Ο κόσμος όλος εκεί έξω, μας περιμένει....

[Vagelis Gar]

Πέρασμα από τη μεγάλη γέφυρα όπου πλήρωσα 30? και λίγο μετά από μία μικρότερη όπου ευτυχώς δεν πληρώνεις.

Πολύς αέρας πάνω στις γέφυρες και παντού (ακόμα και μέσα στη θάλασσα) βλέπεις αιολικά πάρκα. Οδήγηση σε αυτοκινητόδρομο με όριο ταχύτητας 110χλμ/ώρα αλλά όλοι πήγαιναν πολύ παραπάνω.

Επόμενη στάση θα ήταν στο Cuxhaven και το GPS με βγάζει από τον κύριο (Ε45) που με οδηγούσε στο Αμβούργο. Ωραία λέω, ώρα για περιπέτεια ξανά. Ο δρόμος που με έβγαλε περνούσε μέσα από χωριά (πανέμορφα) και κάπου εκεί βλέπω μικρό δάσος όπου και μπαίνω για ολιγόλεπτη στάση.

Σε μία άκρη παρκάρω τη μηχανή ανοίγω coca cola ανάβω πούρο και στέλνω sms σε 2-3 φίλους για τη μαγεία της στιγμής. Με ανοιχτό το χάρτη μπροστά μου (το GPS μόλις είχε παραδώσει πνεύμα και είχα αγοράσει χάρτη Ευρώπης, γενικός αλλά πολύ καλός) με καταλαμβάνει η απόλυτη ευτυχία.


Ταξιδεύω χωρίς άγχος για όπου θέλω…..

[Vagelis Gar]

..

[Vagelis Gar]

Συνέχεια προς Αμβούργο και χωρίς GPS πλέον μπαίνω μέσα στην πόλη, όμορφη πόλη και από τους δρόμους που περνούσα έβλεπα χαλαρούς ρυθμούς ζωής.

Σε λίγη ώρα βγαίνω από Αμβούργο και σίγουρος πως ο δρόμος που έχω πάρει (Ε22) σε 170χλμ περίπου θα βρισκόμουν στο Cuxhaven. Αμ, δε. Ο δρόμος που είχα πάρει με οδηγούσε βόρεια της Γερμανίας με κατεύθυνση το Rostock.

40χλμ στα χαμένα συν άλλα τόσα για την επιστροφή τελικά βρίσκω το δρόμο για Βρέμη. Το Cuxhaven εγκαταλείφθηκε σαν ιδέα γιατί με έβγαζε πιο βόρεια και πλέον με τη νύχτα να έχει απλώσει το πέπλο της είχα αποφασίσει να ταξιδέψω προς Ολλανδία.

[Vagelis Gar]

Στάση σε πάρκινγκ έξω από τη Βρέμη σε δρόμο όπου υπήρχε πολύ κίνηση, ιδιαίτερα από φορτηγά, και με υπαλλήλους της οδοποιίας να δουλεύουν μέχρι αργά.

Κατεβαίνοντας από την μοτοσυκλέτα στο 5λεπτο καταφθάνει ζευγάρι Γερμανών. Ζητώ τσιγάρο (γύφτος αλλά καλή δικαιολογία για να ξεκινήσεις συζήτηση. Το τσιγάρο απ ότι καταλάβατε το είχα ξεκινήσει πάλι).

Λίγη κουβεντούλα με τα παιδιά και αφού ο μικρός εντυπωσιάστηκε με το ταξίδι μου μου είπε πως του χρόνου θα αλλάξει και αυτός το δικό του για μια καινούρια GS.

Καλά ταξίδια παλίκαρε. Χαιρετιόμαστε και συνεχίζω το μοναχικό μου ταξίδι.

[Vagelis Gar]

Λίγο πριν το Oldenburg στάση για βενζίνη και νερό.

Το μάτι μου παίρνει έναν τυπάκο ψιλόλιγνο με ένα σάκο και μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι του. Μπαίνω μέσα να πληρώσω και βγαίνοντας βλέπω και δεύτερο τύπο να κρατάει μια κιθάρα. Τους χαιρετάω και τους λέω από πού είναι. Από Βρέμη μου λένε και είχαν ξεκινήσει για ταξιδάκι με ωτο-στοπ ως το Παρίσι. ΑΝ θα έφταναν απ ότι μου είπαν. Τους είπα πως θα μπορούσα να τους μεταφέρω αλλά….και τους δείχνω τη μηχανή. Γελάσανε και τους ευχήθηκα καλό ταξίδι.

Συνέχισα προς τα Ολλανδικά σύνορα με την κίνηση σαφώς πολύ πιο λίγη και τον δρόμο ελεύθερο για ξεκούραστη και άνετη οδήγηση.

[Vagelis Gar]

,.,.,

[Vagelis Gar]

Πέρασμα στο Ολλανδικό έδαφος και αμέσως δεξιά σε βενζινάδικο για βενζίνη αλλά και για ξεκούραση σε τεράστιο πάρκο που βρίσκεται δίπλα.

Κουρασμένος πολύ και σήμερα αλλά κατά περίεργο τρόπο ήθελα να συνεχίσω. Σε 10 λεπτά αφού είχα σταματήσει μπαίνει στο πάρκινγκ του βενζινάδικου λεωφορείο συνοδευόμενο από αστυνομικό αυτοκίνητο για έλεγχο. Εμένα που ήμουν παραδίπλα και ούτε καν μου δώσαν σημασία.

[Vagelis Gar]

Συνεχίζοντας προς Gronigen και στα πρώτα χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους της Ολλανδίας παρατήρησα πως οι πινακίδες πληροφόρησης είναι απλά ΠΟΛΛΕΣ.

Εντύπωση μου έκαναν μικρές πινακίδες στην άκρη του δρόμου που κάθε 100 μέτρα σου δείχναν σε πιο δρόμο είσαι και πόσα χιλιόμετρα απέχεις.(από πού? Θα σας γελάσω). Άχρηστες για εμένα εκείνη τη στιγμή εκτός από την αντανάκλαση που κάναν τα φώτα της μηχανής πάνω τους και φώτιζε λίγο περισσότερο ο δρόμος.

Φτάνοντας στο Gronigen δεν σκέφτηκα καν να μπω στην πόλη μιας και δεν θα υπήρχε τίποτα ανοιχτό και ήμουν σίγουρος πως αυτή η παράκαμψη θα με κούραζε.

[Vagelis Gar]

Αρκετά τα χιλιόμετρα μέχρι το Άμστερνταμ (περίπου 200) και συνέχιζα ακάθεκτος.

Σε βενζινάδικο που σταμάτησα για ανεφοδιασμό ζήτησα και μερικές κόλλες χαρτί για το ημερολόγια που κράταγα. Διαύγια πνεύματος καθαρή οπότε συνεχίζουμε. Κίνηση μηδαμινή λίγο πριν φτάσω στο Αμστερνταμ και στην πρώτη πινακίδα που βλέπω προς Άμστερνταμ βγαίνω δεξιά.

Λάθος μεγάλο καθώς μπερδεύτηκα και πήρα έναν παραποτάμιο δρόμο ο οποίος είχε κάθε 100 μέτρα παγίδες για την ταχύτητα αλλά και πολλούς μικρούς λαγούς που πέρναγαν το δρόμο γρήγορα. Την κύρια αρτηρία που οδηγούσε στην πόλη την έβλεπα αριστερά μου και έτσι στην πρώτη έξοδο ξαναμπήκα στον κεντρικό δρόμο.

[Vagelis Gar]

Η οδήγηση στην πόλη και ειδικότερα στο κέντρο νομίζω πως με κούρασε πολύ. Παράξενοι δρόμοι όπου το 50% είναι για πεζούς και ποδήλατα και το υπόλοιπο 50% για αυτοκίνητα και τραμ. Και εδώ πλακόστρωτο σε πολλά σημεία και για να παρκάρεις την μοτοσυκλέτα για να ρωτήσεις σε κάποιο ξενοδοχείο έπρεπε να ανέβεις σε πεζοδρόμιο. Ανεβαίνεις? Όχι βέβαια.


Πρώτη απόπειρα για ξενοδοχείο και παρκάρω τη μοτοσυκλέτα 5 μέτρα πιο κάτω από την είσοδο ώστε να μην ενοχλεί. Κατεβαίνοντας παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου λέτσο πιτσιρικά να κοντοστέκεται. Ψυλιασμένος (ίσως και υπερβολικά) περιμένω λίγο πιο πέρα και δεν μπαίνω στην είσοδο. Προχωράει λίγο παρακάτω και μόλις πάω να μπω κοντοστέκεται.

Εννοείται πως δεν μπήκα σε καμιά είσοδο ξενοδοχείου, πήρα τη μηχανή και συνέχισα να ψάχνω για δωμάτιο.

[Vagelis Gar]

,.,

[Vagelis Gar]

Πιο κάτω πεζοί αστυνομικοί, σκέφτομαι ίσως βοηθήσουν. Τους ρωτάω που μπορώ να βρω κάποιο σχετικά οικονομικό ξενοδοχείο και μου απαντάνε πως στην πόλη υπήρχαν χιλιάδες. Δεν είχαν και άδικο απ ότι είδα μετά. Μου προτείνουν το IBIS από το οποίο είχα περάσει πιο πριν το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα σε ένα άλλο τύπου «Μεγάλη Βρετάνια» για τα Ελληνικά δεδομένα. Μαλάκας ήμουν να μπω? Και τον αέρα που θα ανέπνεα θα μου χρέωναν.

Συνεχίζω και μπαίνω σε στενό δρομάκι. Ξενοδοχείο 3αστερο ψηλό και στενό όπως όλα στο ιστορικό κέντρο. Μπαίνω μέσα 100? μου λέει ο αγουροξυπνημένος τύπος στη ρεσεψιόν (είχε ξημερώσει προ πολλού). Στην αρχή λέω ΟΚ και μου λέει μισό να δω κάτι και φεύγει. Όση ώρα έλειπε το ξανασκέφτηκα και μόλις γύρισα του είπα θα το ξανασκεφτώ.

Στη γύρα και σταματάω σε άλλο. Ρωτάω για μονόκλινο μου λέει δεν έχω αλλά μισό να τηλεφωνήσω στο ξενοδοχείο της αδερφής μου !!!!. Τηλεφωνεί τίποτα και εκεί. Θα τηλεφωνήσω και απέναντι μου λέει, περίμενε. Παίρνει και μου λέει πως είμαι τυχερός μιας και το απέναντι ξενοδοχείο είχε δωμάτιο. Μου δείχνει ένα μαυρό-ασπρο κτίριο και αφού τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του πηγαίνω απέναντι.

Η πόρτα κλειδωμένη και μου ανοίγει τύπος μάλλον Πακιστανός. (αυτή τη στιγμή που τα γράφω βρίσκομαι ήδη στο τελικό μου κατάλυμα όπου και ετοίμασα φραπεδιά ΚΑΙ με καλαμάκι. Κουταλάκι δεν υπάρχει οπότε ότι έπεσε με το μάτι, δε βαριέσαι). Μπαίνω λοιπόν μέσα και του λέω τα καθέκαστα. ΟΚ, μου λέει 100?. Ταρίφα θα το χουν σκέφτομαι. Τον ρωτάω για το που θα αφήσω τη μοτοσυκλέτα μου λέει πως πιο κάτω έχει γκαράζ και στοιχίζει 20?. ΟΚ λέω, και μου δίνει να συμπληρώσω την αίτηση. Μου ζητάει διαβατήριο και βγαίνοντας να το πάρω από το tag-bag ήδη στο μυαλό μου τριγύριζε η ιδέα να την κάνω και από εκεί. Μπαίνοντας ξανά τον ρωτάω αν υπάρχει στο δωμάτιο ψυγείο και air-condition μου απαντάει no τον ευχαριστώ και την κάνω.

Τελικά σκέφτομαι την λύση που είχα αφήσει τελευταία έπρεπε να την έχω σαν πρώτη. Σε συνομιλία με φίλο την προηγούμενη μου είχε πει πως υπάρχουν ωραία κάμπινγκ έξω από την πόλη.

Στο μεταξύ ξέχασα να πω πως όση ώρα έψαχνα για ξενοδοχείο ήμουν ξεκράνωτος. Σε μια από τις στάσεις μου τσουπ δίπλα αστυνομική κλούβα με έναν αστυνομικό μέσα. Με ρωτάει γιατί δεν φορώ κράνος, πως οι νόμοι εδώ είναι αυστηροί κτλ. Του λέω πως ψάχνω για ξενοδοχείο και πως θα το φορέσω μόλις ξανανέβω στη μηχανή. Έλα όμως που δεν έφευγε και περίμενε να το φορέσω. Του ξανα εξηγώ πως θα το φορέσω μόλις ρωτήσω για δωμάτιο, τίποτα αυτός. Το φοράω το δένω και φεύγω. Από την μία σκέφτηκα πως ο τύπος ήταν μεγάλος καραγκιόζης αλλά από την άλλη ένιωσα τυχερός που δεν μου κοψε κλήση.

[Vagelis Gar]

Συνεχίζω βγαίνοντας από Αμστερνταμ για Ρότερνταμ. Μερικές φώτο στο δρόμο για να θυμάμαι πως πέρασα και από το Άμστερνταμ και μόλις βγήκα από την πόλη στάση για βενζίνη και καφεδάκι.

Κομμάτια πιά μετά από 1400χλμ και 24 ώρες άυπνος σταματάω σε μεγάλο Shell 20χλμ από Ρότερνταμ. Φουλάρω και παίρνω από τον αυτόματο πωλητή καφέ και βγαίνω έξω να βρω κάπου να καθίσω να ξεκουραστώ. Όπως το περίμενα. Ούτε εδώ (αλλά ούτε και σε πολλά βενζινάδικα που είχα περάσει από τόσες χώρες) δεν υπάρχει μέρος για να καθίσει κάποιος να ξεκουραστεί.

Στο συγκεκριμένο λοιπόν υπήρχαν απ έξω 5-6 σταντ όπου μπορούσες να ακουμπήσεις τον καφέ. Στο 10λεπτο έρχεται χοντρούλης κύριος (δεν θυμάμαι τη μηχανή) και όπως έβγαινε από την είσοδο του κτιρίου, τον χαιρετάω και μου ανταποδίδει. Τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιο κάμπινγκ εκεί κοντά και μου προτείνει κάποια στο Den Haag.

Τον ευχαριστώ και ξεκινάω για Den Haag (11 χλμ από εκεί που ήμουν). Συμπαθητική πόλη με πολλές καινούριες σύγχρονες κατασκευές. Σταματάω και ρωτάω τύπο που μόλις άνοιγε το κατάστημά του. Του δείχνω τα 3 ονόματα των κάμπινγκ που μου είχε προτείνει ο προηγούμενος και τον ρωτάω για το πιο κοντινό.Delft μου λέει και ξεκινάω.

[Vagelis Gar]

,,,.

[Vagelis Gar]

,,,,