10.05 μ.μ.
...Κρύφτηκε πίσω από την γαλάζια μάσκα του προσώπου της,
να αποπλανήσει την σκιά της.
Μάζεψε προς τα πίσω τα διάφανα μαλλιά της,
για να ξεγελάσει την σκέψη της.
Να την μαζέψει κοντά της.
Όμορφα όταν κρατούσε για συντροφιά τις ατόφιες σκέψεις της.
Θαρρεί κανείς, πώς φλέρταρε, με την αέρινη μορφή του εαυτού της.
Αέρινος ο κόσμος της.
Μα δεν το ήξερε διόλου.
Ποτέ δεν της το'πε κανείς.
Ξέπλυνε την ουτοπία του μυαλού της, με δροσερό νερό,
για να ξορκίσει το σάστισμα.
Σαν να αλάφρυνε η φορεσιά του νου της, από την βαριά πνοή της πόλης.
10.13 μ.μ.
Μια πόλη που της κρυφομιλούσε ενίοτε...
Κι εκείνη, συλλέκτρια χρωμάτων, φωταγωγούσε της ψυχής της τα σοκάκια,
με κείνες τις μικρές πινελιές μιας άνοστης πραγματικότητας.
Οι μπλέ ανταύγειες των ματιών της , θρονούσαν για τα καλά τώρα πιά,
στα αβάσταχτα κιτάπια της θλίψης.
Και αυτό το παράδοξα, άγνωστο μονοπάτι,
την ακολουθούσε στα ξεθωριασμένα της όνειρα.
Πλαγιοδρομούσε στους πρόποδες ενός ασφυκτικά ασπρόμαυρου φόντου.
Όχι γκρίζος ήταν.
Σαν τον ουρανό, που σκαρφάλωνε στο γκρίζο βλέμμα της πόλης
και βυθιζόταν στην σιωπή της.
Μια ολάκερη σιωπή ο κόσμος της...Χαζομάρες!
10.24 μ.μ.
Δειλή ήταν!
Αδικαιολόγητα δειλή.
Ή μάλλον, άλλοι είχαν επιλέξει την δειλία της.
Κι αυτή, δίχως άλλο, βολευόταν...
Στην δήθεν δειλία της...
Για να μπορεί να γκρινιάζει πότε-πότε...
Ξέφευγε, ακολουθόντας μικρά μυστικά.
Κανείς δεν πίστευε οτι είχε μυστικά...
Νόμιζαν, οτι τους τα έλεγε όλα..
Αστεία ανθρωπάκια!
Συνομωτούσε με αυτούς που αγαπούσε και την αγαπούσαν...
Η οικογένειά της, οι φίλοι της, οι εχθροί της, οι σιωπές της...
Αχ αυτές οι μοναξιές...
Την κυνηγούσαν στα απαράμιλλα πλέγματα του μυαλού της...
Φώλιαζαν στις ουτοπίες της...
10.30 μ.μ.
Μα μια διάφανη φωνή, σκορπούσε τα διάφανα μαλλιά της, σαν αέρας.
Έπειτα, φορούσε αυτά που δεν έβλεπαν οι άλλοι...
Και χανόταν...
Αλήθεια χανόταν...
ένας Θεός ξέρει που χανόταν...
Να μην την δουν...
"φτού Και Βγαίνω!", είπε η φωνή.
"Ακόμα εδώ είσαι? Φύγε πιά..."
Έκλεισε το κουτί του λογισμού της.
Γαντζώθηκε από την ιταλική της οπτασία...
Κούμπωσε πρώτη...
Η νύχτα, χώρεσε στην μέρα...
Η γαλάζια ζελατίνα, αναζητούσε κάποια ξεχασμένη θάλασσα...
Μια θάλασσα ο δρόμος της.
Χανόταν ανάμεσα στα φεγγάρια της...
Κι η μουσική, αβέβαιη στον χρόνο τώρα πιά...
"Νύχτα είναι, θα περάσει..." της έλεγε πότε-πότε η φωνή...
10.46 μ.μ.
Τα σκαλιστά εμπόδια, που έμοιαζαν με αυτοκίνητα,
γινόντουσαν ανύπαρκτα στο πέρασμά της.
Το φευγιό της όλο, κρύφτηκε στο φως των ματιών της.
"Φοβάσαι?", έλεγε η φωνή...
"Καλύτερα! Πρέπει να τους πείς για τους φόβους σου.
Κάποτε θα επιστρέψεις...", συνέχισε.
Δεν την φόβιζε ο δρόμος.
Η επιστροφή την τρόμαζε.
Το ότι έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη με την μετέωρη δανεική δειλία της.
Εκείνη των άλλων...
Κι ότι θα κρυβόταν ξανα, πίσω από την μπλέ μάσκα του προσώπου...
Για να μην την δούν.
Μια ανάσα δρόμος.
Και το ταξίδι, της έγνεφε σιωπηλά...
10.51 μ.μ.
"Σκάσε Επιτέλους! Όλο κάτι λες!Σταμάτα να με ακολουθείς.
Φεύγω...Εσύ μείνε εδώ!" Είπε στην δόλια την φωνή, αγανακτισμένη.
Και την άφησε...
"Φύγε...για να έρθεις πάλι. Που νομίζεις οτι πας?
Περιφέρεσαι...ξεγελάς τον εαυτό σου.
Ξεγέλα τον. Θα σε κοιτάζω." είπε η φωνή.
"Με ποιόν είσαι? Μαζί μου, ή με τους άλλους? Τι θες από μένα?
Η φωνή μου είσαι, επομένως εγώ θα έπρεπε να σε ορίζω...
Ξεγλιστράς ολοένα. Με γυρεύεις ολούθε. Τι θες?" Αποκρίθηκε...
"Αλήθεια λες...Μια σε χάνω...Δυο σε βρίσκω...
Σε λίγο, θα είναι καλημέρα! Τι ψάχνω?
Σε ψάχνω...Πρέπει να αλλάξεις τακάκια..Φύγαμε!"
..Και χάθηκε...
Μαζί με την φωνή της.
Και η μάσκα, έμεινε ξωπίσω. Να περιμένει...
nimbus
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao: 
