Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος
Το ματς της Ζανκτ Πάουλι με τη Σάλκε διακόπηκε όταν ένας οπαδός πέταξε στον επόπτη ένα κυπελλάκι μπίρα. Ο διαιτητής σήκωσε τα δύο χεράκια, έστρεψε τις παλάμες στο έδαφος και έκανε την κίνηση του Game Over. Ακριβώς όπως δεν την έκανε ο διαιτητής στο Καραϊσκάκη όταν έτρωγε το κέρμα ο επόπτης, στην Τούμπα που η ρήψη των αντικειμένων έχει αποποινικοποιηθεί στην πλευρά της 4 και στη Νέα Σμύρνη που ό,τι μπορούν κάνουν μήπως τους βγει καμιά φήμη ότι έχουν γίνει φλώροι. Το εντυπωσιακότερο όμως δεν είναι ότι ο διαιτητής διέκοψε το παιχνίδι, αλλά ότι ο προπονητής της Ζανκτ Πάουλι δεν ζήτησε εξηγήσεις από τον διαιτητή, αλλά συγγνώμη και η διοίκηση δεν την έπεσε στην ομοσπονδία για να συνεχιστεί το ματς. Και εντυπωσιακότατο όλων αυτό που έγινε ένα 48ωρο μετά τον αγώνα. Οι οργανωμένοι της Ζανκτ Πάουλι, μιας ομάδας που στην Ελλάδα έχει περάσει σαν το λίκνο των αναρχικών, βρήκαν τον ένοχο της ρίψης του αντικειμένου και τον παρέδωσαν στην αστυνομία. Ο οποίος μέσα σε δυο-τρεις μήνες θα έχει δικαστεί και αν τα στοιχεία επαρκούν, θα καταδικαστεί τελεσίδικα. Και τώρα, όπως έκαναν και στα παλιά περιοδικά, σκεφτείτε αν το ίδιο γινόταν στην Ελλάδα ποιες θα ήταν οι διαφορές.
Πρώτον, το ματς δεν θα είχε διακοπεί. Οτιδήποτε να πετάξει κανένας σε κεφάλι επόπτη αν δεν είναι μεταλλικό ή δεν ζυγίζει πάνω από μισό κιλό όχι ο διαιτητής, αλλά ούτε ο επόπτης δεν δίνει σημασία. Αλλά και να είχε διακοπεί, αυτό θα είχε γίνει προσωρινά. Οι διαιτητές θα πήγαιναν στο καμαράκι, απέξω θα χτυπιόντουσαν οι Μητρόπουλοι, οι Δημητριάδηδες και οι Φανάρες, θα έπαιρναν τηλέφωνο τον Τεροβίτσα, αυτός θα έπαιρνε τηλέφωνο τον Πιλάβιο και θα ξανάρχιζαν το ματς. Και αν οι κάφροι συνέχιζαν να πετάνε πράγματα και το ματς είχε φτάσει πέρα από το 75', θα το έληγαν αφού το τελευταίο τέταρτο στην Ελλάδα παίζεται μόνο όταν μπορεί να παιχτεί. Ας πούμε όμως ότι κάτι συνέβαινε στον διαιτητή και το έληγε οριστικά. Τότε τι θα γινόταν;
Οι δικηγόροι της ομάδας που ήταν υπεύθυνη για τη διακοπή θα έλεγαν ότι αυτός που πέταξε το αντικείμενο στον επόπτη ήθελε να το πετάξει σε ένα φίλο του που καθόταν στην άλλη πλευρά του γηπέδου, αλλά ο επόπτης στεκόταν στη μέση. Αν αυτό δεν έπιανε, θα έλεγαν ότι ο επόπτης σε όλη τη διάρκεια του ματς προκαλούσε τους οπαδούς και έβριζε την κερκίδα και ότι δεν πετάχτηκε το κέρμα στον επόπτη, αλλά ο επόπτης στο κέρμα. Αλλά και τα επιχειρήματα των δικηγόρων να μην έπιαναν θα καθάριζε η επιτροπή. Η οποία θα αποφάσιζε ότι το ματς πρέπει να συνεχιστεί από το σημείο που διακόπηκε, αφού πρώτη φορά πετάχτηκε αντικείμενο σε επόπτη. Και αν δεν ήταν η πρώτη φορά, θα ισχυριζόταν ότι την προηγούμενη είχε πεταχτεί στον πρώτο επόπτη και όχι τον δεύτερο ή την προηγούμενη ο επόπτης ήταν της Ενωσης Φθιώτιδος και όχι της Ηλείας ή την προηγούμενη το κέρμα ήταν πενηνταράκι ενώ τώρα ευρώ. Αλλά ας πούμε ότι η επιτροπή τρελαινόταν και τιμωρούσε με μηδενισμό την ομάδα. Τότε θα ανακάλυπταν προηγούμενες ιστορίες που άλλες ομάδες δεν είχαν τιμωρηθεί. Οτι το 378 π.Χ. σε αρματοδρομίες στην Ολυμπία ο Τρίκοχος ο Πηρυνεύς είχε πετάξει ένα κέρμα σε αφέτη, αλλά όταν ζητήθηκε η γνώμη της Πυθίας είχε αναπνεύσει τα φύλλα της δάφνης και είχε πει ότι αυτά είναι ανθρώπινα, αλλά ανθρώπινο δεν είναι να σε πληρώνουν για να τα καπνίζεις χωρίς τζιβάνα.
Αλλά ακόμα και την Πυθία και τους αρχαίους να έγραφαν –οι θεοί και ο Αδωνις να με συγχωρήσουν– και άφηναν την ομάδα τιμωρημένη, η υπόθεση δεν θα είχε τελειώσει εδώ. Οι οπαδοί της ομάδας θα έκλειναν την Εκθεση της Θεσσαλονίκης και αν δεν ήταν από τη Θεσσαλονίκη θα έκαναν διαδήλωση στο Σύνταγμα και θα έκαιγαν το σπιτάκι του Εύζωνα. Μαζί με τον Εύζωνα, αν η τιμωρία ήταν πάνω από μία αγωνιστική.
Ολοι ξέρουν
Κανένα θύμα δεν περιμένει την απόφαση για να εκδικηθεί. Καμία κοινωνία δεν περιμένει την ικανοποίηση του «περί δικαίου αισθήματος». Κανένας δεν αναρωτιέται αν το έκαναν ή δεν το έκαναν, αν έπεσαν από την μοτοσικλέτα ή σκηνοθέτησαν το ατύχημα, αν πίσω από την υπόθεση της τιμωρίας του Κεντέρη και της Θάνου κρύβονται η WADA, οι Αμερικανοί, οι μεγάλες εταιρείες αθλητικών ειδών, οι Ελοχίμ και τα Νεφιλίμ ή κάποιος από τους δαίμονες που οι Ελληνες επιστρατεύουμε όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που μια ντουζίνα Ευρωπαίοι έχουν το θάρρος να κάνουν. Να παραδεχτούμε ότι είμαστε ένοχοι και να περιμένουμε την τιμωρία. Η θλιβερή ιστορία του «ατυχήματος» του Κεντέρη και της Θάνου προχωράει στο τέλος με τον εισαγγελέα να ζητάει την ενοχή των δύο, του Τζέκου και του γιατρού που υπέγραψε την εισαγωγή τους στο ΚΑΤ. Η υπόθεση κλείνει στις μέσα σελίδες των εφημερίδων. Οπως ταιριάζει στις υποθέσεις που η απόφαση έχει βγει σε ένα μακρινό παρελθόν από την κοινή γνώμη. Ενοχοι.
«Και ως προς την ποινή;». Την ελαφρύτερη δυνατή, κύριοι δικαστές. Γιατί ο Κεντέρης και η Θάνου μπορεί να μην ήταν τίποτα παιδάκια για να παρασυρθούν, αλλά παιδάκι δεν ήταν ένα ολόκληρο έθνος. Το οποίο εκείνη την εποχή σε έναν ομαδικό παροξυσμό έκλεινε τα μάτια στα Ελληνόπουλα που δεν ήξεραν αρκετά ελληνικά για να παραγγείλουν σε εστιατόριο να ανεβαίνουν για να ακούσουν τον ύμνο στο βάθρο και τους πολιτικούς του που δουλικά ανακάλυπταν δικαιολογίες γιατί οι κακοί ξένοι θέλουν να βγάλουν τα τσαμπιόνια μας ντομπαρισμένα. «Και ως προς την ποινή στον λαό;». Τη βαρύτερη, κύριοι δικαστές. Να έχει να πληρώνει μια ζωή τα χρέη από τους Ολυμπιακούς που δώσανε την τελική πατητή στην οικονομία. Και αυτά σίγουρα δεν τα φάγαμε μαζί…
