Είναι ενα μικρό παιδάκι καθυστερημένο στην στάση και περιμένει το λεωφορείο. Όταν κάποια στιγμή το βλέπει να πλησιάζει σηκώνεται όρθιος και φωνάζει:
''Λωφοείο, Λωφοείο.''
Το λεωφορείο ούτε καν σταματάει και τον προσπερνάει. Στεναχωρημένο το παιδάκι γυρίζει σπίτι του.
Την επόμενη μερά, ξανά στην στάση, με το που βλέπει το λεωφορείο απο μακριά, σηκώνεται όρθιο και αρχίζει να χτυπιέται:
''Λωφοείο, Λωφοείο. Λεωφοειατζηηηη.''
Το λεωφορείο για άλλη μια φορά τον αγνοέι και τον προσπερνάει. Πάλι στεναχωρημένο το παιδάκι γυρίζει σπίτι του. Τρίτη μέρα, το παιδί πάλι στην στάση, αποφασισμένο όσο ποτέ, με το που βλέπει το λεωφορείο να ξεπροβάλλει σηκώνεται όρθιο, χοροπηδάει σαν τρελό και φωνάζει με ολη του την δύναμη:
''ΕΕΕΕ, ΛΩΟΦΕΙΟΟΟΟΟ, ΛΩΟΦΟΕΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟ, ΛΩΦΟΕΙΑΤΖΗΗΗΗΗΗ, ΛΩΦΟΕΙΙΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟ''
Και με μια αποφασιστική κίνηση το λεωφορείο περνάει πάνω από το παιδάκι και το κάνει χίλια κομμάτια. Σταματάει στην άκρη, ανοίγει την πόρτα, κατεβαίνει ο λεωφορειατζής και κοιτάει το παιδί:
''Να μάεις να κοοιεύεις ρε κωλόπαιο.''
)
