Καλησπέρα σε όλους σας. Αν και εχω αποποιηθεί των td τα τελευταία 3 χρόνια λόγω οικογενειας αλλά και αλλαγής μοτοσυκλέτας σε τουριστική, εντούτοις ήμουν από αυτούς που πήγαινα αρκετά συχνά στα Μέγαρα. Συμφωνώ και διαφωνώ με όλους. Επί της ουσίας τελικά βλέπω ότι όλοι μεταξύ μας συμφωνούμε και διαφωνούμε. Από την μία μιλάμε για χωράφια και αρπακολατζήδεςς διοργανωτές, από την άλλη για προδιαγραφές Mugello, ενώ τελικά όλοι μας είμαστε με το πουλί στο χέρι...κοινώς χωρίς ένα μερος να εκφράσουμε την ιδιαίτερή μας αγάπη. Αυτό εγώ το αποκαλώ ΟΜΗΡΙΑ. Είμαστε σε μια ιδιότυπη ομηρία, ευθύνη της οποία έχουμε όλοι, της νεοελληνικής πραγματικότητας. Δεν θα μπώ στον κόπο να το εξηγήσω και σας κουράζω. Τα ξέρετε όλοι. Απλά γυρίστε γύρο σας, διαβάστε εφημερίδες, ενημερωτικά blog. Ζούμε σε μια χώρα που το παράλογο είναι λογικό, το αυτονόητο άπιαστο όνειρο. Ζούμε στη χώρα που δεν υπάρχουν δουλειές, στην χώρα που δουλεύεις μια ζωή για να σου πουν στο τελος ότι το πρώτο μνημόνιο ορίζει εγγυημένη σύνταξη τα 310 ευρώ. Και αν σου φτάνουν τα 310 για να ζήσεις, θα σε ξεκάνει το τελειωμένο συστημα υγείας και τα ληγμένα γεννόσημα (γιατί δεν πεθαίνουν και οι σκατόγεροι βλέπεις.....). Και αν την σκαπουλάρεις και από εκεί, ίσως η ξεφτίλα στην οποία καταδικάζουν τον κόσμο να σε οδηγήσει σε βίαιη κάθετη πτώση από κάποιο ρετιρέ. Και εμείς μιλάμε για πίστα. Οχι παιδιά, πίστα όπως την φανταζόμαστε σύντομα δεν πρόκειται να δούμε. Γιατί? Γιατί μας έχουν για ζώα, και δεν εχω λόγο να πιστεύω το αντίθετο. Και δεν χρειάζεται να το πω εγώ, μιλάει η ζωή. Και όταν μιλαει η ζωή όλοι πρέπει να σωπαίνουν. Συγνώμη για το ύφος και τον τόνο μου. Ημουν πιτσιρικας όταν ονειρευόμουν να πάω, άκουσον ακουσον, στην πίστα του ... Αιδινίου (αιγινίου δεν θυμαμαι τώρα) στην οποία τοτε τα Μεγαρα έμοιαζαν Καταρ. Που όταν άνοιξαν τα Μεγαρα, τραξαμε ενα τσούρμο λιγούρια με τα παπάκια μας από αθηνα για να δούμε τον κολλητό μας με το "κτηνωδες" honda bros 650 να κανει γύρους,....με τζίν παντελόνι και αθλητικό asics gel ΧΩΡΙΣ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΠΙΣΤΑΣ (η καλή μερα από το πρωϊ φαίνεται). Αργότερα άνοιξαν οι Σέρρες και μέσα μου ένιωσα σαν την πρώτη φορά που ήρθα σε οργασμό. Γίναμε επιτέλους ευρώπη σκέφτηκα. Μετά την ιστορία την ξέρετε παρακάτω και πως φθασαμε εκει που φθάσαμε. Είναι μακρύς ο δρόμος αδέλφια...αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευτάια.....