Φτάνοντας στο αστυνομικό τμήμα.
Περιμένοντας έξω από το τμήμα.
Πιάσαμε και κουβέντα με τα μπατσάκια.
Χαζέψαμε λίγο τον εξοπλισμό του πατρόλ και τα μπαλωνάτα ελαστικά του.
Φύγαμε, έχοντας κατά νου ότι άλλη μία ατελείωτη και πολύ δύσκολη μέρα έφτανε στο τέλος της τουλάχιστον από οδηγική άποψη.
Τα νερά στο πλάι τι είπαμε ότι είναι…;
Συνεχίσαμε.
Φτάσαμε στην Ιν Σαλάχ.
Έχω διαλέξει σε αυτό το ταξιδιωτικό να μην αναφέρομαι τόσο στα αξιοθέατα που είδαμε ή καλύτερα θα έπρεπε να δούμε, αλλά πιο πολύ στα συναισθήματα που νιώσαμε.
Την πορεία μας μέχρι να κάνουμε ότι κάναμε.
Να καταλάβουν όλοι ότι τίποτα δεν έρχεται από μόνο του, τίποτα δεν γίνεται εύκολα ή τυχαία.
Όταν όμως μπαίνεις σε μία πόλη σαν το Ιν Σαλάχ, δεν μπορείς να μην αναφέρεις δυο λόγια για τούτο εδώ τον τόπο…
Χαρακτηριστικό φαινόμενο στο Ιν Σαλαχ (αλμυρό νερό), είναι το γεγονός ότι η πόλη χωρίζεται στα δύο από αμμόλοφους, οι οποίοι κινούνται με την πάροδο του χρόνου. Συγκεκριμένα 1 μέτρο κάθε πέντε χρόνια. Μπορείς εύκολα να παρατηρήσεις σπίτια τα οποία καλύπτονται από τον αμμόλοφο, ή άλλα που σιγά σιγά αποκαλύπτονται και οι ιδιοκτήτες τους μπορούν να πάνε πάλι να κατοικίσουν!
Κρατώντας τσίλιες μην μας την πέσει ο αμμόλοφος….
Στο Ιν Σαλάχ, υπάρχουν τρεις επιλογές για ύπνο.
Ένα κάμπινγκ, ένα ξενοδοχείο και οι αμμόλοφοι με θέα τα άστρα…
Κατευθυνθήκαμε προς το κάμπινγκ που μας οδήγησε ο Σαλάμ, αλλά ήταν ότι χειρότερο είχα δει στην ζωή μου από θέμα διαμονής. Από τον Βασίλη χαρακτηρίστηκε σαν μάντρα οικοδομικών υλικών, ο Σαλάμ είπε, ούτε εωωωώ ΤΟυαρεεεεέγκ δεν κοιμάμαι εδώ ,ενώ τα αρούρια έτρεχαν χαρούμενα από λαγούμι σε λαγούμι…
Ο Σαλάμ μας πρότεινε να κινηθούμε προς το ξενοδοχείο, το οποίο όμως δεν ήξερε που ακριβώς ήταν μιας και είχε να επισκεφτεί την πόλη πάνω από τρία χρόνια.
Αντιπροτείναμε κατασκήνωση στους αμμόλοφους και μας έφερε σαν δικαιολογία άρνησης ότι έχουμε κάνει ήδη ρέτζιστερ στην αστυνομία και το όνομα του κάμπινγκ έχει δηλωθεί οπότε δεν μπορούμε να κινηθούμε όπου θέλουμε.
Δεν μπήκαμε σε διαδικασία αντιπαράθεσης, αν και η λογική λέει ότι από την στιγμή που πάμε στο ξενοδοχείο, πάλι δεν ακυρώνουμε τα στοιχεία που δώσαμε στην αστυνομία και την διαμονή μας στο κάμπινγκ;
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο. 120 Ευρώ ένα μονόκλινο και ένα δίκλινο. Απίστευτα βρώμικα δωμάτια και οι τουαλέτες χειρότερες από δημόσια ουρητήρια.
Σαλάμ εσείς δεν θα έρθετε να κοιμηθείτε στο ξενοδοχείο;
Αααα… Όχι… Εμεεεείς Τουαρεεεεεέγκ… Θα κοιμηθούμε κάτω από τα άστρα…
Ξενερώνεις δεν ξενερώνεις…; Προφανώς ήταν θέμα ασφάλειας. Αλλά…
Το μοναδικό και πανάκριβο ξενοδοχείο της πόλης.
Είχαμε ξενερώσει με τον Σαλάμ. Τι κι αν δεν έφταιγε αυτός. Αλλιώς τα θέλαμε τα πράγματα.
Η αλήθεια είναι ότι είχε πιεστεί και αυτός πάρα πολύ.
Άνθρωπος της ερήμου, συνηθισμένος και μεγαλωμένος σε μία ζαμαν φου κοινωνία. Χωρίς τάιμ λάινς, ντεντ λάινς, φέρυ λαίνς… Σοβαρά τώρα. Σκεφτείτε το. Τι κάνει ένας άνθρωπος στην έρημο;
Εκτός από το να επιβιώσει, να βρει το φαγητό του και το νερό του, για τι περισσότερο χρειάζεται να ανησυχήσει; Τσιγαράκι, κανα περίεργο χορταράκι εκεί κάτω στην ερημιά… και περίμενε να πέσει ο ήλιος να δροσίσει…
Ξεναγός σου λέει. Ναι. Αλλά εκεί κάτω στον νότο. Τα ίδια και τα ίδια τα τελευταία 25 χρόνια. Έρχονται πέντε άτομα παίρνουμε δυο τζιπ, δύο οδηγούς, έναν μάγειρα, πάμε στην μέση του πουθενά στην έρημο, στήνουμε την σκηνή και σαπίζουμε για μία βδομάδα.
Τώρα ήρθαμε εμείς, να μας κυνηγάμε από πίσω με το κρούιζερ, να πέφτουμε στους αμμόλοφους, να τρέχουμε να προλάβουμε τα χιλιόμετρα, να τον βάζουμε σε περιοχές εκτός των συνηθισμένων γι’ αυτόν ορίων…
Εεεεεε…. Μαλάκες… Σόρυ… Δατς χάου ιτ ιζ χίαρ…
Δεν πειράζει ρε Σαλάμ…
Αφήσαμε πρόχειρα μπαγκάζια και όπως ήμασταν κατεβήκαμε προς το κέντρο με στόχο βραδινό τσιμπούσι…
Άποψη από κεντρικό δρόμο του Ιν Σαλάχ
Ο παράδεισος της μύγας...
Κανόνες δημοσιεύσεων
