Βόλτα σήμερα σε αγαπημένη διαδρομή που έκανα πιτσιρικάς κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 με το πρώτο μου μηχανάκι, ένα κίτρινο Suzuki TS 50.
Άλλες εικόνες πια.
Ένα-δυο σημεία έχουν απομείνει να υπενθυμίζουν στους περαστικούς πως ήταν κάποτε αυτό το τοπίο.
Σε μερικά κομμάτια η φύση αρχίζει δειλά-δειλά να ξεθαρρεύει. Ίσως κάποτε.
Στο χωριό Κίρκη (ή Κιρκάς όπως το λέμε οι…ντόπιοι) απόλυτη ησυχία, δεν ακούγεται τίποτα. Στο τσακ τη γλίτωσε το χωριό.
Συναντάω ένα σκύλο να ρεμβάζει στην άκρη του δρόμου. Κάποια ψυχή υπάρχει τελικά εδώ. Σηκώνει το κεφάλι να με κοιτάξει. Βαριέται και να γαβγίσει.
Πιο δίπλα κάποιος δεν ήταν τόσο τυχερός.
Ο σταθμός-φάντασμα.
Ξανακαβαλάω και χτυπάει η ενδοεπικοινωνία. Ο πρώτος ξάδερφός μου που έχω να τον δω 3 χρόνια. Έλα που είσαι μου λέει, μου είπε η μάνα σου ότι ήρθες Αλεξανδρούπολη. Ναι, του λέω, είμαι στον Κιρκά. Τι κάνεις εκεί ρε μαλάκα μου λέει; Πιτσιρικά με το TS σε θυμάμαι να πηγαίνεις εκεί! Ακριβώς, του λέω. Καταλαβε. Άντε, κατέβα στην πόλη να πιούμε καφέ. Έρχομαι.
Πολλές οι σκέψεις και οι αναμνήσεις στο δρόμο της επιστροφής. Αλλά ξέρεις τι; Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο.
Και είναι πολύ στριφτερός ο δρόμος. Παίρνω θέση επιθετικής οδήγησης. Πάμε!
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από Val75
