Και δεν μου λες ρε Σαλάμ. Που έμαθες τα Αγγλικα;
Α… Από τραγούδια.
I like American songs…
Και δεν μου λες ρε Σαλάμ. Που έμαθες τα Αγγλικα;
Α… Από τραγούδια.
I like American songs…
Συνεχίσαμε για καμιά ώρα. Η κούραση μας είχε γονατίσει.
Σαλαμ, λυπάμαι αλλά πρέπει να πάμε για ύπνο…
Εεεεεεε…. Μαλααάκες… Γουέιτ ουαν μορ τι.
Τι ιζ γκούντ φορ δε άις…
Αντ αφτερ τον πολο…
ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ Σαλαμ… Ποιος σου έμαθε αυτές τις Ελληνικές λέξεις...;
Ο φίλος μου ο Γιώργος.
Ξέρετε, πριν 3 μέρες είχα τους πρώτους Έλληνες πελάτες μας.
Περάσαμε μία βδομάδα στην έρημο. Αν θέλετε μπορούμε αύριο στην Τιμιμουμ, να τους συναντήσουμε…
Και βέβαια θέλουμε ρε Σαλάμ.
Θέλω πολύ να συναντήσω το άτομο που έμαθε τον τουαρέγκ να μιλάει Ελληνικά…
Ήπιαμε ένα ακόμα τσάι, το τρίτο, όπως πρέπει και πήγαμε για ύπνο…
427 χιλιόμετρα για εκείνη την ημέρα.
Ήταν πρωταπριλιά, Μεγάλη Πέμπτη. Ήμασταν στην έρημο και όλα ήταν τόσο τέλεια...
Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα...
Ξημέρωμα σε έναν άλλο πλανήτη…
Ξύπνησα στις 06.30.
Όχι φοβερά πράγματα, αλλά υπήρχε μία ευκολία...
Όποιος το πιασε το πιασε… Διαβάζουν και μικρά παιδιά…
Το δεύτερο τοπ ταξιδιωτικό αξεσουάρ, είναι τα μωρομάντηλα! Μην το ξεχάσετε ποτέ και με τίποτα!
Απολύτως ξεκούραστοι όλοι μας.
Μας είχαν πει πολλοί ότι το κλίμα βοηθάει πολύ για ξεκούραση.
Πήραμε πρωινό δίπλα από την πισίνα -λολ- όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, πληρώσαμε σε Ευρώ και αναχωρήσαμε παρέα πλέον με τον Σαλάμ, τον Μααμάρ και το Λαντ Κρούιζερ τους…
Μεγάλη Παρασκευή, είναι 08.10 και έχουμε ξεκινήσει.
Το βεστρομ πήρε με μίζα μόνο του!!!!
Κάτι τέτοιες εικόνες είχαμε ονειρευτεί .
Τώρα τις ζούσαμε.
Η πόλη της Γαρδαίας ξυπνάει σιγά σιγά.
Για την Γαρδαία θα γράψω περισσότερα αργότερα στο ταξιδιωτικό.
Ήμασταν πλέον στην έρημο.
Παρόλο που ήταν τόσο νωρίς, είχε ζεστάνει ήδη.
Στην έξοδο της πόλης το κλασικό μπλόκο.
Λίγο πιο αυστηρό αυτή την φορά.
Καταλάβαινες ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο χαλαρά από δω και πέρα.
Ο Σαλάμ, είχε εκτυπωμένα σε ένα χαρτί, όλα μας τα στοιχεία.
Πρέπει να είχε τουλάχιστον 50 φωτοτυπίες από αυτό το χαρτί.
Αριθμοί από βίζες, ονοματεπώνυμα, πινακίδες, αριθμό αδείας του τουριστικού πρακτορείου…
Κινηθήκαμε κάπου 35 χιλιόμετρα νότια και κάναμε στάση για ανεφοδιασμό.
Σάιζ νταζ μάτερ!
Καθώς κουβεντιάζαμε με τον Σαλάμ για το πώς θα κινηθούμε, ο Βασίλης φούλαρε το βεστρομ…
Καθότι μεγάλος και γνωστός ζηλιάρης, κατάφερε να το υπερχειλίσει, να με λούσει με βενζίνα και να τα κάνει όλα κώλο… (Πολλές αντλίες δεν έχουν αυτόματο στοπ)
Ευτυχώς που η βενζίνα στην Αλγερία κοστίζει κάπου στα 30 λεπτά του Ευρώ το λίτρο και δεν πέσαμε έξω στον πολύπαθο προϋπολογισμό του ταξιδιού μας…
Άματσουρ, λέω στον Σαλάμ δείχνοντας τον Βασίλη…
Yes… Yes… Fuel not good for the eyes…
Προτείναμε στον Σαλάμ να πηγαίνουμε εμείς μπροστά και αυτοί από πίσω.
Το ΤΟΥΟΤΑ τους έκαιγε λίγο παραπάνω και στο μισάωρο είχα κάνει κεφάλι.
Έτσι θα νιώθαμε και πιο ελεύθεροι. Αν και δεν υπήρχαν πολλά σταυροδρόμια από εδώ και πέρα, μέσα στην έρημο γαρ, έπρεπε να είμαστε σε εγρήγορση και να χαράσσουμε πορεία.
Ένιωθες ότι ταξίδευες μόνος σου και ελεύθερος χωρία δεσμεύσεις, ενώ είχες την μαμά από πίσω σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι…
Σε κάθε μπλόκο, κάθε 50 χιλιόμετρα ας πούμε, θα περιμέναμε τα παιδιά με το τζιπ και θα έκαναν την διαδικασία…
Και την προηγούμενη μέρα που είχαμε δει το πολύ όμορφο σκηνικό, της άμμου να ταξιδεύει πάνω από την άσφαλτο…
Ο φακός δεν μπορεί να αποθανατίσει την στιγμή…
Ήταν μία από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες του ταξιδιού.
Κάτι γιατί ήταν η πρώτη επαφή με την έρημο, κάτι γιατί όλες οι αισθήσεις σου συμμετέχουν…
Ήταν σαν να φλεγόταν η άσφαλτος…
Σε κάτι κατηφορικές στροφές νόμιζες ότι κάποιο φίδι πέρναγε το δρόμο…
Σε άλλα σημεία νόμιζες ότι κάποιος τινάζει τον δρόμο σαν σεντόνι…
Περνάγαμε πολύ ωραία. Ταχύτητες 100-110, πραγματικές
Ο ήλιος είχε ανεβεί για τα καλά, αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα από ζέστη…
Κανόνες δημοσιεύσεων
