Η εμπειρία του να 'χτυπάς' πεζό παιδί, και **παραλίγο** να το πατάς.
Σε ένα από τα χωριά μεταξύ Αρεόπολης και Καλαμάτας, εκεί που ο δρόμος είναι σχετικά καλός, η διαδρομή όχι ιδιαίτερα δύσκολη και σίγουρα εξαιρετικά όμορφη, λίγο έλλειψε να γίνει η ΠΟΛΥ στραβή.
Το ατύχημα τελικά δεν έρχεται εκεί που δε το περιμένεις, αλλά είναι αυτό που δεν περιμένεις. Και δεν είναι το να γίνεις μύγα στο ψυγείο μιας νταλίκας που κατεβαίνει τέζες τις κλειστές επαρχιακές ορεινές στροφές, ούτε το να σε οργώσει ο ιθαγενής μανάβης με την Τουότα... Απορίας άξιο βέβαια το πως δε συμβαίνουν 10 τέτοια τη μέρα, αφού μιλάμε ότι τα near-misses είναι ...άπειρα!!!
Δικάβαλος με το CB, απολαμβάνω την απίστευτη διαδρομή έχοντας ξεκινήσει από Αρεόπολη. Κίνηση αρκετά αραιή, υποθέτω δηλαδή αρκετά πυκνή για το συγκεκριμένο κομμάτι --έχουμε και 3ήμερο. Σε μια δεξιά ανοιχτή στροφή βλέπω από μακριά το ΙΧ που έχει σταματήσει από το άλλο ρεύμα. Η προσοχή μου είναι από το πρωί πάρα πολύ τεταμένη: γιατί δεν έχω ξαναπεράσει απο εκεί, γιατί έχω τη γυναίκα πάνω, γιατί είναι 3ήμερο, γιατί ο δρόμος είναι στενός και οι καραφορτήγες παραμονεύουν (βλ. παραπάνω), γιατί η καλούτσικη ποιότητα του δρόμου δε με ξεγελάει και περιμένω ανα πάσα στιγμή το χάος...
Στην 5πλασιασμένη προσοχή μου λοιπόν προστίθεται κι εκείνο το ΙΧ γιατί είναι ακριβώς στην κορυφή της στροφής, που ανοιχτή μεν, αλλά αν έρχεται το βυτίο της SHELL δε το βλέπω να κερδίζω το στοίχημα της μετωπικής. Θα με κερδίσει με διαφορά μια ντουζίνα τόνους! Αφήνω το γκάζι λοιπόν, κι από τα σκάρτα 50 που είχα, άρχισα να επιβραδύνω. Ο οδηγός μιλάει με κάποιον από το σπίτι που είναι απέναντι, ενώ το πεδίο κατά τ'αλλα είναι 100% καθαρό. Έχω μπει ήδη στην καμπύλη της στροφής οπότε έχω πλήρη εικόνα.
To Alfa Romeo είναι σχετικά ογκώδες και σκουρόχρωμο, και φαίνεται ότι σύντομα θα τελειώσει το chat και θα ξεκινήσει. Θα έχω πλέον 30-40χαω, που για τις διαστάσεις του δρόμου και τη γενικότερη κατάσταση είναι *λίγα* (έως απελπιστικά λίγα για τους εντόπιους rallymen και light φορτηγατζήδες που είδα μετά!!
Κι ενώ το μηχανάκι μου έχει ήδη μπει στο 'μήκος' του ΙΧ, πίσω από το πορτμπαγκάζ εμφανίζεται κοριτσάκι και ΗΔΗ βρίσκεται στη διαδικασία του να διασχίζει το δρόμο... Δεν έχει κοιτάξει και η ορμή του σώματός του δείχνει ότι δεν πρόκειται!
Αυτή είναι η εκτίμηση του πρώτου κλάσματος δευτερολέπτου. Απέχουμε όχι περισσότερο από ΤΕΣΣΕΡΑ-ΠΕΝΤΕ ΜΕΤΡΑ! Ο αντίχειρας πέφτει αυτόματα στην κόρνα, ενώ μέχρι να σφίξει ο άλλος δείκτης το φρένο έχουν χαθεί τα 2-3 μέτρα. (ΗΔΗ σκέφτομαι και υπολογίζω το τι να κάνω ΑΦΟΥ θα έχω περάσει πάνω από το σώμα του --γαμώ την επίδραση της αδρεναλίνης γαμώ!)
Στο τελευταίο αυτό μέτρο βέβαια δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνω. Το ρίξιμο του βάρους μου στα δεξιά έχει ελάχιστη επίδραση, ενώ σίγουρα είχα 30χαω. Η κόρνα πάντως ήδη τσιρίζει σταθερά. Ουσιαστικά δεν φρενάριζα ακόμα. Δε μπορώ να θυμηθώ αν σ'αυτό το τελευταίο κλάσμα έκλεισα τα μάτια, αλλά νομίζω πως όχι. Σίγουρα έσφιξα τα δόντια. ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙ! Μετά απλά αισθάνομαι ότι έχουμε ένα contact (μάλλον ο αριστερός καθρέφτης και ίσως ο αγκώνας μου)... και λίγα μέτρα παρακάτω σταματώ.
Βλέπω από τον καθρέφτη ότι το παιδί είναι όρθιο. ΕΚΕΙ ΧΑΛΑΡΩΣΑ. Οπότε καθυστερώ αρκετά μέχρι να βάλω τη μηχανή όσο πιο άκρη γίνεται. Μέχρι να ξεκαβαλήσω ακούω ήδη τον μπαμπά να βρίζει με όλη του τη δύναμη (όχι εμένα) οπότε χαλαρώνω εντελώς. Κατεβαίνω αργά και απλώς ρωτάω από μακριά "Όλα καλά?". Ο τύπος γνέφει καταφατικά, αλλά η γυναίκα έχει ήδη βγάλει το κράνος της και ...τον μαλώνει!!! Σε λιγότερο από 1' είμαστε ήδη καθ'οδόν.
Φαντάζομαι η οικογένεια θα βίωσε το πραγματικό σοκ λίγο αργότερα --όταν θα αναλογίζονταν ότι και μια δικάβαλη μηχανή είναι αρκετή να σπάσει δυο ντουζίνες κόκκαλα και μια σπονδυλική στήλη στην κόρη τους.
Εγώ όμως το βίωσα επι τόπου!! Και το σίγουρο είναι ένα: το παιδί ήρθε κυριολεκτικά από το ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ. Και αν γινόταν η στραβή, είναι σίγουρο ότι θα είχα ένα πολύ καλό ποσοστό υπαιτιότητας. Δεν υπήρχε ούτε χώρος ούτε χρόνος για εφαρμογή ...ψυχραιμίας, τεχνικής και δεξερωγωτι.
Σόρρυ για το μακροσκελές post, αλλά έγινε το πρωί και ήδη μου φαίνεται προ 10ετίας. Ήταν τόσο άσχημη εμπειρία που όλος ο οργανισμός μου προσπαθεί να τη διώξει. Οπότε τη γράφω αναλυτικά για να μείνει. Άλλωστε είναι περίπτωση που δεν έχει στο τέλος κανένα "οπότε προσέξτε το ταδε μπλα μπλα". Το συμπέρασμα είναι ότι το ατύχημα... είναι ακριβώς αυτό που λέει το λεξικό: ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΥΧΗΣ . Όπως κάθε μέρα ρισκάρουμε με το αν κάποιος ΙΧς θα περάσει το κόκκινο, έτσι ρισκάρουμε και άλλα πράγματα (άσχετα από το τι οδηγούμε).