Κινήθηκα προς Khulo. Ένα μικρό χωριό με 15 το πολύ σπίτια.
Κινήθηκα προς Khulo. Ένα μικρό χωριό με 15 το πολύ σπίτια.
Είδα και κάποιες στάσεις εκεί αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν περνούσε λεωφορείο ή άμαξα.
Μετά από πολλές στροφές ο δρόμος κατέβαινε στα 500 μέτρα και άρχιζε να πηγαίνει παράλληλα με ένα ποτάμι. Έκανα μια στάση σε μία πηγή να πιω νερό και να κάνω ένα τσιγάρο και πέτυχα κάτι απίστευτα μουτσούνια που έπιναν μπύρες σε ένα εστιατόριο; κιόσκι; Οι φάτσες θύμιζαν πιο πολύ Τρανσυλβανία για να είμαι ειλικρινής. Σπάνια πίνω αλκοόλ και ποτέ μπύρα. Λόγω της κατάστασης όμως ήπια ένα δυναμίτη (12% ή 14%) που μου πρόσφεραν τα παιδιά, κάθισα κανα μισάωρο μαζί τους, συνεννοήθηκα στη νοηματική, έλιωσα στα γέλια και συνέχισα την πορεία προς το Βατούμι.
Τελικά, 70χλμ περίπου από την αρχή του χωματόδρομου ξανάρχιζε η άσφαλτος. Στην αρχή η ποιότητα ήταν χάλια αλλά όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα καλυτέρευε. Πέρασα από την Shuakhevi και το φαράγγι που με οδήγησε εδώ είχε αρχίσει να ανοίγει, ενώ ο ποταμός και η κοίτη του είχαν πλατύνει αισθητά. Εντωμεταξύ, αυτή την εποχή είχαν και Εθνικές εκλογές για αυτό και οι αφίσες παντού.
Αν υπάρχουν δύο λέξεις για να περιγράψουν τα πρώτα μου χιλιόμετρα στην Γεωργία αυτές είναι «οργιώδης βλάστηση».
Σιγά σιγά κατηφόρισα προς Dologeni .Το φαράγγι είχε ανοίξει πλέον τελείως, γέφυρες ένωναν τις πλευρές του, το ποτάμι περνούσε από κάτω ενώ τα βουνά συνέχιζαν να είναι πνιγμένα στα δέντρα, παρόλο που τα χωριά είχαν αρχίσει να κάνουν πιο συχνή την εμφάνισή τους.
Εντύπωση μου έκανε η χρήση του ροζ χρώματος από τους Γεωργιανούς στα κτίρια, στις στάσεις και γενικά παντού.
Βγήκα στον δρόμο για το Khelvachauri που είναι ουσιαστικά προάστιο της πόλης. Στο Βατούμι (στην πόλη) έφτασα απόγευμα και πήγα στην αστυνομία και στο τελωνείο για τα γραφεία της Ukraine ferries και τις προβλήτες που φεύγουν τα πλοία της. Βρήκα ξενοδοχείο (με απίστευτο όνομα) και το πρωί θα πήγαινα να βγάλω πρώτα το εισιτήριο και ανάλογα με την ώρα αναχώρησης του πλοίου θα έκανα και κάποια διαδρομή μέσα στην χώρα.
______
συνεχίζεται... (έχει λίγο ακόμα)
bravo re si file .....ise epextos .....dose kialo stous ethismenous anagnostes sou!!!!
Eπιτέλους ένα ωραίο ταξιδιωτικό με πολύ ωραίες φωτό, σε μέρη που θα ήθελα να πάω και με πολύ καλό σχολιασμό.
Συνέχισε...!
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν αυτά που δεν ξέρουν.
Αυτό που μου συνέβη σήμερα ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΑΛΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ. Είναι η μοναδική φορά που ευχήθηκα να ήμουν δικηγόρος και να τους τα έπαιρνα όλα. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ξεκίνησα το πρωί με τα πόδια να πάω στα γραφεία της εταιρίας, για να βγάλω το εισιτήριο. Περιπλανήθηκα μέσα στην πόλη χαζεύοντας τα κτίρια και τις γειτονιές της μέχρι που έφτασα στο μέρος που υποτίθεται ότι ήταν το πρακτορείο. Υπήρχε ένα γραφείο άδειο με μια παλιοκαρέκλα μέσα. Έβρισα τον εαυτό μου που είχε αντιγράψει την δ/νση λάθος και άρχισα να ρωτάω πού είναι τα γραφεία της Ukraine ferries. Με έστειλαν σε ένα Ουκρανικό εστιατόριο, σε ένα μπακάλικο, σε ένα τουριστικό πρακτορείο… η ώρα περνούσε και καταλαβαίνοντας το μάταιο της περιπλάνησης αποφάσισα να γυρίσω στο ξενοδοχείο να δω στο ίντερνετ τη σωστή δ/νση και να πάω με το μηχανάκι πλέον στα γραφεία.
Εδώ αρχίζει η δραματική παράσταση. Η δ/νση στο ίντερνετ ήταν αυτή που είχα αντιγράψει και αυτή που μου είχαν πει την προηγούμενη μέρα στο λιμάνι. Δεν είχα κάνει λάθος τελικά οπότε τσάμπα μπινελίκι μου έριξα. Έβαλα τον ρεσεψιονίστ να πάρει τηλέφωνο στα κεντρικά στην Τυφλίδα και να ρωτήσει που είναι τα γραφεία της εταιρίας στο Βατούμι. Του απάντησαν ότι η διεύθυνση είναι η σωστή και πως τα γραφεία θα ανοίξουν τον Οκτώβρη. Τον έβαλα να ξαναπάρει τηλέφωνο και να τους ρωτήσει με ποιο πρακτορείο συνεργάζονται εδώ για να πάω να πάρω εισιτήριο ή τέλως πάντων πού θα έβγαζα το γαμημένο χαρτάκι που θα με πήγαινε στην Ουκρανία. Η Τυφλίδα απείχε 370χλμ Χ 2 = περίπου 800χλμ και δεν ψηνόμουνα να πάω (γιατί θα επέστρεφα από τον ίδιο δρόμο). Πήρε τηλέφωνο και του απάντησαν ότι το πλοίο κάνει επισκευές και θα ΞΑΝΑΡΧΙΣΕΙ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ. Μόλις το άκουσα αυτό πρέπει να γυάλισε το μάτι μου γιατί ο ρεσεψιονίστ εξαφανίστηκε και ήρθε πολύ αργότερα μαζί με τον μπάρμαν και έναν σερβιτόρο.
Προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου μπήκα στο site τους και είδα ότι το αυριανό δρομολόγιο υπήρχε ακόμα. Μετά μπήκα στα mail μου είδα αυτό που τους είχα στείλει καθώς επίσης και την απάντηση τους που μου ζητούσε να είμαι μία μέρα πριν την αναχώρηση του πλοίου στο λιμάνι. Το site δούλευε κανονικά, δεν υπήρχε καμία αναγγελία διακοπής του δρομολογίου. Βρέθηκα λοιπόν στην ζώνη του λυκόφωτος. Έπνιξα τον θυμό μου, συγκράτησα τον εαυτό μου να μην τα σπάσω όλα μπροστά μου έδιωξα κατευθείαν την σκέψη να πάω στο Βατούμι και να τα κάνω πουτάνα στα γραφεία τους. Σκέφτηκα γρήγορα τι επιλογές είχα. Με το Ιράν κλειστό (είχε λήξει η visa), το πλοίο ανύπαρκτο και την Ρωσική visa να θέλει 6 εργάσιμες ημέρες για να εκδοθεί, ο μόνος δρόμος για να συνεχίσω το ταξίδι μου ήταν μέσω Τουρκίας. Άναψα τσιγάρο, προσπάθησα να ηρεμίσω και μόλις ξαναεμφανίστηκε ο ρεσεψιονιστ τον έβαλα να ξαναπάρει τηλέφωνο και να τους πει όλο το έργο. Το έκανε και του απάντησαν ξερά «συγνώμη, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Όχι ότι δεν το ήξερα αλλά κάποια πράγματα τα κάνεις μόνο και μόνο για να μην σκέφτεσαι ότι δεν τα έκανες.
Εικόνες από την πόλη
Batumi
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση