Ξυπνήσαμε κατά τις 6 το πρωί, αρκετά κουρασμένοι.
Το κλίμα της ερήμου βοηθά για ξεκούραση αλλά η κούραση είχε συσσωρευτεί ήδη, και τα όχι και τόσο συνηθισμένα σώματά μας σε αθλοπαιδίες είχαν αρχίσει να κλατάρουν…
Με θέα σαν και αυτή, ξεχνάς κάθε κούραση και κάθε ταλαιπωρία…
Καλημέρα Τίμιμουμ…
Ιν Σαλλάχ ο σημερινός προορισμός μας.
Πακετάραμε το βιό μας, προχωρήσαμε για πρωινό, αλλά απογοητευτήκαμε και πάλι με το πόσο φτωχό ήταν.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, μπουστάραμε καθημερινά τους οργανισμούς μας με πολυβιταμινούχο χαπάκι και ανάλογα τις ανάγκες και το πόσο ιδρώναμε πίναμε και καμιά αλμόρα.
Στην δεξιά βαλίτσα, επειδή πολλλά έχω ακούσει και δει, αποφάσισα να περάσω έναν ιμάντα προληπτικά. Φοβήθηκα λόγο πτώσης μήπως πήρε λίγα μπόσικα η βαλίτσα, και με τα γκάπα γκούπα ίσως την έψαχνα μέσα στα λαγκάδια της ερήμου…
Επίσης, από τα πρώτα μέτρα ένιωθα το ποδοστήριο του πίσω φρένου κάπως ψιλά. Στα όρθια κομμάτια ουσιαστικά δεν είχα δυνατότητα να το χρησιμοποιήσω. Έπρεπε να σηκώσω όλο το πόδι και πατήσω φρένο. Το είπα στα παιδιά και είπαμε στην πρώτη στάση να το κοιτάξουμε. Μάλλον θα είχε στραβώσει από την πτώση, το αλλαγμένο με τούρατεκ ποδοστήριο…
Τα αλόγα περίμεναν υπομονετικά, ενώ το βεστρομ πήρε πάλι με την πρώτη μιζιά, παρόλο το κρύο της ερήμου…
Κάπου εκεί πίσω είχαμε το τσάι μας το προηγούμενο βράδυ.
Εικόνες και στιγμές που θα σου μένουν για πάντα.
Ο δρόμος για το κάμπινγκ. Ο καλός…
Πολύ χιούμορ ο Μααμάρ, που διάλεξε την προηγούμενη μέρα να μας πάει από τους αμμόλοφους.
Μας είχε πάρει από κάτω η κατάσταση και το επίπεδό μας όσον αναφορά τις δυνατότητές μας στην οφ ροαντ οδήγηση…
Σε τέτοια εδάφη σαν της φωτογραφίας και μετά την προπόνηση της προηγούμενης μέρας, πετάμε λέμε!
Σαν να είμαι σε κάποιου άλλου το ταξιδιωτικό και όχι στο δικό μας… Εικόνες χωρίς ιδιαίτερα σχόλια.
Υπήρχε και ταμπέλα, αν το ψάξει κανείς….
Βγήκαμε από την πόλη χωρίς πολλά πολλά…
Το πρόγραμμά μας στην Αλγερία ήταν υπερβολικά πιεσμένο έως αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Τα χιλιόμετρα πολλά και οι συνθήκες όχι οι ιδανικότερες.
Είχαμε κάνει λάθος σχεδιασμό από την αρχή.
Το ξέραμε καλά.
Πολλά χιλιόμετρα και υπερβολικά φιλόδοξα σχέδια.
Υπήρχαν και κάποια πράγματα όμως, που ξέραμε επίσης από την αρχή ότι δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα.
Αγαπάμε τις μοτοσικλέτες. Αγαπάμε την οδήγηση κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες. Καιρικές, ψυχολογίας, συναισθημάτων, σωματικής κατάστασης…
Όσα χιλιόμετρα και αν χρειαστεί να κάνουμε, θα τα κάνουμε.
Επειδή ήμαστε όλοι προσεγμένοι από τις μανάδες μας και καλομαθημένοι, ίσως γκρινιάξουμε λίγο, αλλά θα τα κάνουμε, χωρίς να χαλάσουμε την παρέα, ή να την σπάσουμε.
Ξέραμε επίσης ότι το βεστρομ θα κλατάρει και θα αφήσει την τελευταία του πνοή στην έρημο… Τα στοιχήματα που έπεφταν δεν ήταν αν θα ξεμείνει ή όχι, αλλά πια μέρα θα γινόταν αυτό…
Μεταξύ δύο μπεμβε και ένα βεστρομ, τι άλλο να επικρατήσει σαν αστείο…
Βγαίνοντας από Τιμιμούμ.
Αφήνοντας την Τιμιμούμ, κάναμε στάση για φωτογράφηση.
Που είναι οι καμήλες που μου υποσχεθήκατε…;
Ευγενική χορηγία του μοτο.γρ και αυτό…
Κανόνες δημοσιεύσεων
