Greece2india (Ένα μεγάλο τόλμημα)

[powerphot]

Η ανάπαυλα συνεχίζεται...
Η περιοχή της Kerala φημίζεται για τα αμέτρητα κανάλια που σχηματίζουν οι ποταμοί και οι παραπόταμοι. Και στην Alappuzha, αλλά και στο Kollam εξερεύνησα τα κανάλια μ' ένα κανό. Στο Kollam ειδικά ήταν τέλεια, γιατί η περιοχή δεν έχει ιδιαίτερο τουρισμό κι έβλεπα την αγνή ζωή στα παραποτάμια χωριά.
Τώρα είμαι στη Varkala, τη σειρήνα της περιοχής. Έρχονται από κάθε γωνιά του κόσμου και μένουν εδώ για μήνες. Μέχρι και Έλληνα πέτυχα πρώτη φορά στην Ινδία (εκτός απ' τον Καραμανλή :-) )! Τεράστια αμμουδιά, φοίνικες, παιχνίδια στα κύματα και το βράδυ παρτάκια στην άμμο με σαξόφωνο και κιθάρα και ένα σωρό κόσμο γύρω απ' τη φωτιά: από ασπρούλες Αμερικανίδες μέχρι νέγρους Αφρικάνους... All we are saying is give peace a chance...
Στη φωτογραφία φαίνεται ένα από τα καραβόσπιτα που φτιάχνουν από μπαμπού και φύλλα φοινικιών και περιηγούν τους τουρίστες στα κανάλια.

Πάντα όρθιοι,
Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Η απάντηση Περί των οικονομικών
Πρώτα απ' όλα ξέχασα να γράψω πριν ότι στο περιοδικό moto κυκλοφορεί ήδη η συνέχεια του οδοιπορικού μου στο Πακιστάν. Ελπίζω να σας ταξιδέψω και πάλι για λίγο μέσα από τις σελίδες μου.

Γράφω εδώ την απάντησή μου προς τον Κώστα μια και είναι λίγο εκτενής καθώς πρέπει να εξηγήσω λίγο τη φιλοσοφία της ζωής μου. Η ερώτηση ήταν:

Γεια σου ρε Ηλία, Είσαι ΦΟΒΕΡΟΣ. Εσυ μπορείς να πεις πως έκανες ωραία πράγματα στη ζωή σου, όχι οπως εμείς κλεισμένοι στα κολογραφεία........
Να σε ρωτήσω όμως κάτι αδιάκριτο? Από χρήματα πως τη βγάζεις? έχεις σπόνσορες ή κατι τέτοιο? Πόσα ξοδευεις την ημέρα περίπου? Γιατί προφανώς εχεις βγει εκτος προγράμματος..Πως σκοπευεις να γυρίσεις?

Φίλε Κώστα, σ' ευχαριστώ για την υποστήριξη πρώτα απ' όλα. Μη στεναχωριέσαι για την ερώτηση. Δεν είναι αδιάκριτη. Δεν έχω να κρύψω τίποτα. Μάλλον, είναι ευκαιρία να εξηγήσω το πώς τα βγάζω πέρα, γιατί σίγουρα πολλοί έχουν την ίδια ερώτηση με 'σένα.

Χορηγούς, όπως το εννοείς, δεν έχω. Αυτοί που ευχαριστώ στην ιστοσελίδα μου μου έκαναν μια μικρή έκπτωση σε ότι αγόρασα. Τους ευχαριστώ, όμως, περισσότερο για την ηθική, παρά για την οικονομική υποστήριξη. Τότε, όλοι με κορόιδευαν και ήταν πολύ ευχάριστο που βρήκα αυτούς τους λίγους ανθρώπους που με πήραν στα σοβαρά, με σεβάστηκαν, με πίστεψαν και στάθηκαν δίπλα μου.


Τα χρήματα, λοιπόν, τα μάζεψα δουλεύοντας σκληρά επί χρόνια (10 - 16 ώρες την ημέρα τρέχοντας, σερβιτοριλίκι κυρίως). Για να μένουν, όμως, τόσα χρήματα στην άκρη κάθε μήνα σημαίνει ότι δε ζούσα όπως ο μέσος Έλληνας. Δεν έμενα ποτέ μόνος μου. Έμενα είτε με τους γονείς μου όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη, είτε με συγκάτοικο όταν ήμουν αλλού. Πολύυυυυυ σπάνια έβγαινα σε club, καφετέριες, εστιατόρια κ.λ.π. Προσοχή!!! Όχι, επειδή ήθελα να μαζέψω λεφτά, αλλά επειδή αυτός ο τρόπος ζωής με κάνει δυστυχισμένο.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, παρ' όλο που αυτές οι χώρες είναι φθηνές έχω πάντα στο μυαλό μου ότι το πορτοφόλι μου δε γεννάει λεφτά. Όταν δεν κοιμάμαι στο αντίσκηνό μου, κοιμάμαι σε ξενοδοχεία που κοστίζουν 0,50 - 3 ευρώ. Μερικά από αυτά είναι τόσο βρώμικα που οι περισσότεροι δε θα 'θελαν ούτε να τα δουν.

Με το φαγητό και το νερό κάνω κάτι ανάλογο. Δεν τρώω στα χλιδάτα, τουριστικά εστιατόρια. Πηγαίνω στα απλοϊκά εστιατόρια που τρώνε οι Ινδοί. Πληρώνω 0,30 - 1,50 ευρώ για πλήρες γεύμα. Μέχρι και σε συμπόσια ναών τρώω. Νερό πίνω από οποιαδήποτε βρύση.
Δε χρειάζεται να πω πολλά για τις συνθήκες των εστιατορίων αυτών. Οι περισσότεροι θα τα έχετε ακούσει και θα ξέρετε ότι οι ξένοι μόνο που αγγίζουν την καρέκλα σε τέτοια μέρη αρρωσταίνουν έχοντας διάρροιες, εμμετούς και άλλα σοβαρά συμπτώματα. Η διάρροια είναι η πιο συνηθισμένη αρρώστια για τους ταξιδιώτες. Λίγοι τη γλυτώνουν σ' αυτές τις χώρες.

"Ως εκ θαύματος", δεν είχα ούτε μία σοβαρή διάρροια. Μετά από ένα χρόνο σε τέτοιες συνθήκες δε μπορεί να είναι θέμα τύχης το ότι δεν έπαθα το παραμικρό. Φαντάζομαι ότι παίζει ρόλο το ότι είμαι νέος, υγιής, ευτυχισμένος και ήρθα εδώ περνώντας από χώρες όπου οι συνθήκες υγιεινής χειροτέρευαν προοδευτικά, οπότε ο οργανισμός είχε το χρόνο να προσαρμοστεί. Σίγουρα, αν τη μία μέρα είναι κανείς στην Αθήνα και την άλλη προσγειωθεί στο Δελχί ο οργανισμός του θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στο τελείως διαφορετικό περιβάλλον.

Τα περισσότερα χρήματα, λοιπόν, φεύγουν στα αναλώσιμα και τα ανταλλακτικά της μοτοσικλέτας, τα οποία δεν υπάρχουν σ' αυτές τις χώρες και αναγκαστικά μου τα στέλνουν απ' την Ελλάδα με courier, οπότε τα χρυσοπληρώνω. Ευτυχώς, το μηχανάκι είναι αξιόπιστο και δε χρειάστηκε να μου στείλουν και πολλά.

Συνολικά, λοιπόν, με όλα μου τα έξοδα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τα ανταλλακτικά κ.λ.π. ξοδεύω γύρω στα 350 ευρώ το μήνα, πολύ λιγότερα δηλαδή απ' όσα ξοδεύει ο μέσος Έλληνας στο σπίτι του.

Σίγουρα, όπως λες, κάνω ωραία πράγματα στη ζωή μου, αλλά πρέπει να συνηδειτοποιήσεις ότι ΟΛΑ έχουν και το αντίτιμό τους. Αλλιώς θα ζούσαν όλοι τη ζωή που ζω. Όπως καταλαβαίνεις, όμως, οι περισσότεροι θεωρούν κατάντια να κοιμούνται στο πάτωμα σε βρώμικα ξενοδοχεία, να τρώνε με τα χέρια σε συμπόσια δίπλα σε Ινδούς που βρωμάνε κ.λ.π. Εγώ ζω τη ζωή που ζω επειδή όλα αυτά απλά δε με ενδιαφέρουν. Δε με ενοχλούν καθόλου.

ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ (ΔΟΥΛΕΥΩ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ) ΓΙΑ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Συνήθως, δουλεύω τόσο σκληρά που οι περισσότεροι δε θέλουν ούτε να το σκέφτονται. Αυτό δε με πειράζει. Αυτό που θέλω είναι να χάνω όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες από τη ζωή μου στη δουλειά (ή δουλεία).

Κάποιοι θα πείτε ότι υπάρχουνε και οι εργασίες (όχι δουλείες) που κάνει κάποιος για να ζήσει χωρίς να πουλάει απλώς το χρόνο του, απολαμβάνοντας την εργασία που κάνει. Κάνω και τέτοιες εργασίες κατά διαστήματα, αλλά ακόμη δεν έχω βρει τρόπο να ζω μόνο από αυτές. Είμαι κοντά, ωστόσο :-)

Την τελευταία ερώτηση σχετικά με το πώς σκοπεύω να γυρίσω την παραβλέπω ;-) Είπαμε, no plans, no worry!

Ελπίζω να μη σας στεναχώρησα με την απάντησή μου, αλλά να σας έδωσα τροφή για σκέψη.


Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Στο τέλος του κόσμου!

Έφτασα στο Kanyakumari, το ακρωτήριο Comorin, το νοτιότερο άκρο της Ινδίας, το τέλος του κόσμου για τους Ινδούς. Ξάπλωσα στο νερό, έκλεισα τα μάτια μου και ένιωθα τρεις θάλασσες να χαϊδεύουν το κορμί μου... ο Ινδικός ωκεανός, η Αραβική θάλασσα και ο κόλπος της Βεγγάλης.
Κολύμπησα μέχρι μία από τις τελευταίες βραχονησίδες πριν ο ωκεανός κατακλύσει το τοπίο. Σκαρφάλωσα πάνω και άκουγα τους γλάρους που φεύγανε. Στάθηκα όρθιος και αγνάντευα το απέραντο γαλάζιο. Μέχρι το νότιο πόλο δεν υπάρχει άλλη στεριά που να διακόπτει την αεικίνητη θάλασσα. Έφτασα κοντά στον ισημερινό.
Γύρισα προς τη μεριά της στεριάς κι ένιωθα από πάνω μου όλη την Ασία που επί ένα χρόνο ταξιδεύω. Πέρασαν από μπροστά μου όλες αυτές οι εικόνες, τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι περιπέτειες, οι δυσκολίες, οι ανταμοιβές των δυσκολιών και πάνω απ' όλα οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που γνώρισα.
Άρχισα να ανεβαίνω προς το βορρά. Κάποιοι ταξιδιώτες μου είπαν για δυο ιστοσελίδες http://www.couchsurfing.com και http://www.hospitalityclub.org μέσα από τις οποίες φιλοξενείς ή σε φιλοξενούν άτομα ανά τον κόσμο. Άρχισα αμέσως να τις χρησιμοποιώ. Εδώ και μια 'βδομάδα δεν έχω πάει σε ξενοδοχείο. Από σπίτι σε σπίτι κοιμάμαι. Ωστόσο, αυτοί που ασχολούνται με το διαδίκτυο και αυτές τις ιστοσελίδες είναι οι πλούσιες οικογένειες. Δεν πειράζει, όμως. Έτσι, βλέπω και το άλλο πρόσωπο της Ινδίας, το εξευρωπαϊσμένο.
Ένας από αυτούς, ο Salavanan, είναι ανοιχτόμυαλος και ταυτόχρονα παθιασμένος με τον Ινδουισμό. Όταν το γνώρισα με μάγεψε... Έκατσα μαζί του δύο ολόκληρες μέρες για να με ξεναγήσει στο τεράστιο σύμπλεγμα ναών (από τα μεγαλύτερα στην Ασία) του Srirangam στο Tiruchirappalli. Η γυναίκα του ανήκει στο διοικητικό προσωπικό του ναού και ο ίδιος γράφει ένα βιβλίο σχετικά με την πνευματική ζωή. Μου άνοιξε πόρτες απ' τις οποίες δεν είχαν ξαναπεράσει ξένοι. Μου εξηγούσε την Ινδουιστική φιλοσοφία πίσω από κάθε μικρή λεπτομέρεια του ναού και με είχε γοητεύσει. Έχω δει εκατοντάδες Ινδουιστικούς ναούς, αλλά αυτό ήταν κάτι το μοναδικό, όχι λόγω του ναού, αλλά λόγω του Salavanan.
Τώρα έχω φτάσει στο Pondicherry, τη γραφική, πρώην γαλλική αποικία. Ακόμη και τώρα, κάποιες περιοχές της πόλης θυμίζουν περισσότερο Γαλλία, παρά Ινδία.
Η φωτογραφία είναι από έναν άλλο σπουδαίο, Ινδουιστικό ναό, το Sri Meenakshi στο Madurai.

Χαιρετώ προς το παρόν,
Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Η απάντηση Περί των οικονομικών

απλά με απέραντο σεβασμό, για την εκτίμηση που έχεις στον ΑΝΘΡΩΠΟ-Ηλία.
















ποιος ζει "κατάχαμα" και "βρόμικα"εσύ η αυτός που κοιμήθηκε στην χλιδή, ειναι ενα θέμα για την σκέψη πολλών "καθαρών"

[Tropeas]

Ηλία είσαι άνθρωπος που ξέρει τι θέλει ξέρει να ζει την πραγματικότητα και έχει πλήρη συναισθηση του τι συμβαίνει τριγύρω του και παγκόσμια..... είναι τρομερές αρετές αυτες!

[apav]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
αυτός ο τρόπος ζωής με κάνει δυστυχισμένο

Συνέχισε!

[PanVas]

[tamar]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Η απάντηση Περί των οικονομικών
Πρώτα απ' όλα ξέχασα να γράψω πριν ότι στο περιοδικό moto κυκλοφορεί ήδη η συνέχεια του οδοιπορικού μου στο Πακιστάν. Ελπίζω να σας ταξιδέψω και πάλι για λίγο μέσα από τις σελίδες μου.

Γράφω εδώ την απάντησή μου προς τον Κώστα μια και είναι λίγο εκτενής καθώς πρέπει να εξηγήσω λίγο τη φιλοσοφία της ζωής μου. Η ερώτηση ήταν:




Φίλε Κώστα, σ' ευχαριστώ για την υποστήριξη πρώτα απ' όλα. Μη στεναχωριέσαι για την ερώτηση. Δεν είναι αδιάκριτη. Δεν έχω να κρύψω τίποτα. Μάλλον, είναι ευκαιρία να εξηγήσω το πώς τα βγάζω πέρα, γιατί σίγουρα πολλοί έχουν την ίδια ερώτηση με 'σένα.

Χορηγούς, όπως το εννοείς, δεν έχω. Αυτοί που ευχαριστώ στην ιστοσελίδα μου μου έκαναν μια μικρή έκπτωση σε ότι αγόρασα. Τους ευχαριστώ, όμως, περισσότερο για την ηθική, παρά για την οικονομική υποστήριξη. Τότε, όλοι με κορόιδευαν και ήταν πολύ ευχάριστο που βρήκα αυτούς τους λίγους ανθρώπους που με πήραν στα σοβαρά, με σεβάστηκαν, με πίστεψαν και στάθηκαν δίπλα μου.


Τα χρήματα, λοιπόν, τα μάζεψα δουλεύοντας σκληρά επί χρόνια (10 - 16 ώρες την ημέρα τρέχοντας, σερβιτοριλίκι κυρίως). Για να μένουν, όμως, τόσα χρήματα στην άκρη κάθε μήνα σημαίνει ότι δε ζούσα όπως ο μέσος Έλληνας. Δεν έμενα ποτέ μόνος μου. Έμενα είτε με τους γονείς μου όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη, είτε με συγκάτοικο όταν ήμουν αλλού. Πολύυυυυυ σπάνια έβγαινα σε club, καφετέριες, εστιατόρια κ.λ.π. Προσοχή!!! Όχι, επειδή ήθελα να μαζέψω λεφτά, αλλά επειδή αυτός ο τρόπος ζωής με κάνει δυστυχισμένο.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, παρ' όλο που αυτές οι χώρες είναι φθηνές έχω πάντα στο μυαλό μου ότι το πορτοφόλι μου δε γεννάει λεφτά. Όταν δεν κοιμάμαι στο αντίσκηνό μου, κοιμάμαι σε ξενοδοχεία που κοστίζουν 0,50 - 3 ευρώ. Μερικά από αυτά είναι τόσο βρώμικα που οι περισσότεροι δε θα 'θελαν ούτε να τα δουν.

Με το φαγητό και το νερό κάνω κάτι ανάλογο. Δεν τρώω στα χλιδάτα, τουριστικά εστιατόρια. Πηγαίνω στα απλοϊκά εστιατόρια που τρώνε οι Ινδοί. Πληρώνω 0,30 - 1,50 ευρώ για πλήρες γεύμα. Μέχρι και σε συμπόσια ναών τρώω. Νερό πίνω από οποιαδήποτε βρύση.
Δε χρειάζεται να πω πολλά για τις συνθήκες των εστιατορίων αυτών. Οι περισσότεροι θα τα έχετε ακούσει και θα ξέρετε ότι οι ξένοι μόνο που αγγίζουν την καρέκλα σε τέτοια μέρη αρρωσταίνουν έχοντας διάρροιες, εμμετούς και άλλα σοβαρά συμπτώματα. Η διάρροια είναι η πιο συνηθισμένη αρρώστια για τους ταξιδιώτες. Λίγοι τη γλυτώνουν σ' αυτές τις χώρες.

"Ως εκ θαύματος", δεν είχα ούτε μία σοβαρή διάρροια. Μετά από ένα χρόνο σε τέτοιες συνθήκες δε μπορεί να είναι θέμα τύχης το ότι δεν έπαθα το παραμικρό. Φαντάζομαι ότι παίζει ρόλο το ότι είμαι νέος, υγιής, ευτυχισμένος και ήρθα εδώ περνώντας από χώρες όπου οι συνθήκες υγιεινής χειροτέρευαν προοδευτικά, οπότε ο οργανισμός είχε το χρόνο να προσαρμοστεί. Σίγουρα, αν τη μία μέρα είναι κανείς στην Αθήνα και την άλλη προσγειωθεί στο Δελχί ο οργανισμός του θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στο τελείως διαφορετικό περιβάλλον.

Τα περισσότερα χρήματα, λοιπόν, φεύγουν στα αναλώσιμα και τα ανταλλακτικά της μοτοσικλέτας, τα οποία δεν υπάρχουν σ' αυτές τις χώρες και αναγκαστικά μου τα στέλνουν απ' την Ελλάδα με courier, οπότε τα χρυσοπληρώνω. Ευτυχώς, το μηχανάκι είναι αξιόπιστο και δε χρειάστηκε να μου στείλουν και πολλά.

Συνολικά, λοιπόν, με όλα μου τα έξοδα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τα ανταλλακτικά κ.λ.π. ξοδεύω γύρω στα 350 ευρώ το μήνα, πολύ λιγότερα δηλαδή απ' όσα ξοδεύει ο μέσος Έλληνας στο σπίτι του.

Σίγουρα, όπως λες, κάνω ωραία πράγματα στη ζωή μου, αλλά πρέπει να συνηδειτοποιήσεις ότι ΟΛΑ έχουν και το αντίτιμό τους. Αλλιώς θα ζούσαν όλοι τη ζωή που ζω. Όπως καταλαβαίνεις, όμως, οι περισσότεροι θεωρούν κατάντια να κοιμούνται στο πάτωμα σε βρώμικα ξενοδοχεία, να τρώνε με τα χέρια σε συμπόσια δίπλα σε Ινδούς που βρωμάνε κ.λ.π. Εγώ ζω τη ζωή που ζω επειδή όλα αυτά απλά δε με ενδιαφέρουν. Δε με ενοχλούν καθόλου.

ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ (ΔΟΥΛΕΥΩ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ) ΓΙΑ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Συνήθως, δουλεύω τόσο σκληρά που οι περισσότεροι δε θέλουν ούτε να το σκέφτονται. Αυτό δε με πειράζει. Αυτό που θέλω είναι να χάνω όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες από τη ζωή μου στη δουλειά (ή δουλεία).

Κάποιοι θα πείτε ότι υπάρχουνε και οι εργασίες (όχι δουλείες) που κάνει κάποιος για να ζήσει χωρίς να πουλάει απλώς το χρόνο του, απολαμβάνοντας την εργασία που κάνει. Κάνω και τέτοιες εργασίες κατά διαστήματα, αλλά ακόμη δεν έχω βρει τρόπο να ζω μόνο από αυτές. Είμαι κοντά, ωστόσο :-)

Την τελευταία ερώτηση σχετικά με το πώς σκοπεύω να γυρίσω την παραβλέπω ;-) Είπαμε, no plans, no worry!

Ελπίζω να μη σας στεναχώρησα με την απάντησή μου, αλλά να σας έδωσα τροφή για σκέψη.


Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Υπάρχει κι ένα Blog που "τρεχει", με την δυνατότητα επισύναψης σχολίων προς τον Ηλία!

Με έναν κόμπο στο λαιμό μου......

[hercul]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai


ποιος ζει "κατάχαμα" και "βρόμικα"εσύ η αυτός που κοιμήθηκε στην χλιδή, ειναι ενα θέμα για την σκέψη πολλών "καθαρών"

Έτσι ακριβώς!!



Καλή συνέχεια Ηλία στο ταξίδι σου!!

[ΙΠΠΕΑΣ]

Αυτό θα πει μακρινό ταξίδι.



Συνέχισε να ζεις το όνειρο σου και προσπάθησε να είσαι όσο μπορείς προσεκτικός και πειθαρχημένος ως προς την ασφάλεια σου.

Γίνομαι ενδεχομένως κουραστικός αλλά πρέπει να υπάρχει κάποιος να σου γκρινιάζει για το θέμα της ασφάλειας.

[zeb]

AX !!!!!!! να ηξερες ποσοι ταξιδευουνε μαζι σου...:a19:

[powerphot]

Auroville: μια ενδιαφέρουσα κοινότητα

Δίπλα στο Pondicherry υπάρχει η ενδιαφέρουσα κοινότητα του Auroville (www.auroville.org). Περιληπτικά να σας πω ότι είναι μία κοινότητα όπου ζουν άνθρωποι 48 διαφορετικών εθνικοτήτων, που δημιουργήθηκε το 1968. Αναδάσωσαν μία κατάξερη περιοχή, καλλιεργούν λαχανικά, εκτρέφουν ζώα και ζουν σε αρμονία με τη φύση, χρησιμοποιώντας ηλιακή ενέργεια κ.λ.π.
Ήθελα οπωσδήποτε να γνωρίσω αυτή την κοινότητα από κοντά. Πήγα και γνώρισα διάφορους, αξιόλογους ανθρώπους. Ο Edzard μια φορά κι έναν καιρό (πριν 30 χρόνια) ήταν Γερμανός. Έχει πάθος με τα άλογα και αυτό με τράβηξε. Τα αγαπάω πολύ, αλλά δεν έχω ιδέα. Πήγαινα να τον βοηθάω με τα δυο του άλογα για να μάθω.
Με μάγεψε ο τρόπος που επικοινωνεί μαζί τους. Δεν τα χτυπάει με μαστίγια. Τα αγαπάει και με απλές κινήσεις του σώματός του τα άλογα τον υπακούν απόλυτα. Τα καβαλάει ασέλωτα με δίχως χαλινάρι και άμα δείτε τι κάνει θα μείνετε με ανοιχτό το στόμα!
Καβάλησα για πρώτη φορά άλογο και όλα ήταν περίφημα! Ένιωθα απολύτως άνετα και το άλογο ένιωθε το ίδιο. Εντυπωσιάστηκε κι ο Edzard με την τέλεια συνεργασία μας. Σίγουρα, λέει, ίππευα στην προηγούμενή μου ζωή. Λέτε να ήμουν ο Λούκυ Λουκ; Ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ...
Πήγα στο Μαδράς, που τώρα λέγεται Chennai, όχι επειδή έχει τίποτα ιδιαίτερο, αλλά λόγω της εικόνας που δημιούργησε στο μυαλό μου ο Καββαδίας μέσα από τα ποιήματά του.
Τώρα είμαι στο παραλιακό Puri, το οποίο είναι τουριστικό, αλλά τώρα δεν είναι η εποχή του κι έτσι είμαι μόνος μου και απολαμβάνω την ησυχία του.
Η φωτογραφία είναι ένα στιγμιότυπο από το νωχελικό περίπατο που έκανα εχθές το απογευματάκι στην παραλία, αναμεμειγμένος με τους ντόπιους.

Να 'στε πάντα καλά,
Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

This is The End...?

Στο ναό του ήλιου, λοιπόν, στο Konark, το ταξίδι μου έφτασε στο τέλος του. Ήρθα ολομόναχος από την Ελλάδα μέχρι την Ινδία μ' ένα μικρό μηχανάκι 250 κ.εκ. Δε με άφησε ποτέ στο δρόμο προς έκπληξη των "έμπειρων" μοτοσικλετιστών, που με διαβεβαίωναν πως αποκλείεται να αντέξει 46.000 χλμ. τέτοιου ταξιδιού ένα αερόψυκτο χωμάτινο μηχανάκι 250 κ.εκ.

Και σκεφτείτε ότι δεν έπαθα ούτε γραντζουνιά ούτε στην αλλοπρόσαλλη κίνηση της Ινδίας, ούτε πουθενά αλλού.

Δε με σκότωσαν, δε με απήγαγαν, δε με λήστεψαν και δε με βίασαν, όπως το 90% του κόσμου πίστευε και προσπαθούσε παθιασμένα να με αποτρέψει από αυτό το ταξίδι.

Δεν έπαθα ελονοσία, ηπατίτιδα, χολέρα, τύφο, ούτε ιαπωνική β εγκεφαλίτιδα, όπως πολλοί ήταν σίγουροι ότι θα πάθω όλες τις αρρώστιες του κόσμου.

Ήταν τυχαίο ή είμαι το "παιδί θαύμα"; Το "παιδί θάυμα" δεν είμαι και ούτε τύχη μπορεί να είναι μετά από περισσότερο από ένα χρόνο ταξιδιού κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δεν είναι ούτε δύο 'βδομάδες, ούτε ένας μήνας. Φυσικά, μπορεί αργότερα στη ζωή μου να πάθω κάτι από τα παραπάνω, αλλά το ότι ΕΖΗΣΑ (δεν επιβίωσα απλώς) για περισσότερο από ένα χρόνο στη ζωή μου, μου είναι αρκετό.

Θέλω, λοιπόν, να βγουν κάποια διδάγματα από το εγχείρημα που ολοκλήρωσα, γιατί κι άλλοι έχουν αυτό το πάθος για ΖΩΗ. Πριν ξεκινήσω έκρυβα αυτό που ήθελα να κάνω, γιατί ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Δεν το έκρυψα, όμως, από τα πρόσωπα του στενού μου περιβάλλοντος και λόγω του περίεργου εγχειρήματος το νέο εξαπλώθηκε ευρέως κι εγώ είχα να αντιμετωπίσω πολύ άσχημες συμπεριφορές και πικρά σχόλια, επειδή δεν άκουγα αυτούς που "ήξεραν κάτι παραπάνω" και προσπαθούσαν να μου επιβάλλουν την άποψή τους.

Ενώ εγώ πάλευα σκληρά να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, αυτοί μου έλεγαν: "Μέχρι την Τουρκία θα φτάσεις και θα γυρίσεις" και άλλα παρόμοια. Και σκεφτείτε τι έγινε όταν μόλις 2.000 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη, όταν ήμουν στο Αϊβαλί ακόμη, γύρισα όντως πίσω για να αλλάξω αμορτισέρ. Σκεφτείτε τι έλεγαν τότε... Νόμιζαν πως δικαιώθηκαν...

Ούτε καν που μου πέρασε από το μυαλό, όμως, να τα παρατήσω. Σηκώθηκα απ' τα λασπόνερα και περπάτησα προς το φως και έφτασα στο φως κάνοντας άλλα 44.000 χλμ.

Δεν έχω κακία για όλους αυτούς που με πλήγωσαν τόσο. Καταλαβαίνω ότι ήταν βυθισμένοι στην άγνοια. Αυτούς τους μετρημένους στα δάχτυλα που με πήρανε στα σοβαρά, που δε με κορόιδευαν και που με στήριξαν, τους ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου και το ξέρουν. Δε χρειάζεται να πω ονόματα. Ξέρουν ποιοι είναι.

Αυτό που εύχομαι είναι να θυμάστε όλοι το παράδειγμά μου την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον ονειροπόλο. Όσο τρελό κι αν είναι το όνειρό του, μην προσπαθείτε να του κόψεται τα φτερά. Αν δε μπορείτε να τον βοηθήσετε να πετάξει, τότε τουλάχιστον αφήστε τον να παλέψει μόνος του. Μην τον εμποδίζεται. Μην τον τραβάτε με το ζόρι κάτω.

Ένα τέτοιο εγχείρημα χρειάζεται υποστήριξη για να πραγματοποιηθεί. Δύο χρόνια πριν ξεκινήσω το ταξίδι, όταν άρχισα εντατικά να προετοιμάζομαι, δεν είχα ιδέα ούτε από μοτοσικλέτες, ούτε από ταξίδια. Είχα, λοιπόν, ούτως ή άλλως αμέτρητα εμπόδια να ξεπεράσω. Αν εσείς βάζετε κι άλλα εμπόδια, τότε η πορεία προς το όνειρο γίνεται σχεδόν αδιαπέραστη.

Τα δικά μου φτερά ήταν και είναι τόσο μεγάλα, που όλοι αυτοί μαζί δε μπόρεσαν να τα κόψουν. Ξέρω, όμως, τουλάχιστον ένα αγγελούδι, που ήταν εκεί στην άκρη του γκρεμού, έτοιμο να πετάξει. Κάποιοι του κόψανε τα φτερά, έπεσε και τσακίστηκε και τώρα το 'χουν μέσα σ' ένα κλουβί. Αυτή είναι η αφορμή που με έκανε να σας τα γράψω όλα αυτά.

Εκπλάγηκα τρομερά από το πόσο απεγνωσμένα έψαξε να με βρει όταν έμαθε ότι δεν είναι το μόνο πλάσμα στη γη με τέτοια "παρανοϊκά" όνειρα. Κατανοούσα, όμως, το γιατί έψαξε τόσο. Ήξερα πώς ένιωθε. Πέρασα κι εγώ την ίδια κατάσταση.

Όταν ήταν μακριά δε μπορούσα να διακρίνω πολλά, παρά μια όμορφη σιλουέτα. Όταν ήρθε πιο κοντά είδα ότι κάποιοι του 'χαν τσακίσει την αγνή ομορφιά του. Τα φτερά του ήταν κομμένα.

Τα δικά μου φτερά είναι ακόμη γερά, πιο γερά από ποτέ! Κοιτάξτε στον ουρανό και θα δείτε ότι θα κάνω ότι σας είπα. Θα το πιάσω από το χέρι και θα το πάρω μαζί μου στους αιθέρες μέχρι να ξαναβγούν τα φτερά του και να μπορεί λεύτερο να πετάξει. Τότε μόνο θα αφήσω το χέρι του, για να το θαυμάσω όταν θα πετάει με τα δικά του φτερά.

Ξέρω ότι το πρώτο που θέλετε να μάθετε όλοι είναι αυτό που ρωτούσατε πριν καν ξεκινήσω και καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, το πώς και πότε θα γυρίσω. Ας παίξουμε λίγο... Θα σας βάλω ένα κουίζ:

Στην ιστοσελίδα που είχα φτιάξει πριν ξεκινήσω (http://www.geocities.com/greece2india) υπήρχαν τρία πιθανά σενάρια για την επιστροφή:

* Εγκατάλειψη της μοτοσικλέτας και επιστροφή μου με αεροπλάνο.
* Επιστροφή με τη μοτοσικλέτα από το συντομότερο δρόμο.
* Επιστροφή με τη μοτοσικλέτα ταξιδεύοντας μέσα από διαφορετικούς τόπους.

Μαντέψτε, λοιπόν, ποιο σενάριο θα υλοποιήσω. Περιμένω τις απαντήσεις σας στο 090... Όποιος το βρει κερδίζει μαντζούνι!

Τώρα είμαι στο Δελχί, για να κανονίσω το πώς θα γυρίσω. Ερχόμενος προς τα 'δω πέρασα για μια τελευταία ματιά του Ταζ Μαχάλ, κάτι σαν αποχαιρετιστήριο...

Καλό Πάσχα και προσοχή στους δρόμους,

Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
This is The End...?

Φίλε Ηλία, (μόνο "φίλε" μπορώ να σε αποκαλέσω μετά από ένα χρόνο+, και μετά από αμέτρητα τα μηνύματα και e-mails που έχουμε ανταλλάξει, κι ας μην έχουμε συναντηθεί ακόμα), σου εύχομαι το ταξίδι αυτό που τελειώνεις εκτός από την μόνιμη γλυκιά γεύση που σου έχει αφήσει, να είναι ένας οδηγός για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.

Προσωπικά θέλω να σε ευχαριστήσω για όλο αυτό τον καιρό και για όλες αυτές τις εικόνες που έστελνες μέσα από τις φωτογραφίες, αλλά περισσότερο μέσα από τα κείμενα σου, τα οποία δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από όλα μαζί τα ταξιδιωτικά του κόσμου.

Να είσαι καλά, και πάντα να δίνεις δύναμη σ' αυτούς που την χρειάζονται, δύναμη απ' αυτή που έχεις και που την μεγάλωσες μέσα σε αυτούς τους μήνες.

Φίλε Ηλία καλή επιστροφή με όποιον τρόπο επιλέξεις, και καλή ελπίζω "αντάμωση"!
:a19: :a19:

[fasma]

:a19:

Απλα σε ζηλεύω!!!

καλό επαναπατρισμό...............