Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp...

[NIKANTHI]

Εκεί μιλησα με ένα νορβηγό που έμενε, στην περιοχή και είχε φορτωμένο πάνω στο αμάξι το ποδήλατο του για να εξερευνήσει δίτροχα και αυτός, της ομορφιές του τόπου του …

Τον ρωτούσα ανά ποσα χιλιόμετρα έχει από εδώ και εμπρός βενζινάδικα και ποσα έργα θα έχω ακόμα την τιμή, να συναντήσω στον δρόμο μου…

Και αυτός μου έλεγε ότι στην Νορβηγία είναι πολύ φυσιολάτρες και με την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί, ασχολούνται με την ποδηλασία το ψάρεμα την πεζοπορία. Αλλα δυστυχώς δεν έχουν πολους μήνες περιθώριο το χρονο, για να το κάνουν…





Τα χιλιόμετρα κυλούσαν και εγώ ήμουν στην κοσμάρα μου. Ημουν κουρασμένος, αλλά ο δρόμος από μόνος του με οδηγούσε πλέον παρά μόνο σε ένα προορισμό.


Στάσεις έκανα μόνο τις απαραίτητες, γιατί φοβόμουν μην τυχόν και σβήσει το φέιζερ και δεν ξαναπάρει μπρος. Και όσες στάσεις έκανα, αφηνα τον κινητήρα αναμένω μην και τυχόν μπλέξω σε τίποτα, υπερβόρειες καταστάσεις. Πολλοί ταξιδευτές είχαν φτάσει στην πηγή και δεν ήπιαν νερό και εγώ φρόντιζα όσο μπορώ, και την παραμικρή πιθανότητα του ρίσκου νά την εξαλείψω, για να μην γίνω και εγώ ένα δύστυχες στατιστικό στοιχείο αυτού του ταξιδιού.

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Και πλέον βλέπω τις πρώτες πινακίδες που αναγράφουν Nordkapp σε 300 km. Κοίταξε να δεις που τελικά έχω φτάσει πλέον σε απόσταση πινακίδας, από το βορειότερο ακρο της Ευρώπης. Απίστευτο!

Και άλλη πινακίδα και άλλη πινακίδα και όλο πλησίαζα στο τέρμα. Με τις σκέψεις μου κενες όπως πάντα και το μόνο που να με απασχολεί, να είναι ο δρόμος.

Φτάνω στο τελευταίο βενζινάδικο για να φουλάρω βενζίνη και πιάνω συζήτηση με έναν ντόπιο.


– Εδώ μένεις;

– Ναι εδώ.

– Πως είναι τα πράγματα το χειμώνα;

– Δύσκολα!! Eχει και έξι μήνες νύχτα είναι πολύ δύσκολα το χειμώνα εδώ πάνω, με θερμοκρασίες που αγγίζουν τους - 20 με - 25 βαθμούς Κελσίου.

– Απο θέρμανση πόσα λεφτά πληρώνετε;

– Τέσσερα με πέντε χιλιάρικα την σεζόν.

– Και στις δουλειές σας πως πάτε.

– Με snowmobil.

– Και πως την περνάτε την ζωή σας;

– Με πολύ αλκοόλ αλλιώς δεν παλεύεται με τίποτα.

– Έχει εργατικό προσωπικό εδώ πάνω;

– Ελάχιστο. Υπάρχει τρελή ζήτηση εργασίας γιατί κανείς δεν μπορεί να ζήσει κάτω από αυτές τις συνθήκες, μόνο οι ντόπιοι.



Είδα κανγκουρες μηχανόβιους...





Κοιτώντας τις ηλιαχτίδες του ήλιου στον ουρανό ελπίζοντας ότι ίσως να είμαι τυχερός, και να δω από το ακρωτήρι τον ήλιο του μεσονυκτίου. (Aυτό που είδα βέβαια... Oύτε που πλησίασε τον ήλιο του μεσονυκτίου, αλλά αυτά θα τα πούμε στην πορεία) Τι έμειναν 160 km και έφτασα.

Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο κατά τις εννέα και την λέω ότι λογικά, σε δυο ωρες θα είμαι επάνω. Ξεκινάω απο το βενζιναδικο, κάνω 3 km κοιτάω μία τις πινακίδες... Ρε συ εδώ γιατί δεν γράφει Nordkapp.

Σταματάω, ρωτάω ένα αμάξι που ερχόταν... Nordkapp από την άλλη πλευρά, ουπς! Mπερδεύτηκα και πήγα πίσω!! Kαλά μιλάμε απίστευτος!

Γύρισα το μηχανάκι και ανηφόρισα. Eντάξει αυτό που έχω να πω είναι ότι ήταν τα καλύτερα 160 km της ζωής μου και δεν αναφέρομαι στο στόχο, αλλά στην διαδρομή.

Ο δρόμος πήγαινε παραλιακά δίπλα από τον ωκεανό μέσα σε ένα σεληνιακό τοπίο δίχως, κανένα ίχνος ζωής. Εκεί υπήρχες μόνο εσύ και το Nordkapp... Τίποτε άλλο.

[NIKANTHI]

Ο δρόμος μετά μετατράπηκε σε ατέλειωτες ευθείες.








Μέχρι που ξανα πλεύρισε τον ωκεανό.

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Μία κοιτούσα τον δρόμο μία τον ουρανό αν θα ήμουν τυχερός που ναι, τελικά ήμουν.

[NIKANTHI]

Εκει με αναμενω το φειζερ κάνω στάση και μιλάω με την Ανθή στο τηλέφωνο και την λέω, να μην με περιμένει γιατί οδηγάω πολύ σιγά και μάλλον, θα φτάσω κατά τις μία τελικά επάνω. Εκείνη μου έλεγε τα δικά της για την Ελλάδα και το τι γίνεται εκεί κάτω και της τα πετάω... Ρε Ανθή έχεις καταλάβει το που βρίσκομαι, τι μου λες τώρα! Δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται κάτω! (Τελικά βέβαια σε λίγες μέρες θα με ενδιέφερε αλλά εγώ δεν το ήξερα ακόμα) Σε αγαπώ πολύ τα λέμε αύριο, κοιμήσου τώρα ναι. Αυριο δουλευεις...


Συνεχίζω και εκεί ήταν το αποκορύφωμα. Ο δρόμος θαρρεις ότι ήταν στο ίδιο επίπεδο με την επιφάνεια της γης και είχα την εντύπωση, ότι οδηγούσα πάνω στη θάλασσα.

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Τελικά έχει στοιχεία ζωής εκεί πάνω… Το χειμώνα πώς να είναι άραγε εκεί τα πράγματα. Αλλά αυτό βιωματικά, δεν θα ήθελα να το μάθω





Πέρασα ένα τούνελ που μέσα του είχε στροφές 180 μοιρών κι εγώ να ουρλιάζω... Και ένα ακόμα που διασχίζοντας το, από την απότομη κλίση του δρόμου νόμιζες οτι κατέβαινες στην κόλαση...Εγω να τσιμπιεμε μιας και δεν το χωρούσε ο νους μου οτι όλα αυτά που είχα διαβάσει σε πραγματικά αριστουργήματα ταξιδευτών, είμαι πλέον εκεί και τα ζω.





Και φτάνω επιτέλους στην τελευταία πινακίδα που γράφει Nordkapp 13 χιλιόμετρα αριστερά. Απίστευτο! Αυτό ήταν μεγάλη φλασιά για εμένα γιατί δεν γνώριζα ότι για να πας στο Nordkapp δεν είναι ευθεία ο δρόμος αλλά, 13 km πιο πριν ανηφορίζει στο βουνό. Στρίβω το μηχανάκι κάνω ενα km στο βουνό...

[NIKANTHI]

Και μετά ξαφνικά το τίποτα. Ομίχλη! Να μην βλέπω τίποτα σε απόσταση μέτρου.





Ρε μάγκα που πάω. Έβλεπα από την απέναντι πλευρά να κατεβαίνουν κατα δεκάδες τα τουριστικά λεωφορεία και εγώ να χαμογελάω, γιατί θα είμαι σχετικά μόνος στο ακρωτήρι. Οδηγάω και να μην βλέπω τίποτα. Αλλά να γουστάρω τρελά γιατί ναι αυτό ήθελα... Η να πάω στο Νordkapp με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ή με τις χειρότερες, για να έχω να το θυμάμαι ακόμα περισσότερο! (Βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις που πολλοί ταξιδευτές από τις δυσμενείς συνθήκες δεν κατάφεραν να φτάσουν στο τέρμα, αλλά και αυτές οι συνθήκες για εμένα, μια χαρά ακραίες ήταν)

Αντε ακόμα ενα km, άντε ακόμα ενα km να φτάσω, και τότε βλέπω σε απόσταση μισού μέτρου ένα κοπάδι από ταράνδους να περνάει το δρόμο. Πω πω ο θεός να με βοηθήσει. Το βράδυ είναι πολύ επικίνδυνα να οδηγείς γιατί πλέον δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και οι τάρανδοι, εφησυχάζονται και βγαίνουν να βοσκήσουν.

Να κάνω το σταυρό μου και να συνεχίζω ... Άντε λίγο ακόμα, να κοιτάω τα χιλιόμετρα από το φέιζερ, άντε ακόμα ενα. Ελα λίγο έμεινε, άντε να τα καταφέρω. Τώρα πρέπει να φτάνω, τι έμειναν ενα km, δύο άντε να τα καταφέρω... Και έφτασα! Τα κατάφερα!


Φτάνω στην μπάρα για να κόψω εισιτήριο, δεν ήταν κανείς. Τώρα! Περιμένω κανένα λεπτό να κορνάρω τίποτα. Τώρα να μπω ή να μην μπω... Φοβόμουνα μην αντι το Nordkapp, δω το μπουντρούμι του Nordkapp!!!!! Θα μπω και ο θεός μαζί μου, σιγά μην περιμένω.

Οδηγάω κάποια μέτρα μέσα σε χαλικόστρωτο και να βρίζω, γαμώ τα λεφτά σας βάλτε λίγο άσφαλτο. Δηλαδή έλεος πια, τόσο γύφτοι! Βρίσκω έναν τουρίστα και κάνω το απίστευτο!


– Το Nordkapp που είναι;

– Εδώ είναι

– ( ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ!!!) Η σφαίρα που είναι;

– Ευθεία.


Έφτασα στο Nordkapp και δεν ήξερα, που είναι το Nordkapp... Εντάξει ρε παιδιά σάμπως είχα ξαναπάει, συμβαίνουν αυτά! Άσε που δεν έβλεπα και τίποτα, για να χανόμαστε είμαστε! Ε δεν προνόησα να έπαιρνα ένα τουριστικό οδηγό από το μέρος... Tην άλλη φορά!!!!!

Πάω στο πάρκινγκ βλέπω κάποιους να έχουν στήσει σκηνές και εγώ, να μην ξέρω που να παρκάρω. Μια τα χαλίκια μια ο δυνατός αέρας που φυσούσε, φοβόμουν μη γίνει καμιά μαλακία και μπλέξω. Τελικά με κόβει και παρκάρω το φέιζερ ανάμεσα από δύο αυτοκινούμενα για προστασία, παίρνω την DSLR και ανηφοριζω.

Φτάνω στην είσοδο του κτιρίου το οποίο είχε γυάλινες πόρτες και από την μπροστινή αλλά και από την πίσω πλευρά του. Σταματάω στην πόρτα περιμένω να ανοίξει, τίποτα. Εν τω μεταξύ μέσα είχε κόσμο αλλά με έγραφαν. Να χτυπάω το τζάμι τίποτα. Ρε παιδιά το κλείσαμε το μαγαζί, πλάκα με κάνετε!!! Έκανα 5500 km για να φτάσω στην σφαίρα και είμαι εκεί στα 100 m και να μην μπορώ να φτάσω... Στη σφαίρα επειδή οι υπάλληλοι θα πήγαιναν για ύπνο! Πολύ ταξιδευτές όπως προανέφερα δεν κατάφεραν να φτάσουν στο Nordkapp αλλά νομίζω μόνο ένας, πήγε στο Nordkapp και δεν έφτασε στην σφαίρα!!!!

Γελούσα μα το θεό και τα είχα πάρει, ήμουν έτοιμος να ρίξω τα τζάμια. Τότε πως κοιτάω βλέπω τρεις μηχανόβιους να πηγαίνουν δίπλα από το κτίριο... Α έχει και από εκεί δρόμο. Δεν με έκοψε! Πάω κατά εκεί, περπατάω λίγα μέτρα και τότε το είδα...Πω πω απίστευτο συναίσθημα.





Εντωμεταξύ να μην βρέχει και εγώ να είμαι μούσκεμα από την υγρασία, να στάζω ολόκληρος από πάνω ως κάτω. Το ίδιο και η DSLR, την κρύβω και πάω τρέχοντας να φέρω το φέιζερ. Το βάζω μπρος, και πάω παραδίπλα από το κτίριο και να οδηγάω πάνω σε κάτι κοτρώνες... Δηλαδή μα τόσο γύφτοι! Παρκάρω το Φέιζερ από τη σφαίρα. Βγάζω την μουσκεμένη DSLR που έσταζε σαν βρεγμένο ρούχο, τραβάω φωτογραφία την κρύβω, και μετά αφέθηκα στη στιγμή!

[NIKANTHI]

Κοιτούσα την σφαίρα και δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι βρισκόμουν εκεί. Με είχε πιάσει τρελή υπερένταση γυρνούσα γύρω γύρω από το υπόβαθρο της σφαίρας και δεν μπορούσα να το πιστέψω, και πότε πότε την κοιτούσα και σάστιζα. Αλλά φυσικά, γούσταρα και για την πιστόλα αλλά Greek way που τους έριξα... Λέω τους μηχανόβιους να με βγάλουν φωτογραφίες.





Και τους ρωτάω, θα μείνετε το πρωί. Οχι μου λένε, τι να κάνουμε εδώ ούτως ή άλλως και ο καιρός δεν βοηθάει. Δεν θα δούμε τίποτα.





Εγώ όμως ήθελα να κάτσω για να στήσω την σκηνή μου εκεί το είχα, μεγάλη θεληση να το κάνω.Αλλά φοβόμουν για το φειζερ μην μπούκωνε από την υγρασία και είχα άλλα. Το σκεφτόμουν και γελούσα... Φαντάζεσαι να έπαιρνε την τηλέφωνο την adac και να τους έλεγα ... Γεια σας είμαι στο Nordkapp, και δεν παίρνει μπρος το μηχανάκι...

Οι μηχανόβιοι μετά από λίγα λεπτά έφυγαν και εγώ τότε θυμήθηκα, ότι δεν βγήκα φωτογραφία με το φέιζερ και δεν ήταν κανείς άλλος εκεί να με φωτογραφίσει αλλά ευτυχώς, με έκοψε.

[NIKANTHI]

Ούτε που περιηγήθηκα στο μέρος, άσε που δεν έβλεπα και τίποτα αλλά εμένα εξαρχής η σφαίρα με ενδιέφερε και να τελικά που μόνο, την σφαίρα είδα. Εντάξει αν ήταν ανοιχτές οι εγκαταστάσεις θα πήγαινα παντού και θα αποκτούσα άλλη οπτική για το τόπο μέσα από το μουσείο και από ότι άλλο, είχε να μου προσφέρει το μέρος αυτό… Αλλα η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ δεν με ένοιαζε να πάω στο Nordkapp ως μερος αλλά να πάω μέχρι το Nordkapp, ως τοποθεσια.

Κάπου εκεί αποφάσισα ότι μάλλον πρέπει να φύγω γιατί έχω και ένα καράβι που με περιμένει.





Τα συναισθήματα που ένιωθα κοιτάζοντας την ήταν δεος και θαυμασμός για τον τόπο στον οποίο βρισκόμουν. Μεγαλη χαρα αλλά σε καμία περίπτωση περηφάνεια.

Στη χώρα που ζούμε περηφάνια πρέπει να νιώθουμε όταν πηγαίνουμε διακοπές και οχι, για το που πηγαίνουμε.

Μπορεί να ήμουν εγώ που έφτασα στο τέρμα, αλλα θεωρώ … Οτι στο NORDKAPP, πήγε η οικογένεια μου που φοβόταν και ανησυχουσε για εμένα για ένα ταξίδι 11.000 και, χιλιομέτρων... Εγώ απλά, καραγούσταρα στις διακοπές μου.

[NIKANTHI]

Πάω να βάλω μπρος το φέιζερ, βαράω την μίζα τίποτα ξανά βαράω, τίποτα. Ο Χριστός και η Παναγία!! Τελικά με την τρίτη πήρε δύσκολα, και δεν ήμουν ούτε μια ωρα εκεί. Περνάω τα χαλίκια βγαίνω έξω από την πύλη και συνεχίζω να οδηγώ σε ένα ομιχλώδες τοπίο. Με μέσα από το κράνος μου να χαμογελώ, γιατί τελικά αυτό το ταξίδι έμελλε να είναι ο ορισμός του οτι δεν μετράει τελικά ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Αφού στον προορισμό μου δεν είδα τίποτα.

Κάνω 12 km λίγο προτού να φτάσω στην διασταύρωση και κάνω μία στάση για τσιγάρο.





Με την ομίχλη πλέον να έχει εξαφανιστεί.





Και εκεί θυμήθηκα τους Ταμτακο βέλγους. Βρε δεν πάω στο Skarsvag να δω το μέρος αλλά να φάω και κάτι, γιατί είχα ψοφήσει από την πείνα. Και να περάσει λίγο η ώρα μέχρι να πάω στο Ηonningsvag για να δω, τι θα γίνει με το καράβι...

Ε μονος ήμουν, δεν είχα κάποιον να το συζητήσω η να μου αντιπροτείνει, και πήγα...


Συνεχίζεται…

[NIKANTHI]

Φτανω στο Skarsvag και αράζω πάω σε μία γέφυρα που σε οδηγούσε πιο μέσα στο χωριό. Ούτε που έψαξα κάποιο μέρος για να κάτσω να φάω και έκανα πικνικ στο όρθιο πάνω στο φέιζερ.





Και με πατατοσαλάτα στο δεύτερο ψηλότερο σημείο της Ευρώπης. Από εδώ και εμπρός μπήκα σε άλλου είδους ταξιδιωτικής περιπλάνησης. Δεν με ενδιέφερε τίποτα καμία υλική απόλαυση όπως, το που το πως θα φάω, η το που και πως θα κοιμηθώ. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν όταν πεινάσω να φάω, όταν νυστάξω να κοιμηθώ και να οδηγήσω, χαράζοντας αναμνήσεις στην ψυχή μου. Μα ήμουν στον παράδεισο και γηινες απολαύσεις στον παράδεισο, δεν χωρούν.