Η φύση όταν θέλει να "κάνει παιχνίδι"...
...δεν παίζεται!
Δυστυχώς η ποιότητα της φωτό ΔΕΝ αποδίδει την ομορφιά...
Η φύση όταν θέλει να "κάνει παιχνίδι"...
...δεν παίζεται!
Δυστυχώς η ποιότητα της φωτό ΔΕΝ αποδίδει την ομορφιά...
Στη πορεία μου για την Τύνιδα σε μία τελείως έρημη ευθεία και με χαμηλές ταχύτητες και από τις δύο πλευρές, διασταυρώθηκα με το σφιχτοκούραδο ζευγάρι των γερμανών που τους άφησα με τον Ινδό σταρ (αν θυμάστε) να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με το GPS...
Τους κατάλαβα αμέσως, ανάβοντάς τους φώτα και χαιρετώντας τους σηκώνοντας το χέρι...
Με αντιμετώπησαν σαν ...χολερόβλητο γυρνώντας το κεφάλι τους προς τα χωράφια...
Ο ωραίος και μοιραίος, σαν σταρ του βωβού κινηματογράφου τελωνιακός, προφανώς αποδείχθηκε ...baby faced sadist για το φαιδροβλοσυρό ζεύγος και μάλλον τους "πήδηξε" καλά...
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που χαμογέλασα με το πάθημα κάποιου άλλου...
...για να είμαι ειλικρινής ...ακόμα χαμογελάω...
Η Τύνιδα εμφανίστηκε από μακρυά μπροστά μου...
...Έβλεπα πάλι τη Μεσόγειο...
Η σύζυγός μου, περνάει δεύτερο χέρι αστάρι στο μπλάστρι...
...και πρέπει να εγκαταλείψω...
Mπαίνοντας στο κέντρο της Τύνιδας, παρκάρισα την "βασίλισσα" στην πιό κεντρική λεωφόρο, η οποία και αυτή ονομαζόταν όπως ήταν φυσικό, avenue Habib Bοurguiba...
...γιατί σε ΟΛΗ την Τυνησία, σε ΟΛΕΣ τις πόλεις, μικρές και μεγάλες, μπορείτε να στοιχηματίσετε τον στόλο σας, ότι ο κεντρικός δρόμος ονομάζεται Habib Bοurguiba!
Στο βάθος φαίνεται η πλατεία της 7ης Νοεμβρίου ΄87
Το κέντρο σφίζει από ζωή, τα καφέ είναι γεμάτα...
...και είπα να καθήσω σ΄ενα καφέ και να παρακολουθήσω τον ευχάριστο τζερτζελέ που παιζόταν στους δρόμους...Διάλεξα το καφέ μπροστά στην είσοδο ενός σινεμά που μεσημεριάτικα είχε πολύ κίνηση και από το διπλανό μαγαζάκι με καπνό και αράβικα CD έβγαινε μιά ...κολασμένη αράβικη μουσική...τεστάροντας τις αντοχές των μικρών ηχείων....
Η Τύνιδα είναι μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη με έντονο το άρωμα της Ανατολής...
Μετά τον καφέ μου, ρώτησα μία τροχονόμο, βοϊδομάτα με φιλήδονα χείλη, παχουλή και με σπιρτάδα...ναρκωμένου κάτοικου του Αρκτούρου, που αποχαυνωμένη κοιτούσε ...το Υπερπέραν μισοξαπλωμένη σ΄ένα παγκάκι, αν μπορούσα να αφήσω τη "βασίλισσα" πάνω στην αλέα της λεωφόρου. Η απάντησή της ήταν ..."κάνε ότι θέλεις"...
Δεν κυκλοφορούσαν πολλά μηχανάκια στην Τυνησία γενικά και δεν υπήρχε το πρόβλημα με τα κακοπαρκαρισμένα πάνω στα πεζοδρόμια. Εκτός αυτού πρέπει να τονίσω ότι η στάση των αστυνομικών γενικά προς τους τουρίστες είναι εξαιρετικά φιλική και εξυπηρετική...
Ένα εντυπωσιακό που δεν ανέφερα μέχρι τώρα είναι ότι σε ΟΛΕΣ τις διασταυρώσεις στο εθνικό οδικό δίκτυο, σε ΟΛΗ τη χώρα υπάρχει ένα σήμα STOP, όπου όλοι είναι υποχρεωμένοι να σταματήσουν εκτός κι αν τους γνέψει ο αστυνομικός να φύγουν...Οι έλεγχοι είναι παντού τρομεροί...Ακριβώς το ίδιο συνέβαινε πριν 12 χρόνια γυρίζοντας το Μαρόκο και θα συμβαίνει φαντάζομαι ακόμα και τώρα...Από αυτή τη διαδικασία εξαιρούνται οι ξένοι τους οποίους τους κάνουν φιλικό νόημα να περάσουν και να φύγουν...Καλύτερα να μη βλέπουν σου λέει...
Στις 100άδες τέτοιων ελέγχων, μόνο δύο φορές μου κάνανε νόημα να πάω στην άκρη επειδή ήταν ερημιά και δεν υπήρχε ψυχή...για να με ρωτήσουν πόσο τρέχει η μηχανή και άλλα παρόμοια...
Έτσι αφήνοντας τη "βασίλισσα" μόνη της να σεριανάει την κίνηση, ξεκίνησα να ανακαλύψω τις πιό ανατολίτικες περιοχές...παίρνοντας τα στενά...
Το επάγγελμα του λούστρου "ανθεί" στην Τύνιδα...
Στο τέρμα των τραμ οι λούστροι έχουν κάνει κατάληψη στην απέναντη πλατεία..
Σκεφτόμουν ότι η εικόνα του λούστρου με το φέσι έχει ...σημειολογικές προεκτάσεις...
Συνέχιζα μέσα στα στενά όπου η κίνηση ολοένα και μεγάλωνε...
...και όσο απομακρυνόμουν από το κέντρο, η κατάσταση "έφτιαχνε"...
Βλέποντας τις καυτερές πιπεριές...ήμουνα σίγουρος ότι πήγαινα στο σωστό δρόμο...
Μετά το χαμάμ, το ταξίδι και το περπάτημα...από την κοιλιά μου άρχσε να ακούγεται η sinfonia n.88 σε sol maggiore για βιολί σε ...allegro con spirito που σήμαινε ότι έπρεπε να σταματήσω κατεπειγόντως για "σαβούριασμα"...
Έβλεπα εδώ και καιρό κάτι περίεργα πράγματα σαν τυρόπιττες αλλά δεν τολμούσα να δοκιμάσω...Μπούκαρα λοιπόν σ΄ένα μαγαζί που έφτιαχνε μόνο τέτοια...Μου είπε ο "μάστορας" ότι είναι παραλλαγές του briq a' l' oeuf...δηλαδή αυγά τηγανισμένα μέσα σ΄ένα τρίγωνο με λεπτή ζύμη που τη λένε malsouqa και τρώγεται με τα χέρια και με λίγο λεμόνι...Ο εξυπηρετικότατος "μάστορας" έφτιαξε μία μπροστά μου η οποία μόλις κρύωσε εξαϋλώθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτων...Υπό τις οδηγίες του έφτιαξα με τα χέρια μου τα επόμενα 2 πιάτα που τα λένε ojja, με τήν παραλλαγή ότι έβαλα αυγά ποσέ με πικάντικη σάλτσα ντομάτα που έχει για βάση τη harissa δηλαδή καυτερή πιπεριά...
Όσοι με γνωρίζουν μπορούν να καταλάβουν γιατί την έκανα μόνος και πόση πιπεριά έριξα μέσα...Ίσως να το προδίδει το τρομαγμένο βλέμμα του βοηθού του "μάστορα"...
Βασικός κανόνας. Σ΄όλα τα μέρη του κόσμου, για να μπεις στον παλμό ενός λαού πρέπει να επισκεφτείς την...ψαραγορά...
...τα λεμονάδικα...
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση