Το χρέος, ως εθνικό πρόβλημα που τυποποιήθηκε, πήρε μορφή, υποτιμήθηκε και υπερτιμήθηκε, δεν πρόκειται να λυθεί. Τουλάχιστον με οικονομικούς όρους.
Αφενός γιατί τα μεγέθη και τα νούμερα, δεν βγαίνουν με τίποτα (ούτε σε 200 χρόνια). Από την άλλη γιατί προκύπτουν πολλά ωφέλη από την ύπαρξή του και τους τρόπους διαχείρισής του. Συμφέρει να έχεις ως κυβερνώσα τάξη ένα πρόβλημα, η υποχρεωτική λύση του οποίου να έχει γίνει αποδεκτή από μεγάλο φάσμα της ελληνικής κοινωνίας (συνειδητά και ασυνείδητα) και με μοχλό αυτό το πρόβλημα να κάνεις τα κουμάντα σου στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Μόνο που αυτή η χρήση του χρέους δε συμβαίνει σε μια εποχή που όλοι κάθονται στ' αυγά τους αλλά το αντίθετο: σε μια εποχή που η διατήρηση κρατικών και ευρύτερων συνασπισμένων οικονομικών συμφερόντων περνά πάνω από τον αφανισμό κάποιων άλλων. Και βεβαίως κανείς δεν θέλει να είναι στην πλευρά του χαμένου ε;
Το πρόβλημα του χρέους δεν θα λυθεί με οικονομικό τρόπο. Ίσως να μην λυθεί καν.
Το πρόβλημα είναι πόσες ζωές πρέπει να καταστραφούν μέχρι να γίνει κατανοητό ότι "το δημόσιο χρέος", η "τρομοκρατία", το "εθνικό συμφέρον" και γενικώς τα "εθνικά προβλήματα" γενάνε τέρατα που δυσκολεύονται να κάνουν διακρίσεις