η επικεφαλίδα μπορεί να είναι περίεργη...
αλλα δεν θα την αλλάξω...
είναι λόγια που βγήκαν αυθόρμητα απο τη ψυχη μου ...
μπορει να ακουγονται ψωνίστικα τωρα που τα ξαναδιαβάζω ... αυτο που εννοεισα με το "αστερι" που κάηκε αφορούσε την πορεία μου στο χώμα ...που είχα σκοπό μετα το στρατιωτικο μου να εντατικοποιήσω...
και η ΑΓΑΠΗ μου για το τεραιν ειναι μεγαλη που με κατεθλιψε το γεγονος οτι πολυ δυσκολα πλεον θα ξαναμπώ...
ηταν μια άτυχη στιγμη που με ταρακούνησε ...
υχομαι να μη νοιώσει κανεις όπως κι εγώ όταν με κοιτούσα μέσα απο το κράνος βουτηγμενος στα βρωμοχώματα ενος κατεστραμενου (κλασσικου ελληνικου) πεζοδρομίου και προσπαθούσα να καταλάβω τι κάψιμμο είναι αυτό ση λεκάνη και γιατι δε μπορω να κουνηθώ...
Δοξα στο Θεό ολα πήγαν πολ'υ καλά...
ακινητοποιηθηκα και μετα απο 5 μερες εγχεριστηα επιτυχώς όπου ξανασυναρμολογηθηκε το χερι μου....
τωρα το κουνάω αν και η αισθηση ειναι εκεινη που εχουμε οταν βρισκομαστε στα χιονια και οι κινησεις ειναι αργες και η αφή ελλεπής και το δερμα σκληρό!