ωραιο βιντεο .....
...αλλη μια μαχαιρια στην καρδια του μοτοσυκλετιστικου μας εγωισμου...
ωραιο βιντεο .....
...αλλη μια μαχαιρια στην καρδια του μοτοσυκλετιστικου μας εγωισμου...
Γιαννη, Ελενα ηταν πανεμορφο.Ευτυχως που βαλατε και αυτες τις σφηνες με σας εκτος μοτοσυκλετας
γιατι αυτα ηταν τα πιο ωραια,τουλαχιστον για μενα.
Χωστε και αλλα τετοια αν εχετε, τοπια εχει και στο Καρπενησι lol
-Have you any famous last words?
-..Not Yet!
-"Not yet"!? Is that famous?
...ως τωρα ειχα διαβάζει την εισαγωγή και το 2ο πόστ στο μπλόγκ! Είχα γενικώς ριξει μονο κλεφτες ματιες...εχω ψιλοσχολιασει κιολας, εχω πατησει 3-4 Like σε φωτο στο FB...
Ειχα υποσχεθει να το κρατησω να τελειώσει όπως έχω κάνει και με άλλα παλιότερα αλλα...είδα το βίντεο και δεν κρατήθηκα!
Ξεκίνησα...βίσκομαι στη Βολιβία αυτη τη στιγμή και πραγματικά κάθε παράγραφος, κάθε πόστ, κάθε φωτό...είναι μαγεία και μια συνταγή τελικού συναισθήματος με πολλα...πάρα πολλα δεδομένα και με ελάχιστο οξυγόνο!
Όσο σας έλειπε εκει πάνω εσάς, άλλο τόσο μου λείπει εμένα που κρατάω την αναπνοή μου για να ρουφήξω μονομιάς μεγαλύτερη δόση αυτού του εγχειρήματος!
Δεν θα τον έλεγα "άθλο" πάντως αν και πιθανα να του ταιριάζει...δεν ξέρω κάν πως θα μπορούσα να το ονομάσω! Πιθανα να είναι και πολύ νωρίς γιατί ποίος ξέρει εκτός απο εσας τους δύο πόσα ακόμη ακολουθούν!
Ενα γνωρίζω όμως σε αυτό παίζει σίγουρα ρόλο οτι σας γνωρίζω προσωπικά!
Εγω που ποτε δεν πρόκειται για 1002 λόγους να κάνω ένα τετοιο ταξίδι, που δεν πρόκειτε κανένας οδηγός να μου μεταφέρει τέτοιες υπέροχες απλές μα και παράλληλα μαγικές εικόνες και συναισθήματα, σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ απο καρδιας που μου δίνετε τη δυνατότητα να πάρω λίγο από τη μυρωδιά όλων αυτών που ζήσατε!
Ευχομαι τα όνειρά σας να σας πάνε ακόμα πιο μακρυά!
Ευχομαι οι ρόδες σας να πατήσουν τα καλύτερα και ομορφότερα μέρη τούτου του κόσμου!
Ένας υπερήφανος φίλος σας
Με κάτι τέτοια πράγματα που κάνετε μερικοί να ξέρετε ότι σας θεωρώ συνυπεύθυνους για δικές μου μελλοντικές βόλτες.
Ευχαριστώ!
Bigger Bikers Bounce Better
Fun times!
Παω να κλεισω κανα ταξιδι.....
Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά λόγια και πιστεύω να μη παρεξηγήσετε που δεν κουοτάρω κάθε έναν ξεχωριστα.
Μερικοί πάντως καταφέρνετε και με συγκινήτε, κωλόπαιδα.
Συνεχίζουμε μετά από αρκετή αποχή... Αφήνουμε το Περού και μπαίνουμε στο Εκουαδόρ!
"Συναντηθήκαμε νωρίς το πρωί στην εταιρία του Carlos για να πάρουμε τη μηχανή και για να τον αποχαιρετήσουμε. Σύντομα βρεθήκαμε στη σέλα και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της πόλης περνώντας ξανά μέσα από τα μίζερα προάστια της Piura. H πορεία μας προς το Εκουαδόρ ήταν βαρετή, αδιάφορη.
Όσο γράφαμε χιλιόμετρα προς το βορά τόσο η ζέστη και η υγρασία μας αγκάλιαζαν όλο και περισσότερο. Μέχρι που φτάσαμε στα σύνορα! Μετά από 23 μέρες περιπλάνησης στους δρόμους του Περού, το Εκουαδόρ ετοιμαζόταν να μας ανοίξει τις πόρτες του και όπως συμβαίνει με κάθε τι νέο, ήμασταν ενθουσιασμένοι. Ο τυπικός έλεγχος των διαβατηρίων κράτησε λίγο παραπάνω από ότι θα έπρεπε εξαιτίας μιας ασυμφωνίας. Τα ελληνικά διαβατήρια αναγράφουν τη χώρα μας ως “Hellenic Republic”. Το μηχανογραφικό σύστημα που λειτουργούν στα σύνορα του Εκουαδόρ δεν έχει καμία τέτοια καταχώρηση. Έχει μόνο “Grecia” το οποίο δεν φαίνεται πουθενά στο διαβατήριο. Στεκόμουν λοιπόν εκεί, μπροστά από τον υπολογιστή του συνοριοφύλακα προσπαθώντας να του εξηγήσω ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Του έδειξα το GRC στη 2η σελίδα μήπως και τον βοηθούσε να κάνει τη νοητή σύνδεση. Δεν ήθελε. Δεν του άρεσε. Δυσκολευόταν το παλικάρι. “Donde esta Hellenic Republic” ρωτούσε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Τη λύση την έδωσε κάποιος ανώτερος του που κλήθηκε σε βοήθεια. Εκείνος το έπιασε το νόημα γρήγορα και μας έβαλε την σφραγίδα. Φεύγοντας μας είπαν ότι υποχρεούμαστε να ασφαλίσουμε τη μοτοσικλέτα. Ρώτησα που. Στο χωριό Macara μόλις 1 χιλιόμετρο από εκεί είπαν ότι θα βρίσκαμε γραφείο. Οk, vamos!"
Στο εκουαδόρ, αυτό είναι σπεσιαλιτέ:
Όπως πάντα, η συνέχεια του πόστ στο blog: Bienvenidos a Ecuador ενώ στο ομότιτλο ποστ στο blog της Έλενας θα βρείτε τη συλλογή των φωτογραφιών.
2012: 150 ημέρες στη νότια Αμερική
2010: Βόρειο Ακρωτήρι, 2009: Πυρηναία, Χώρα Βάσκων, Άλπεις, 2008: Άλπεις
Με την μηχανή λοιπόν χαλασμένη στο Εκουαδόρ, στην Παναμερικάνα. Το μόνο σίγουρο ήταν πως επρόκειτο για βλάβη ηλεκτρολογικής ή ηλεκτρονικής φύσεως την οποία εγώ δεν μπορούσα να χειριστώ εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να βρούμε τρόπο να φορτώσουμε τη μηχανή κάπου και να φτάσουμε στο Quito. Εκεί θα υπήρχαν ουκ ολίγα συνεργεία. Επιπλέον γνώριζα πως υπήρχε και αντιπροσωπία BMW. Τους κάλεσα για οδική βοήθεια. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρέθηκε τελικά ο μοναδικός άνθρωπος εκεί μέσα που γνώριζε αγγλικά και μπορέσαμε να συνεννοηθούμε. Είπε πως θα προσπαθούσε να βρεί οδική χωρίς να είναι σίγουρος. Θα μας καλούσε πίσω να μας ενημερώσει.
Είχε περάσει 1 ώρα χωρίς καμία εξέλιξη και σκεφτόμουν πως πιθανόν η συνεννόηση να μην ήταν και τόσο … συνεννόηση. Ξαναπήρα τηλέφωνο στην BMW Quito για να ακούσω τον υπάλληλο να μου λέει ότι ακόμα προσπαθεί και δεν έχει κάτι νεότερο. Πρότεινε να ψάξω για βοήθεια εκεί τριγύρω ζητώντας από περαστικούς μια camioneta. 300 μέτρα παρακάτω ήταν σταματημένο ένα περιπολικό. Το πλήρωμα του έκανε τυπικούς ελέγχους σε διερχόμενα αυτοκίνητα. Δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά αλλά κατάφερα να τους εξηγήσω τι είχε συμβεί. Ήρθαν και κάθισαν για λίγο μαζί μας, σήκωσαν το τηλέφωνο. Από το διάλογο τους έπιασα τη πολυπόθητη λέξη εκείνη τη στιγμή. Camioneta. Αποχώρησαν μετά από λίγο λέγοντας ότι θα ξαναπεράσουν για να τσεκάρουν αν είμαστε ok.
Πέρασαν 2 ώρες επιπλέον και με αρκετό εκνευρισμό εγώ σκεφτόμουν μόνο αρνητικά. 20 μέρες χαμένες στην αρχή, χαλασμένη κάμερα, χαλασμένο gps και τώρα αυτό. Δεν θα έλεγα ότι ήταν και μια από τις καλύτερες μου στιγμές. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι σε εκείνο το μεσοδιάστημα οι αστυνομικοί με τους οποίους είχαμε μιλήσει πέρασαν 2 φορές ρωτώντας μας αν όλα είναι καλά και αν χρειαζόμαστε κάτι.
Εντωμεταξύ, η Έλενα που σε εκείνη τη κατάσταση αποδείχθηκε πιο ψύχραιμη από εμένα είχε ενεργοποιήσει το plan B. Με το φόβο ότι λόγω ανεπαρκών ισπανικών δικών μας, και ανεπαρκών αγγλικών των ντόπιων δεν θα καταφέρουμε να βγάλουμε άκρη, κάλεσε στο τηλέφωνο έναν άνθρωπο που λογικά θα ήταν ο μόνος με τον οποίο θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Τον έλληνα πρόξενο στο Εκουαδόρ. Του εξήγησε την κατάσταση ζητώντας του απλά μια συνδρομή σε επίπεδο επικοινωνίας. Ο κ. Εμμανουηλίδης μας εξέπληξε ευχάριστα. Δεν στάθηκε μόνο στο ότι θα καλούσε την αντιπροσωπία BMW για να διαπιστώσει αν είχαμε/είχαν καταλάβει σωστά ή αν η αντιπροσωπία επρόκειτο να στείλει οδική. Ενώ ήταν στο κτήμα του στις πλαγιές του ηφαιστείου Pichincha, αρκετά χιλιόμετρα έξω από το Quito, προθυμοποιήθηκε αμέσως να έρθει ο ίδιος με το φορτηγό του για να φορτώσουμε τη μηχανή. Λίγα λεπτά μετά, σε επικοινωνία με την BMW ο υπάλληλος με ενημέρωνε ότι το αυτοκίνητο της οδικής βοήθειας είχε ξεκινήσει και πως θα έφτανε σε μας σε 2 ώρες. Καλέσαμε αμέσως τον πρόξενο λέγοντας του να μην ξεκινήσει.
Είχαν συμπληρωθεί 6 ώρες μετά από την ακινητοποίηση μας, ήταν 22:00 το βράδυ, οι 2 ώρες αναμονή για την camioneta είχαν γίνει 3, πλέον έκανε κρύο γερό, και εγώ είχα αρχίσει να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για να βγάλουμε όλη τη νύχτα εκεί, στην άκρη του δρόμου με τις αστραπές να κάνουν την εμφάνιση τους στο βάθος. Τελικά η camionetaεμφανίστηκε.Και ενώ θα έπρεπε να αισθανθώ μια ανακούφιση, η όψη της μου προκάλεσε ένα ακόμα άγχος. Κοιταχτήκαμε με την Έλενα. «Πες μου ότι ΔΕΝ είναι βαμμένη στα χρώματα του General Lee (Dukes)! Πες μου ότι δεν το ζούμε αυτό!».
H συνέχεια στο blog: Breaking down in Ecuador
2012: 150 ημέρες στη νότια Αμερική
2010: Βόρειο Ακρωτήρι, 2009: Πυρηναία, Χώρα Βάσκων, Άλπεις, 2008: Άλπεις
Υπεροχο ταξιδι....
Εχω λατρεψει την νοτιο αμερικη, και πολυ θα ηθελα να ξαναπαω....
καλους δρομους να εχετε...
Και μιας και μιλαμε για Εκουαδορ....παρτε και την αχρηστη πληροφορια της ημερας....
Όλοι γνωρίζουν πως τα Ιμαλάια είναι η πιο ψηλή οροσειρά και το Έβερεστ είναι η πιο ψηλή βουνοκορφή του κόσμου, με κορυφή που αγγίζει τα 8.848 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας!
Όμως δεν υπάρχουν πολλοί που γνωρίζουν το βουνό (και ανενεργό ηφαίστειο) Τσιμποράσο στο Εκουαδόρ.
Το Τσιμποράσο έχει ύψος 6.268 μέτρα και είναι η ψηλότερη κορυφή που βρίσκεται κοντά στον ισημερινό, και έτσι, αν και δεν είναι η ψηλότερη κορυφή όταν μετράται από το επίπεδο της θάλασσας, εξαιτίας του ισημερινού εξογκώματος, η κορυφή του Τσιμποράσο είναι το σημείο που απέχει περισσότερο από το κέντρο της Γης.
Για να το κάνουμε πιο κατανοητό.
Μπορεί το Τσιμποράσο να είναι πιο... κοντό από το Έβερεστ στα "χαρτιά" αλλά είναι το πιο ψηλό βουνό του κόσμου, αν υπολογίσουμε την απόσταση που χωρίζει την κορυφή του με το κέντρο της Γης.
Αυτό συμβαίνει επειδή η γη δεν είναι σφαίρα, αλλά σφαιροειδής με πεπλατυσμένους πόλους!
Στο Quito μείναμε μια εβδομάδα, όσο περιμέναμε να επισκευασθεί η μηχανή. Η πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, χτισμένη σε υψόμετρο 2850 μ., έχει τις αντιθέσεις της όπως κάθε μεγαλούπολη. Έχει τα ακριβά προάστια με τους πλούσιους, όπου οι γειτονιές, τα κτίρια, τα αυτοκίνητα και οι λεπτομέρειες των δρόμων σε κάνουν να νομίζεις ότι θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. Έχει τις φτωχογειτονιές και έχει εκείνο το όμορφο ιστορικό κέντρο, την παλιά πόλη, όπου το πνεύμα, η ιστορία και η κουλτούρα της νοτίου Αμερικής χτυπάει δυνατά σε κάθε γωνιά. Δεν έχει την ομορφιά της Cuenca αλλά έχει μια μεγαλοπρέπεια μοναδική με τον καθεδρικό ναό, τα πολλά μοναστήρια, το παλάτι της κυβέρνησης, τα μουσεία και τα αναρίθμητα κτίρια με τις προσόψεις τους διατηρημένες από τον 17ο αιώνα. Όλα αυτά συνθέτουν μια ατμόσφαιρα ταιριαστή σε έναν τόπο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως έχει χαρακτηρισθεί από την UNESCO.
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Οι fruterias πωλούν φρούτα πρωτόγνωρα στα μάτια μας. Τα καρπούζια εδώ (όπως και στο Περού) είναι τα πιο νόστιμα και ζουμερά που έχουμε φάει ποτέ, μακράν. Οι heladerias δεν προλαβαίνουν να σερβίρουν παγωτά. Στην Mercado central (κεντρική αγορά) και στην mercado της Santa Clara οι μυρωδιές των φαγητών που αναδύονται μας τραβούν. Τα meriendas (μεσημεριανό) που σερβίρονται στα κιόσκια με Locros de papa (πατατόσουπες με τυρί και αβοκάντο), truchas (πέστροφες) και corvinas (λαυράκια) είναι νόστιμα, φθηνά αλλά πλούσια. Μοιραζόμαστε τους ίδιους πάγκους με τους ντόπιους για να φάμε. Χαμογελούν γνήσια, μας λένε buenas tardes και μας εύχονται aproveche (καλή όρεξη).
Στο κέντρο του κόσμου
Η συνέχεια όπως πάντα στο blog roadspirit και όλο το φωτογραφικό υλικό στο latrismixanis
Τρελοκοτσιδού..!!!!
καλο δρομο ναχετε !!
Ubi dubium ibi libertas
2012: 150 ημέρες στη νότια Αμερική
2010: Βόρειο Ακρωτήρι, 2009: Πυρηναία, Χώρα Βάσκων, Άλπεις, 2008: Άλπεις