Όπως προέβλεπε το ποστ#186, έτσι και έγινε.
Κάθομαι το πρωί να τονε κατσαβιδιασω, έχω βγάλει κολλητηρια,κατσαβίδια,σπρέι επαφωνε, να δω ποιο κύκλωμα θα κάψω πρώτα κλπ .
Με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω ότι το κάλυμμα δεν είναι βιδωτό! Ούτε μισή βίδα σε κοινή θέα. Ωραία λέω, γίναμε. Τα σφηνωτα είναι τα αγαπημένα μου πλαστικά για σπάσιμο.
Αρχίζω με ίσιο κατσαβιδακι ακριβείας και προσπαθώ να το κάνω μοχλό μπας και ξεμανταλωσει κάνα κούμπωμα (που υποθέτω θα έχει εσωτερικά). Αφού σε τρία διαφορετικά σημεία το μόνο που κατάφερα είναι να βουλιάξω το πλαστικό, ξεκινάω τις ευχές αγάπης και τις επικλήσεις ψηλά. Μουλάρι ο Τρύφων.
Λέω μπαστα, υπάρχει σύστημα οβερλαη δεκαετίες τώρα για αυτά τα ζητήματα και αρχίζω να το κοπαναω. Μερικές μπουφλες αργότερα, ο επιλογέας ήρθε στα συγκαλα του και η μπαταρία του Ζ στη φόρτιση η κακομοιρα που μαραζωσε τόσους μήνες.
Ήθελε το Γερμανό του τελικά.
Παλιά αγαπημένη και αλάνθαστη πρακτική επισκευών......
εγώ άθεος; ισα-ισα, εχω τρεις: το μυαλό μου, τα χέρια μου και τα πόδια μου