Ξυπνάω πραγματικά κομμάτια. Το πλοίο είχε δέσει στο λιμάνι και εγώ αρον άρον, μαζεύω τα πράγματα μου να πατήσω επιτέλους στεριά. Κατεβαίνω στο λιμάνι του Moskenes και χάζεψα από την ομορφιά μου με κύκλωνε.
Τι σπιτάκια είναι αυτά τι χρώματα, πως ζούνε εδώ οι άνθρωποι πως νιώθουν. Εκεί τρώω φλασιά ότι δεν έχω νερό, οχι ρε συ πως θα πιω καφέ. Κάνω ένα τσιγάρο με στεγνό στόμα και ξεκινάω.
Κάνω κάποια χιλιόμετρα κοιτώντας με ανοιχτό το στόμα τριγύρω και εκεί με χτύπησε, σταματάω το μηχανάκι κοιτάω πίσω… Ρε συ ξέχασα το αδιάβροχο στο καράβι. Αναστροφή και πίσω... Ευτυχώς το καράβι δεν είχε πρωινό δρομολόγιο και το πρόλαβα. Ανεβαίνω παίρνω το αδιάβροχο και ξανά αράζω στο λιμάνι, να θαυμάσω λίγο από την ομορφιά του.
Ξεκινάω και μου ξανά έρχεται... Όχι ρε συ, γιατί δεν πήρα λίγο νερό από το καράβι να πιω καφέ. Μιλάμε έριξα τρελό μπινελίκι! Δεν πειράζει.. Και άρχισα να οδηγώ τον Ε 10 που διασχίζει τα Λαφοτεν μέσα από μία καταπληκτική παραλιακή διαδρομή.
Διέσχισα πολλές γέφυρες...
Που ένωναν τα μικρά νησάκια...
Μέχρι που ξανα έκανα στάση για τσιγάρο...
Και χάζευα τις πινελιές των χρωμάτων που έδινε ο ήλιος πάνω από την νορβηγική γη, για να δημιουργήσουν μία ζωγραφιά.
Επιτρέψτε μου να πω ότι ,για ένα κομμάτι η διαδρομή δεν μου άρεσε. Αφού υπέθεσα ότι η πραγματική μαγεία των Λαφοτεν δεν είναι τόσο η οδηγική διεσχιση τους, αλλά τα ίδια τα ψαροχώρια.
Βλέπω πινακίδα για ένα χωριό και ανηφορίζω. Φτάνω στην πινακίδα που σηματοδοτούσε την είσοδο του χωριού, πάω αριστερά ξανα στρίβω δεξιά κάνω κάποια χιλιόμετρα από εδώ από εκεί, και ξαναβρέθηκα στην πινακίδα του χωριού. Ο Χριστός και η Παναγία πώς έγινε αυτό! Άσε τα ψαροχώρια, πάμε να φύγουμε...
Και η διαδρομή τελικά πάλι με γοητευσε.
Βλέπω ένα ιδιωτικό νησάκι που ήταν παράκτια της στεριάς. Το σπίτι αλλα και ο κήπος του, εκτινόταν σε όλο το νησί…
Μια μικρή νησιώτικη φωλίτσα … Πάω στην είσοδο να βγάλω καμιά καλύτερη φωτογραφία, αλλα ειχε μπάρες και έφυγα…
Ωραία όμως να μένεις σε ιδιωτικό νησάκι μέσα σε ένα σύμπλεγμα νησιών και για να φτάσεις στο πολιτισμό, να διανύεις εκατο μέτρα με τα πόδια
Πάω να βάλω βενζίνη σε ένα πρατήριο που ήταν κλειστό, βάζω την κάρτα μου γράφει η συναλλαγή σας δεν έγινε αποδεκτή. Την ξαναβάζω τα ίδια. Φρίκαρα. Η χαλασε η κάρτα ή, χρεωκοπήσαμε σκέφτηκα... Μες το άγχος πάω σε άλλο βενζινάδικο βάζω την κάρτα και όλα καλά, ουφ ευτυχώς. Οι μόνες μου έννοιες στο ταξίδι αυτές ήταν.
Έφτασα σε μια απίστευτη παράλια
Και έβγαλα επιτέλους κάποιες φωτογραφίες το φειζερ για να μην μου δώσει καμιά κλοτσιά
Το πρώτο που ήθελα στο ταξίδι ήταν να οδηγήσω, το δεύτερο να δω μετά να φωτογραφίσω και έτσι αναγκαστικά το μηχανάκι έμενε παραπονεμένο… Γιατί αν κατέβαινα συνέχεια να το φωτογραφίσω, στο τέλος δεν θα οδηγούσα…
Αλλά ευτυχώς κακία δεν μου κράτησε…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση