούσεν ολογαίματη η κορούδα της, ονόματι Μαρία, ηλικίας 13 μόλις μηνών. Η Μαρία έκλαιγεν και έγλειφεν τα αίματα της μητέρας της. Εγώ τότε έπιασα το μωρόν και το επήγα στο σπίτιν μου και το έλουσα και του εφόρεσα καθαρά ρούχα», περιγράφει 66χρονη γυναίκα από χωριό της επαρχίας Λευκωσίας.

Στις καταθέσεις καταγράφονται πλήρη στοιχεία των θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας, καθώς επίσης λεπτομέρειες για τον τόπο διάπραξης των εγκλημάτων. Σε μιαν απ’ αυτές τις καταθέσεις, νεαρή γυναίκα από χωριό της επαρχίας Κερύνειας περιγράφει το βιασμό της, παρουσία του γιου της: «Είμαι παντρεμένη και έχω 6 παιδιά ηλικίας 7-16 χρονών. Μέσα στο σπίτι μας ήλθαν 4 στρατιώτες Τούρκοι, οι τρεις ήταν Τουρκοκύπριοι και ο άλλος εκ Τουρκίας. Μόλις μπήκαν μέσα, ο άντρας μου παραδόθηκε κι επήρε τα μωρά κι εβγήκε έξω, αλλά εμέναν ο Τούρκος εκ Τουρκίας δεν με άφηνεν να βγω έξω, αλλά με εκτύπησεν με το όπλον μέσα στα πλευρά και με έσπρωξεν προς το κρεβάτι. Εγώ, όταν επροσπαθούσε να βγάλει την κιλότταν μου, εφοβήθηκα και έκλαιγα και τον παρακαλούσα να σταματήσει. Μετά με έβγαλεν έξω και με εκρατούσεν σφικτά μέχρι την...(τοποθεσία) και επίσης ο γιος μου Ι. μάς ακολουθούσεν. Εκεί κοντά, μέσα στον δρόμον με εβίασεν όρθιος, παρουσία του γιου μου».

[manos cbr600fi]

Χαρακτηριστικο το αποσπασμα απο ενα βιβλιο Book - Experiences of a Turkish former captain
Nicosia, Oct 26 (CNA) -- A book based on the experiences of a Turkish former captain who took part in the 1974 Turkish invasion of Cyprus was presented in Nicosia today.
"Dalga - Dalga" (Waves) is written by Greek journalist Sophia Iordanidou and includes the testimony of Turkish intellectual Yalcin Kucuk, who has been living in self-exile in France.

" "ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ φρίκης εις βάρος των Ελληνοκυπρίων κατά την εισβολή του τουρκικού στρατού το '74 στην Κύπρο και που περιγράφονται στο βιβλίο «Νταλγκά - Νταλγκά» είναι συγκλονιστικές.
Ο έφεδρος _ τότε _ αξιωματικός Κιουτσούκ περιγράφει τη δολοφονία μιας Ελληνοκυπρίας, προσπαθώντας να δώσει το περίγραμμα του τρόμου που επέβαλε στο νησί ο Αττίλας, ο πρώτος και δεύτερος, με στόχο την κατοχή της μισής Κύπρου, αλλά και την εδραίωση του τουρκικού στρατού στο νησί με απώτερο σκοπό την κατάληψη όλων των εδαφών του.

«Θα σου πω για τη δολοφονία μιας γυναίκας, μια κτηνώδη πράξη που όσο ζω δε θα σβήσει απ' το μυαλό μου. Ήμασταν σε κάποιο χωριό, δε θυμάμαι πια τ' όνομά του, για εκκαθαριστική επιχείρηση υπό τις διαταγές του λοχαγού Αλκατσόγλου. Σ' ένα από αυτά τα χωριά της Κύπρου τα γεμάτα κυπαρίσσια κι ευκάλυπτους. Ανταλλάσσονταν λίγοι πυροβολισμοί κι εγώ χώθηκα σ' ένα κήπο γεμάτο άγουρα ακόμα σταφύλια, σε μια άκρη του οποίου υπήρχε μια μικρή στέρνα. Έκοψα ένα τσαμπί σταφύλι και όπως γευόμουν τις ξινές ρώγες του, δίσταζα ν' αποφασίσω αν έπρεπε να κάνω ένα μπάνιο όσο οι στρατιώτες θα λεηλατούσαν τα σπίτια.

»Ξαφνικά άκουσα κοντά μου πυροβολισμούς και είδα δύο στρατιώτες, τον Σεφίκ και τον Σουλεϊμάν, να φωνάζουν περήφανοι: "Oldurdum, oldurdum, komutanim", δηλαδή "σκότωσα, σκότωσα, αρχηγέ". Τους ήξερα. Ήταν χουλιγκάνοι. Πλησίασα προς τα εκεί που έδειχναν χειρονομώντας ενθουσιασμένοι. Μια νέα ευτραφής γυναίκα κειτόταν σφαδάζοντας στο χώμα. Είχε τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και ανοιχτά τα σκέλια απ' όπου έτρεχαν άσπρα πηχτά υγρά και αίμα. Είχαν αδειάσει τα πιστόλια τους μεσ' στον κόλπο της. Παρατηρούσα τα χέρια της και τα πόδια της. Μου φαίνονταν μικρότερα απ' το υπόλοιπο σώμα της. Καθώς την κοίταγα που ξεψύχαγε με χυμένο έξω το σταφύλι των σπλάχνων της, με κόμπους λίπους κολλημένους στο ανοιχτό πληγωμένο φύλο της, με κυρίεψε μια αναγούλα. Ένα προϊστορικό θηλαστικό πιασμένο στα δίχτυα ενός αποτρόπαιου θανάτου.

»Την κοίταζα και ένιωθα να μεγαλώνει, να μεγαλώνει σαν φουσκωτή λαστιχένια κούκλα. Πέταξα πέρα τα σταφύλια. Έκανα μεταβολή κι ακριβώς απέναντι, παρατεταγμένοι στην ευθεία, διακόσιοι είκοσι πέντε στρατιώτες ετοιμάζονταν για την αναφορά, σαν να μην έτρεχε τίποτε. Ο ανθυπολοχαγός Τζεμάλ τους έδινε τις απαραίτητες εντολές παρουσίασης. Ο λοχαγός τους έδινε συγχαρητήρια, επισημαίνοντας ότι η επιχείρηση είχε ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία. Στα τελευταία λόγια του λοχαγού, κάτι εξερράγη μέσα μου θρυμματίζοντας την απάθεια που το σοκ είχε δημιουργήσει, γυάλινο κλουβί γύρω μου. Δηλαδή θα 'φευγαν και θα τ' άφηναν όλα "καθαρά" στο χωριό. Μαζί και τη γυναίκα άταφη, βορά στα όρνια. Πήδηξα με τ' όπλο προτεταμένο προς το λοχαγό και ρώτησα κοφτά: "Τι θα γίνει μ' αυτή τη γυναίκα;". Θυμήθηκα τα πτώματα που κινούνταν παραμορφωμένα απ' τη ζέστη και τρελαινόμουν.

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη απευθύνθηκα στον Αλκατσόγλου σε τόνο που δε σήκωνε αντίρρηση. "Διέταξέ τους να τη θάψουν, αλλιώς σε σκοτώνω". Είδα το φόβο να πλημμυρίζει το βλέμμα του. Έδωσε εντολή να σκάψουν έναν τάφο και να τη ρίξουν μέσα. Υπό την απειλή του όπλου, εκτός εαυτού, τους ανάγκασα να τη σκεπάσουν με τις ματωμένες κουβέρτες της και να βάλουν φωτιά. Εξιλαστήριο πυρ, φλόγες αντί λουλούδια, ήταν ό,τι μπορούσα να προσφέρω μέσα στην κόλαση του πολέμου σ' αυτή την άγνωστη. Καθώς ανέβαινα με τους άλλους στα καμιόνια να φύγω, με τράνταξε ένα υστερικό γέλιο. Μια σκέψη αταίριαστη στη σοβαρότητα της στιγμής σφήνωσε στο μυαλό μου. Τι μ' έπιασε και το 'παιξα Αντιγόνη με όπλο και μουστάκια ξαφνιάζοντας αυτούς τους σκληρούς κι ανυποψίαστους άνδρες;

Μήπως ήταν το πρώτο άταφο κουφάρι που αντίκριζα; Εκατοντάδες ήταν σπαρμένα στα χωράφια. Γιατί αντέδρασα έτσι ειδικά σ' αυτή τη γυναίκα; Ήταν γιατί δεν μπόρεσα να αποτρέψω τη δολοφονία της, που έγινε μπροστά στα μάτια μου; Ήταν γιατί η στάση του θανάτου της, της αφαιρούσε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια του φύλου της; Λες κι οι νεκροί νοιάζονται να 'ναι αξιοπρεπείς! Ήταν γιατί ξεχείλισε το ποτήρι της αηδίας που ένιωθα μέσα μου για τις κτηνωδίες που αντίκριζα κάθε μέρα; Φαντάζομαι πως απάντηση δεν υπάρχει, όχι τουλάχιστον αρκετά λογική για ν' αντέχει στην κριτική τού μη-εμπόλεμου. Έκανα χρόνια να ξαναφάω σταφύλι. Για εβδομάδες είχα στα μάτια μου εναλλασσόμενες, σαν οπτικό εφφέ ταινίας τρόμου, τις εικόνες του σταφυλιού, των υγρών της νεκρής μήτρας, της νεκρής μήτρας, των σταφυλιών και πάλι απ' την αρχή.

»Κι όμως εκείνο το ίδιο βράδυ του φόνου κοιμήθηκα βαθιά.

»Το πρωί μίσησα τον εαυτό μου για την αναισθησία μου. Πώς μπόρεσα; Θυμήθηκα τότε την παροιμία που λέει: "Να μη δώσει ο Θεός στον άνθρωπο όσα μπορεί ν' αντέξει" και για πρώτη φορά πίστεψα στην αλήθεια της. Την είχαν βιάσει πρώτα; Ναι, φαντάζομαι ότι έτσι είναι. Εκείνη η άλλη γυναίκα, που 'λεγε ο Νετζατίν πως τη βιάσανε μπροστά στη μάνα και το παιδί της, ήταν στο Τύμπου. Δεν ήμουν εκεί, δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας. Ο Νετζατίν έκλαιγε καθώς μου το περιέγραφε. Υπηρετούσε είκοσι χρόνια στο στρατό μόνιμος υπαξιωματικός, είχε γυναίκα και παιδιά. Δεν το χωρούσε ο νους του πως το 'χαν κάνει. Ήτανε αξιωματικοί συνάδελφοί του. Πίναν καφέ μαζί και κάναν χοντροκομμένες πλάκες. Είχε κολλήσει το μυαλό του στο περιστατικό. Σαν χαλασμένος δίσκος γραμμοφώνου. Κάθε φορά που μ' έβρισκε έπιανε να μου το διηγείται ξανά και ξανά. Πρόσθετε νέες λεπτομέρειες σε κάθε αφήγηση, λες και φοβόταν μην του διαφύγει τίποτε. Τη βιάζανε δύο, ο ένας από μπρος κι ο άλλος από πίσω. Κι εκείνη σφάδαζε. Από πόνο. Λες και μπορούσε να σφαδάζει απ' την ηδονή! Μπροστά στη μάνα της και στο παιδί της. Ακούς! Τρεις γενιές κακοποιημένες».

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ που έκανε ο τουρκικός στρατός στη διάρκεια της δεύτερης επίθεσης _ 2ος Αττίλας _ στην Κύπρο ήταν πάρα πολλές.
Ο Κιουτσούκ δίνει μία εικόνα αυτής της σφαγής, όπως την έζησε, συμμετέχοντας στις επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού, ενώ παράλληλα διατυπώνει την άποψη ότι «συναντώντας τόσους πολλούς νεκρούς Ελληνοκύπριους, θα πρέπει πλέον να ψάχνουν για τα οστά των αγνοουμένων, παρά για τους ίδιους».
«Για τις μαζικές εκτελέσεις, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε μια απ' αυτές.
Φαντάσου έναν τοίχο. Έναν τοίχο φρεσκοασβεστωμένο, εκτυφλωτικά λευκό κάτω απ' το σκληρό φως του μεσημεριού, που καταπίνει κάθε σκιά. Κόντρα στον τοίχο αραδιασμένοι άνδρες, οι πιο πολλοί ώριμης ηλικίας, ηλιοκαμένοι, με σκούρα ρούχα, που από μακριά φάνταζαν τεράστιοι λεκέδες στην αψεγάδιαστη λευκότητα της πέτρας. Ήμουν στο τζιπ, περαστικός από εκεί. Σταμάτησα ένα λεπτό για να κοιτάξω καλύτερα, σαν να μην πίστευα σ' αυτό που έβλεπα, σ' αυτό που καταλάβαινα πως το απόσπασμα απέναντι ήταν έτοιμο να κάνει. Ανάμεσα στους άνδρες ξεχώρισα κάποια παιδιά αμούστακα ακόμα. Ύστερα, απροσδόκητα, το πρόσωπο ενός άνδρα παγίδεψε το βλέμμα μου.
Πρόσωπο ερημωμένο από ελπίδα, τοπίο σεληνιακό. Τα μάτια του δυο σχισμές και μέσα τους λεπίδι η γνώση. Το 'βλεπα ήξερε! Ήξερε πως πεθαίνει. Κρατούσε ίσιο το σώμα του. Ήταν ψηλός και μυώδης. Φορούσε μπλε πουκάμισο. Τα μάτια του δεν τα 'δα καθαρά τι χρώμα είχαν. Είδα μόνο την απελπισία να φωσφορίζει στους βολβούς του που γύριζαν τρελά μέσα στις σάρκινες θήκες τους. Έμοιαζε κιόλας φευγάτος από κει. Δεν ξέρω αν έλπιζε ακόμα στον "από μηχανής Θεό". Έτσι δεν έλεγαν οι δικοί σας κλασικοί; Ένα μπλε πουκάμισο στημένο στον τοίχο, που ιδρώνει απ' τη ζέστη και το φόβο του θανάτου μπορεί, πού ξέρεις, να ελπίζει ως την ύστατη στιγμή. Έβαλα μπρος κι απομακρύνθηκα. Στα εκατόν πενήντα μέτρα περίπου, οι ριπές με πρόλαβαν.

Πριν προλάβω να το σκάσω απ' το χώρο. Επαναλαμβανόμενες σαν εφιάλτης. Δε γύρισα να κοιτάξω. Το πρόσωπο του άνδρα μ' ακολούθησε, σφηνωμένο στον αμφιβληστροειδή μου, ημέρες πολλές μέχρι που σβήστηκε από φρέσκια, πιότερο νωπή φρίκη. Ήθελα να ελπίζω, μου 'γινε σχεδόν εμμονή, πως οι ριπές που άκουσα δεν είχαν σχέση με τον τοίχο, με τους ανθρώπους εκεί πέρα. Ήθελα να μην έχω παραστεί στη σκηνή. Ήθελα να 'μουν αλλού. Ήταν πάρα πολλοί για να 'ναι ο θάνατός τους πραγματικότητα. "Πόσοι θάνατοι χρειάζονται μέχρι να καταλάβει κανείς πόσοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί; " ρωτούσε ο Ντύλαν το '70. Εγώ, πάντως, δεν ξέρω ν' απαντήσω..."


cheers,
geo

[manos cbr600fi]

http://www.youtube.com/watch?v=HQqnyF-jhi0