Όποια μικρή πλατεία περνούσα, υπήρχε και κάποιο αρχιτεκτονικό κτίριο...
Όποια μικρή πλατεία περνούσα, υπήρχε και κάποιο αρχιτεκτονικό κτίριο...
Αρκετά με τα κτίρια... καιρός να κάνουμε μερικά χιλιόμετρα..!
Απέφευγα όσο το δυνατόν τους εθνικούς δρόμους και ακολουθούσα περιφερειακούς για να απολαύσω την βόλτα.
Κάποια στιγμή με έπιασε και η όρεξη για παιχνίδι στο γρασίδι... περιττό να πώ πως παραλίγο να φάω τα μούτρα μου!!
Αποφάσισα λοιπόν να αράξω λίγο την μηχανή δίπλα απο μια κολώνα και να χαλαρώσω..
Πάμε πάλι πιο μακριά...
...και πιο μακριά... (βρήκα τρόπο να σπαμάρω με φωτογραφίες..!
...λίγο ακόμη..
Μόλις κατάφερα να βάλω όλη την ανεμογεννήτρια στον φακό.... εξαφανίστηκε η μηχανή!
1-2 καλλιτεχνικές (τρομάρα μου) και συνεχίζουμε..
Ούτε την γυναίκα μου δεν έχω βγάλει τόσες φωτογραφίες!!
Έφτασα στο Rostock, που για κακή μου τύχη είχε διόδια..
3.50€ να περάσω το καινούριο τους τούνελ για να συνεχίσω την διαδρομή μου προς το Αμβούργο.
Το Rostock δεν έχει να παρουσιάσει απολύτως τίποτα σαν πόλη.. απλοί δρόμοι και συνοικίες χωρίς ένα στοιχείο έστω αρχιτεκτονικό να σε κρατάει εκεί..
Η μπαταρία του κινητού είχε παραδώσει... βρήκα μια γωνιακή καφετέρια, κάθισα, παράγγειλα εναν καφέ και βρήκα και πρίζα να φορτίσω το κινητό.
Έβγαλα το σημειωματάριο να γράψω τις γραμμές που βλέπετε εδω μέσα, άνοιξα και τον χάρτη να δω που ήμουν και πόσα χιλιόμετρα ακόμη χρειαζόμουν.
Ύστερα απο μια ωρίτσα, φόρτισε το κινητό, φόρτισαν και οι μπαταρίες μου και συνέχισα για το Hamburg.
Αυτή τη φορά επέλεξα εθνικό δρόμο καθώς η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να ανοίξω και λίγο την μηχανή.
Είχε ήδη φτάσει απόγευμα όταν βρέθηκα στο κεντρικό λιμάνι του Αμβούργου..
Το Αμβούργο είναι απο τις μεγαλύτερες και πολυσύχναστες πόλεις της Γερμανίας και με ενα τεράστιο λιμάνι που δεν χωράει στην σκέψη... πόσο μάλλον στον φακό.
Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο και ρωτούσα όποιον έβρισκα για κάποιο κάμπινγκ στην γύρω περιοχή.. οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα, μέχρι που βρήκα ενα νταλικέρη απο την Σλοβενία και συννενοηθήκαμε στα σλοβακοσλοβένικα... οι γλώσσες μοιάζουν και δεν ταλαιπωρηθήκαμε ιδιαίτερα στην συζήτηση.
Το πιό κοντινό κάμπινγκ ήταν 30 χιλιόμετρα απο την πόλη, μου έδειξε τον δρόμο στον χάρτη και ξεκίνησα...
Ύστερα απο αρκετή ώρα και αφού χάθηκα στους δρόμους του Αμβούργου 5-6 φορές, βρήκα τον δρόμο που θα με έφτανε στο κάμπινγκ..
Έλα όμως που το συγκεκριμένο είχε κλείσει 1-2 χρόνια πρίν και βρέθηκα σαν την καλαμιά στον κάμπο..
Δεν πτοούμαστε... συνεχίζουμε..
Κάποια στιγμή ενω γυρνούσα τους δρόμους (έξω πλέον απο το Αμβούργο) σαν την άδικη κατάρα.. βρήκα έναν άνθρωπο που ομιλούσε την αγγλικήν πολύ καλά.. ρώτησα λοιπόν για κοντινό κάμπινγκ και μου είπε για ένα που βρισκόταν απέναντι απο εκεί που εργαζόταν σε 15 χιλιόμετρα απόσταση.
Τον ευχαρίστησα και συνέχισα στους δρόμους που μου είπε... χάθηκα φυσικά 1-2 φορές ακόμη, αλλά το βρήκα!!
Τι βρήκα δηλαδή... ο παλιο%#@&*$ με έστειλε σε ένα χώρο που έμοιαζε με κάμπινγκ, αλλα βασικά ήταν ενα μεγαλειώδες... συνεργείο τροχόσπιτων!!
Ειχε φτάσει να βραδυάζει.. η ελπίδες να βρώ ενα κάμπινγκ ολοένα και εξαμενίζοταν...
Ημουν στην άκρη του πουθενά "με βάρκα την ελπίδα"..
Προσπάθησα να βρώ τον δρόμο επιστροφής στο Αμβούργο (πλέον 50+ χιλιόμετρα) μέσα απο χωριουδάκια που όλοι οι κάτοικοι είχαν κλειστεί στα σπίτια τους..
Έφτασε το βράδυ και ακόμη περιπλανιόμουν απο χωριό σε χωριό... τον δρόμο για το Αμβούργο τον είχα χάσει πλέον, δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν.. άνθρωπος πουθενά..
Σταμάτησα σε μια άκρη, προσευχήθηκα (τέτοιες στιγμές σε πιάνει) και ύστερα απο ενα τέταρτο συνέχισα την πορεία στο πουθενά, σκεπτόμενος να αράξω σε κάποιο κοντινό δάσος να κοιμηθώ... η κούραση με είχε καταβάλει..
Έκανα ακόμη 20 χιλιόμετρα μέχρι που το φώς της μηχανής έφεξε μια πινακίδα κάμπινγκ!!!
Είχε πάει 10 το βράδυ όταν πλέον έφτασα στο κάμπινγκ.
Ενας στρέμμα γεμάτο τροχόσπιτα!
Πήγα στην ρεσεψιόν για πληροφορίες, όλα είχαν κλείσει.. βρήκα τέλοσπάντων εναν υπεύθυνο που μου είπε να βρώ μια θέση να κοιμηθώ και τα οικονομικά θα τα κανονίζαμε απο αύριο.
Πήρα τηλέφωνο την Ανι να της πω πως όλα πηγαν καλά.. εκείνη την στιγμή με βρήκε ενα ζευγάρι Γερμανών που έιχαμε γνωρίσει στο κάμπινγκ στο νησί Rugen..
Σύμπτωση? Σχεδόν αδύνατο να πετύχεις τους ίδιους ανθρώπους στην Γερμανία και μάλιστα 400 χιλιόμετρα μακριά!!
Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν εξηγούνται.. κατα βάθος ήμουν σίγουρος, πως η προσευχή μου είχε πιάσει τόπο.
"Ελα μαζί μας".. μου είπαν να πάμε πίσω απο τον μικρό λόφο που όλα τα τροχόσπιτα είναι σε χώρο που δεν πληρώνεις.
Που δεν πληρώνεις??? ΤΕΛΕΙΑ!!
Ήταν μόλις 50 μέτρα όταν έφτασα στο ομορφότερο νυχτερινό θέαμα που μπορούσαν να δούν τα μάτια μου (και που σίγουρα χάνει στην φωτογραφία).
Ενα στρέμμα περιτριγυριζμένο απο μια πανέμορφη λίμνη.
-"Εχεις σκηνή"?
-"Εχμ, περίπου".
-"Δηλαδή"?
-"Ε να, έχω το κάλυμμα της σκηνής και λέω να κοιμηθώ πάνω
του"
-"Είσαι τρελλός? Δεν ξέρεις οτι απαγορεύεται?"
-"Απαγορεύεται? Ε και? Μήπως θα καλέσει κανείς την αστυνομία νυχτιάτικα στην άκρη του πουθενά για κάποιον που κοιμάται σε κάλυμμα σκηνής?"
-"Δεν έχεις άδικο.. αλλά.. ξέρεις πόσα ζωύφια κυκλοφορούν εδώ νυχτιάτικα?"
-"Το πολύ πολύ να περάσει καμμιά αράχνη απο πάνω μου... δεν θα πεθάνουμε κιόλας!"
Γέλασε και με καληνύχτισε..
Έβαλα την μηχανή μεσα στο γρασίδι, έστρωσα την σκηνή κατάχαμα, έβαλα ενα σακίδιο για μαξιλάρι και απόλαυσα τα αστέρια, την μυρωδιά του γρασιδιού, την δροσιά της λίμνης και τους ήχους των τριζονιών.. ήταν η πιο γλυκιά βραδυά.
Χιλιόμετρα: 450
Έξοδα ημέρας: 46€
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
