Είναι μια περίεργη "ιστορία τού δρόμου" αν και όχι μοτοσυκλετιστική,αλλά μόνο"τού δρόμου".Τού δρόμου που είναι το σπίτι τών τσιγγάνων,τού δρόμου που δεν άρχισε ποτέ και που δεν λέει να τελειώσει.
Τού δρόμου που στο διάβα του είχε πόνο,καημούς και βάσανα,χαρές εφήμερες που στο τέλος τής μέρας σκιρτούσαν στούς απόμακρους ήχους ενός βιολιού,ενός ακορντεόν ή μιάς ξεχαρβαλωμένης κιθάρας,που τούς συνόδευε μια παραπονιάρικη και συνάμα λεβέντικη φωνή.
Ήταν η μαγική στιγμή που οι απάτριδες περιπλανώμενοι κάθονταν γύρω από τίς φωτιές και,με τα τραγούδια τους ξόρκιζαν και ταυτόχρονα ευχαριστούσαν τη μοίρα τους,που τούς ήθελε να περιδιαβαίνουν αδιάκοπα χωρίς τόπο,σπίτι κι ελπίδα μα και που δεν τούς έδινε τήν κατάρα να βολευτούν...να χορταριάσουν.
Ένα όμορφο πρωί,κάποια μέρα τού Μάη τού 1910 γεννήθηκε στο Βέλγιο(εκεί έτυχε)ένα παιδί με σπάνιο μουσικό ταλέντο.Σπάνιο για μάς τούς εξευγενισμένους Ευρωπαίους,τίποτα ιδιαίτερο για την οικογένειά του.Ένα παιδί ακόμα που γρατζούναγε την κιθάρα.
Ο πιτσιρίκος έτυχε ν' ακούσει τη μαγεία τού swing και τής jazz και με το φοβερό του ταλέντο κάνει την κιθάρα του να ηχεί απίστευτα...μοναδικά.
Ώσπου,σε ηλικία 18 χρονών πέφτει θύμα μιάς πυρκαγιάς που έπληξε το καραβάνι και παθαίνει καθολικά εγκαύματα στον παράμεσο και τον μικρό τού αριστερού του χεριού.
Το πείσμα του,η λύσσα του και η αγάπη για τη μουσική όμως ήταν πολύ πιο δυνατά από το κακό που τόν βρήκε."Τι στο διάολο,θα παίξω με ό,τι μού έμεινε" πρέπει να σκέφτηκε.Και έπαιξε!
Σήμερα θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος κιθαρίστας που πέρασε ποτέ από τον μάταιο τούτο κόσμο..
Φαντάζομαι τον Μανώλη τον Χιώτη να έχει σπάσει πολλά πικάπ και δίσκους,προσπαθώντας να καταλάβει τι έπαιζε τούτος ο διάολος.
Ο Django Reinhardt πέθανε νεώτατος(το '53)αλλά ευτυχώς πρόλαβε ν' αφήσει πολύ πλούσιο υλικό πίσω του.
Περιττό να πω πως τα έχω αγοράσει όλα....
Λοιπόν,εδώ το μοναδικό κλιπάκι που υπάρχει γι' αυτόν,γυρισμένο το 1939.
Απάντηση με παράθεση
