Πρίν 3 μήνες έπεσε ο κολλητός μου με το R1 του στην περιφερειακή του Καρρέα. Εν συντομία το τι έγινε: Με έκλεισε ενας βλάκας σε μία στροφή και μέχρι να μαζευτώ τον πήρε στο κυνήγι. Όταν τον έφτασα έστριβε απο την εξωτερική και άρχισε ξαφνικά να φλικάρει η μηχανή του. Άνοιξα γκάζι για να του κάνω χώρο και όταν κοίταξα τον καθρέπτη, τον είδα κάτω.
Τέλικα έσπασε ένα κόκαλο στην παλάμη του και έκανε και ένα άσχημο σκίσιμο.
Τις μηχανές τις είχαμε πάρει μαζί και γενικά μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος γι' αυτές. Μετά το πέσιμο όμως (στο οποίο όντως την γλίτωσε φθηνά) άρχισε να του φταίει η μηχανή, με την έννοια οτι τον ξεσήκωνε και έβγαζε πάνω της τον "κακό" του εαυτό. Και τελικά (σε συνδιασμό με πίεση και από γυναίκα και κοντινό περιβάλλον) αποφάσισε να την πουλήσει...
Αν και θεωρώ ότι θα κάνει μεγάλη μαλακία και θα το μετανοιώσει δεν θέλω να του πώ τίποτα, γιατί είναι μια απόφαση που πιστεύω οτι πρέπει να πάρει μόνος του (και απ' ότι φαίνεται εγώ είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό ). Το μόνο που του είπα είναι οτι αυτή η άσχημη εμπειρία μπόρει να του γίνει ενα καλό μάθημα και να φυλάγεται πιο πολύ...
Ξέρω πως αισθάνθηκε και ξέρω και πως είναι να καταλήγεις στο νοσοκομείο και να τραβιέσαι μετά μέχρι να γίνεις καλά, δυστυχώς τα έχω περάσει 2 φορές από βλακεία άλλων οδηγών... Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως αφήνει τόσο απλά κατι που υποτίθεται ότι αγαπούσε τόσο πολύ...
Πραγματικά με πληγώνει αφάνταστα αυτή η κατάσταση.
Μήπως τελικά είμαι εγώ βλαμένος που επιμένω να οδηγώ χειμώνα- καλοκαίρι μηχανή;
Δεν ψάχνω απαντήσεις, απλά ήθελα κάπου να τα πώ...