Σε μία ανασυγκρότηση, βασικά ο Μααμάρ με τον Σαλάμ θέλανε τσάι και σταματήσαμε σε ένα καφέ, ξανα αναφέρω το πρόβλημά μου με το φρένο στα παιδιά.
Σε μία ανασυγκρότηση, βασικά ο Μααμάρ με τον Σαλάμ θέλανε τσάι και σταματήσαμε σε ένα καφέ, ξανα αναφέρω το πρόβλημά μου με το φρένο στα παιδιά.
Καθώς περιγράφω πατάω και ξαναπατάω να στους δείξω πόσο ψιλά είναι.
Αυτό που έπεσε κάτω από σένα είναι; ρωτάει ο Μπάμπης.
Βγάζουμε σταντ και ψάχνουμε μέσα στην άμμο.
Τύχη βουνό και μάτι γερακιού.
Η ροδέλα - ασφάλεια από το ποδόφρενο είχε βγει προφανώς από την προηγούμενη μέρα κατά την άκυρη πτώση μου και διάλεξε μετά από 10 χιλιόμετρα οφ ροαντ και κάπου στα άλλα 40 ασφάλτινα, να πέσει την στιγμή που ο Μπάμπης έγερνε προς το μέρος μου για να ακούσει καλύτερα μέσα από το κράνος.
Βγάλαμε εργαλεία και ξεκινήσαμε την επισκευή. Πάλι ένιωσα πολύ άσχημα μιας και το βεστρομ έβγαζε πάλι πρόβλημα. Τίποτα το ιδιαίτερο ή το σοβαρό. Και μάλιστα ήταν της τούρατεκ εξάρτημα. Ίσως το μαμά να μην είχε αντέξει καν. Άγνωστο.
Ευκαιρία βρήκε ο Μααμάρ να σφήξει και τον λασπωτήρα του Κρούιζερ.
Ευκαιρία βρήκαν και οι άλλοι για καζούρα…
Αττάντ ρε Μαλαααάκα…
Μέσα σε τρία λεπτάκια ήμασταν έτοιμοι.
Τρία λεπτά ήταν αρκετά να μαζέψουμε θαυμαστές.
Φιλικότατα τα πιτσιρίκια και όχι ζήτουλες.
Χάζευαν, κοίταζαν, χωρίς να ακουμπούν ή να αρπάζουν.
Τους δώσαμε καραμέλες και τσίχλες.
Συνεχίσαμε με καλή ψυχολογία ενώ η θερμοκρασία ανέβαινε
Περάσαμε από Ακμπούρ, χάσαμε κανά μισάωρο στο τσεκ πόιντ στην Σμπάα και μετά φτάσαμε στην Αδράρ.
Στο τελευταίο τσεκ πόιντ που περάσαμε, οι φιλικότατοι κατά τα άλλα αστυνομικοί, έβαλαν χέρι στον Σαλάμ και στον Μααμάρ…
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν πρώτη φορά. Τις περισσότερες φορές τους έκαναν κόμπλα, ειδικά στα βοριότερα φυλάκια, άλλοτε αμφισβητώντας τα χαρτιά τους, ή ζητώντας επαγγελματικό δίπλωμα οδήγησης του Μααμάρ και διάφορα άλλα ενοχλητικά…
Από ότι καταλάβαμε, το γεγονός ότι οι Τουαρέγκ κινιόντουσαν εκτός της περιοχής τους, ενοχλούσε διάφορους. Υπάρχει ρητός κανονισμός εξάλλου, που λέει ότι σε κάθε πόλη πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες ντόπιου οδηγού για να σε ξεναγήσει στην εκάστωτε πόλη. Γι αυτό και τρελαινόταν με τα μπλόκα ο Σαλάμ.
Στο συγκεκριμένο τσεκ πόιντ, τα άκουσαν γιατί εμείς είχαμε φύγει αρκετά μπροστά, τουλάχιστον 4-5 λεπτά, και σε περίπτωση κάποιου άτυχου συμβάν, απαγωγή από παραστρατιωτικούς ή εξωγήινους, ο Σαλάμ και ο Μααμάρ δεν θα μπορούσαν να μας προστατέψουν.
Έτσι συμφωνήσαμε, να φεύγουμε μπροστά και να κάνουμε τα δικά μας, αλλά όταν πλησιάζουμε σε αστικό κέντρο, να μειώνουμε και να μπαίνουν αυτοί μπροστά, έτσι ώστε να είμαστε οκ με τα μπλόκα.
Από το πρωί είχαμε συζητήσει με τον Σαλάμ που θα κάνουμε στάσεις για ανεφοδιασμό και φαγητό.
Αυτός επέμενε για φαγητό να σταματήσουμε στην Αδράαρ. Εγώ αντιπρότεινα το Ρεγκάνι 136 χιλιόμετρα νοτιότερα. Είχα διαβάσει διάφορα καλά λόγια για την συγκεκριμένη πόλη, ενώ τα χιλιόμετρα μοιράζονταν καλύτερα και δεν θα αναγκαζόμασταν να πάρουμε μεσημεριανό στις 12, αλλά αργότερα κατά τις 14.00.
Ο Σαλάμ έψαχνε διάφορες δικαιολογίες με στόχο να μας πείσει ότι η στάση θα είναι στην Αδράρ. Τελικά συμφώνησε μαζί μας για μεσημεριανό στο Ρεγγάνι.
Στην Αδράαρ, ο Σαλάμ με τον Μααμάρ είχαν ένα γρήγορο γεύμα το βενζινάδικο που σταματήσαμε.
Εμείς εκτός από νερά και κόλες, τολμήσαμε και δοκιμάσαμε κάποια τυροπιτοειδή αγνώστου ταυτότητας. Κάτι περίεργες κρέπες με γέμιση πιπεριά ή αλλιώς καυτερή σάλτσα πίτσας…
Το γλεντήσαμε ποντάροντας άλλη μια φορά ποιος θα πάει πρώτος για κόψιμο ενώ χαζεύαμε την κίνηση στο βενζινάδικο…
Τα αναψυκτικά που ήπιαμε σε αυτό το ταξίδι ίσως δεν τα είχα πιει μέχρι τώρα σε όλη την ζωή μου..
Συνεχίσαμε ενώ η θερμοκρασία είχε ανέβει επικίνδυνα…
Το κλουβί με τις τρελές…
Είδαμε και 44 εκείνη την ημέρα…
Υπήρχαν σημεία που το ρεπερτόριο μας στέρευε. Σε κάθε στάση ανταλλάσαμε ιδέες για τραγούδια και συζητάγαμε τι τραγουδούσε ο καθένας. Υπήρχαν σημεία σαν κι αυτό, όπου μόνο με κάποια από τα πιο παλιά εμβατήρια της πατρίδας μας την έβγαλα ζωντανός.
Ωραία η αίσθηση της ερήμου, ωραία η αίσθηση ελευθερίας σχίζοντας την Σαχάρα στα δύο -χοχο- αλλά κάποια στιγμή το μυαλό μπερδεύεται και δεν μπορεί άλλο την μονοτονία…
Πώς να το κάνουμε ρε φίλε..;
Από Κεφαλονιά και Ταΰγετο καταγωγή…
Θέλω τις αντιθέσεις μου, τα δέντρα μου, τα βουνά μου, τα νερά μου, τις ακροθαλασιές μου…
Μετά από 6ωρα συνεχόμενης οδήγησης σε τέτοια τοπία, ψάχνεις κάθε δυνατό τρόπο να απασχολήσεις τον εαυτό σου, μιας και όλα τα γκικα μουσικής που κουβαλάς μαζί σου τα έχεις βαρεθεί..
Καθώς τα χιλιόμετρα δεν έβγαιναν εύκολα, ανεβάσαμε λίγο τον ρυθμό.
Εκεί ήταν που είχα και μάλιστα δύο φορές πάλι κάτι αξέχαστες στιγμές καβάλα στο βεστρομ.
Το οδόστρωμα από την πολυκαιρία, τον καυτό τον ήλιο ή ότι άλλο, είχε σε πολλά σημεία καταστραφεί. Από στρωμένη και όμορφη άσφαλτος, γινόταν λωρίδες με αμμοχάλικο και ειδικά όσο πλησίαζες στην άκρη του δρόμου, το φαινόμενο γινόταν όλο και πιο έντονο.
Υπήρχαν σημεία που το βάθος αυτού του μίγματος υλικών ξεπέρναγε και τους 5 πόντους, με αποτέλεσμα να μπαίνεις μέσα σε αυτά τα αυλακώματα με 100 – 120 χιλιόμετρα την ώρα και να λειτουργούν σαν αμμοπαγίδες .
Εκεί ήταν που το σασί από τα βαρυφορτωμένα μηχανάκια μας την άκουγε κανονικά και το φαινόμενο Διαμαντής (είπαμε το διάσημο φιδάκι) έκανε την εμφάνισή του.
Πρώτη φορά συνέβη στον Βασίλη. Κάπου χάζεψε λίγο, πήγε αρκετά στην άκρη του δρόμου, αλλά όχι εκτός και το τάνκερ αντβέντσουρ, άρχισε να χορεύει σαν τα κορίτσια της Μέσης Ανατολής. Του έκοψε άνοιξε το γκάζι και στο δευτερόλεπτο όλα είχαν τελειώσει παραμένοντας ατάραχος. Αυτά, αν έχεις αναρτήσεις, πλαίσιο και γκάζι…
Την πρώτη φορά που μου συνέβη κάτι αντίστοιχο, ήμουν πίσω από τον Βασίλη ενώ παρα πόδας ακολουθούσε ο Μπάμπης.
Το βλέπω, αλλάζω πορεία, γλιτώνω τον μπροστινό τροχό, αλλά ο πίσω μπαίνει μέσα. Με τραβάει προς τα μέσα, το αφήνω ελεύθερο όπως μου έχουν πει και περιμένω ή να βγει μόνο του, ή να τελειώσει το αυλάκι. Έλα όμως που δεν τελειώνει. Έλα που το τικ της ταλάντωσης έγινε κούνια μπέλα… Και αρχίζει το βεστρομ με 120+ να πηγαίνει σαν τρελό μέσα σε αυτό το αμμοχάλικο…
Κατέβασμα, συμπλεξάρισμα, μππππρΡΡΡΡΡΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!!
Το σώσαμε. Και αυτό και την επόμενη φορά που μου ξανασυνέβη.
Δεν ξέρω αν έκανα κάτι λάθος, εκτός από τα άπειρα κιλά που κουβάλαγα (2 λίτρα έξτρα βενζίνη, περί τα 5 λίτρα νερό, 1 λίτρο ρακί και ότι άλλο… ) αλλά συνέβη. Και σε συνδυασμό με τα κοτόπουλα από το προηγούμενο βράδυ, παραλίγο να λερώσω τις καινούριες μου μπότες. Από μέσα…
Τι και αν περνάγαμε το 90 από κει… Τι το 2000 ή το 2030… Κάπως έτσι θα ήταν…
Συνεχίσαμε, φροντίζοντας να αποκομίζουμε εμπειρίες από την διαδρομή έτσι ώστε να μην καταντά βαρετή…
Φτάνοντας στο Ρεγγάνι, μειώσαμε, αφήσαμε τον Σαλάμ να μπει μπροστά, φοβούμενοι το μπλόκο.
Συνεχίσαμε πορεία και στο κρίσιμο σταυροδρόμι για να μπούμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε συμφωνήσει για στάση και γεύμα, στρίβει και συνεχίζει για Ιν Σαλάχ…
Μπαίνουμε μπροστά και σταματάμε στην άκρη του δρόμου, ενώ είχαμε προχωρήσει ήδη πέντε δέκα χιλιόμετρα.
Τι έγινε ρε Σαλάμ; Γιατί δεν σταματήσαμε στο Ρεγγάνι;
Α… Σόρυ δεν κατάλαβα.
Τι δεν κατάλαβες ρε Σαλάμ; Το είπαμε εκατό φορές. Θέλουμε στάση για φαγητό στο Ρεγγάνι. Θέλουμε να κάνουμε στάση στις πόλεις και όχι μόνο στα βενζινάδικα. Θέλουμε να δούμε και κάτι και όχι μόνο να οδηγάμε.
Μα δεν είπαμε ότι εντάξει συνεχίζουμε;
Όχι. Στο είπαμε ξεκάθαρα ότι θέλουμε στάση στο Ρεγγάνι και συμφωνήσαμε.
Αν θέλετε να γυρίσουμε.
Τώρα δεν θέλουμε να γυρίσουμε… Πάμε…
Everything OK?
Yes yes ok…
Good… Goood…. If you are ok I am ok…
Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχαμε τέτοιο σκηνικό. Ούτε και η τελευταία. Δεν ξέρουμε τι έφταιγε περισσότερο. Το γεγονός ότι βαριόντουσαν, ή το γεγονός ότι, ότι ήξεραν έκαναν..;
Και με τα κάμπινγκ και με την άρνηση να στήσουμε σκηνές χύμα στους αμμόλοφους όπως είχαμε συνεννοηθεί με τον Τιτζάνι το αφεντικό τους, και με άλλες μικρολεπτομέρειες κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Απλά ήταν η πρώτη φορά που τουλάχιστον εμένα με πείραξε.
Και με πείραξε περισσότερο, γιατί η αλήθεια είναι ότι σε εκείνα τα κομμάτια της διαδρομής δεν διασκέδαζα. Συγκαμένος στα κωλομέρια μιας και ήμουν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ιδρωμένος, με ελαφρύ πονόκοιλο, με το ένα μάτι μισόκλειστο από την αλλεργία (αλλεργία στην Αλγερία χοχο… ) πέρναγα δύσκολες ώρες πάνω στο βεστρομ που μου είχε εξαντλήσει και την τελευταία σταγόνα αυτοπεποίθησης.
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η διαχείριση συναισθημάτων και ψυχικών δυνάμεων, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, με στόχο να ανταπεξέλοθουν και οι σωματικές δυνάμεις.
Όλοι ήμασταν με τεντωμένα νεύρα λόγο κούρασης, λόγο πίεσης, λόγω ζέστης και αφυδάτωσης… Σε τόσο βαρετά κομμάτια οδήγησης, που παύουν μετά τα, πόσα πρώτα 100 χιλιόμετρα, να παραμένουν γραφικά και μετατρέπονται σε βαρετά, αυτό που κάνεις για να τα αντιμετωπίσεις, είναι να τάζεις στον εαυτό σου κάτι.
Όπως στα μικρά παιδιά.
Έτσι και εγώ είχα ονειρευτεί την στάση μας. Όχι τίποτα ιδιαίτερο. Κάτι σαν και αυτή στο Λαγκουλέτ με το τσιπσοκούλουρο… Λίγο χάζεμα, λίγο συναναστροφή με τους ντόπιους. Μισή ωρίτσα χαλάρωμα. Καμιά φωτογραφία… Τίποτα το ιδιαίτερο.
Προχωρήσαμε.
Είπαμε. Η παρέα δεν χαλιέται με τίποτα.
Χαμογελάσαμε, καβαλήσαμε και πετάξαμε σαν πουλιά.
Το βεστρομ πάντα σαν μεθυσμένο πουλί. Στραβό (χωρίς φώτα) αλλά αγέρωχο, έδειχνε τον δρόμο προς την ευλογημένη πόλη Ιν Σαλαχ…
Κάναμε μία στάση για καύσιμα στην Αλουέφ.
Ενυδατωθήκαμε και συνεχίσαμε.
Φτάνοντας στο In Ghar υπάρχει ένα τσεκ πόιντ, που φάνηκε πολύ σημαντικό. Ακροβολισμένοι στρατιώτες στην γύρω περιοχή, φυλάκιο με τσουβάλια άμμου και καλύπτρες… Περίεργα πράγματα.
Ότι έφτασε και υδροφόρα όπου τα φανταράκια φάνηκαν να την είχαν πολύ ανάγκη…
Μας έστειλαν στο κεντρικό σταθμό μέσα στην πόλη να κάνουμε ρέτζιστερ, όπου πολύ το ευχαριστηθήκαμε, μιας και οδηγήσαμε σε δρόμους βγαλμένους από εξωτικά μακρινά ντοκιμαντέρ…
Μάγια Τσόκλη...
Κις μάι ας...
Κανόνες δημοσιεύσεων
