Κυνηγώντας τον Ήλιο (Νορβηγικά Φιορδ, Nordkapp)

[Cpt. Haddock]

Λαουφάνγκεν. Καμπινγκ ωραιο και συμπαθητικο και πολύ φτηνο. Πήραμε καμπινα και αράξαμε βλεποντας τον ήλιο να φωτιζει τα βουνα κι ας κοντευε 10.

Τα κουνουπια εξολοθρευτηκαν, ρακη και υπνος.

Αυριο.


Ναι, αύριο φτάνουμε πιο κοντά...

Τι λες Γιάννη; Θα φτάσουμε;

[road spirit]

4 Αυγούστου, Laphaugen - Nordkapp, χλμ ημέρας : ~ 650

Ξυπνήσαμε ήρεμοι το πρωί και αντικρύζοντας τον Ήλιο η διάθεση τονώθηκε αρκετά Δεν υπήρχε ίχνος από χαμηλή νέφωση, οι συνθήκες ήταν ιδανικές.

Λίγο μετά έχουμε τη πρώτη συνάντηση στο ταξίδι με κατασκήνωση ρέπλικα χωριού της φυλής sami (στη πορεία θα βλεπαμε και άλλες). Κακόγουστο στήσιμο κατά τη γνώμη μου, θύμιζε έντονα μια όπως-όπως αρπακόλα φάση τουριστικής εκμετάλλευσης.

[road spirit]

Αρχίζουμε και κινούμαστε παράλληλα με τα langfjord και altafjord και το τοπίο είναι μοναδικό για άλλη μια φορά.

[road spirit]

'

[road spirit]

.

[road spirit]

Έχουμε σταματήσει για φαγητό στο altafjord, λίγα χλμ πριν την Άλτα. Ο Ηλίας προτείνει να φτάσουμε μέχρι την πόλη και κάπου εκεί να την πέσουμε για σήμερα. Και στο αρχικό πλάνο κάπως έτσι ήταν εξάλλου.

Βγαίνει όμως αυτό το μεγαλοπρεπές ουράνιο τόξο και κάτι μου λέει ότι αυτό είναι σημάδι, ότι εδώ, σήμερα, πρέπει να το πάμε μέχρι τέρμα.

«Κοίτα τον Ήλιο» του λέω... «λές να έχουμε άλλη ευκαιρία? Ας πάμε μέχρι τέλος σήμερα. Έτσι και αλλιώς δεν σκοτεινιάζει πλέον εδώ πάνω. Τι ώρα δύει εκεί?»
«Κατά τις 23:00»
«Τι ώρα είναι τώρα?»
«..»
«Πόσα χλμ είναι ακόμα? Περίπου τόσα, σωστά?»
«Πάμε...»

[road spirit]

ήταν τεράστιο, όσο πίσω και να πήγαινα δεν χωρούσε στη φωτογραφία

[road spirit]

Πρώτη επαφή με τάρανδο. Μακριά ήταν, στεκόταν εκεί ακίνητος για κάνα μισάωρο.

[road spirit]

Αυτή η απόφαση, να φύγουμε εκείνη τη στιγμή, όχι 10 λεπτά αργότερα, να φτάσουμε εκείνο το βράδυ στο Βράχο και όχι την επόμενη μέρα, έδεσε με όλο το κυνηγητό των ημερών με τρόπο μοναδικό όπως θα αποδεικνυόταν στη συνέχεια.

Τα επόμενα ~300 χλμ ήταν ατελείωτα και συναρπαστικά. Πλέον, κάθε λεπτό είχε σημασία, κάθε άνοιγμα του γκαζιού. Τρέχαμε και κυνηγούσαμε τον Ήλιο πριν να χαθεί. Κυριολεκτικά. Διαρκώς έπεφτε πίσω από βόρειες κορυφογραμμές στα αριστερά μας, ή χανόταν προσωρινά πίσω απο σύννεφα, για να τον ξαναπιάσουμε μετά από μερικές στροφές. Και κάθε τόσο κοίταγα το ρολόι. Προλαβαίνουμε ... Κοίταγα τον ουρανό, μπλε μπλε μπλε ... Καριόλη βράχε ερχόμαστε, σε έχουμε ξορκίσει 9 μέρες τώρα.

[road spirit]

'

[road spirit]

Ακόμα και όταν ο δρόμος μας έβγαλε πάνω σε ένα οροπέδιο, βρισκόμενοι πλέον σε ζώνη τούντρας, μια πραγματικά χαοτική εικόνα, οπότε και εντελώς ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε και άνοιξε τις κάνουλες και οι σταγόνες ήταν σαν στραγάλια, δεν κατάλαβα τίποτα.

Έβρεχε δυνατά και μπροστά μου βλέπω τον Ηλία να κουνάει τα χέρια του προς τον ουρανό σαν να έλεγε «ρίξε ρε πούστη, ρίξε ότι έχεις» και ταυτόχρονα φώναζα το ίδιο ενώ έβλεπα στο βάθος, εκεί που μετά από 1,5 εκατοντάδα χιλιόμετρα ήταν ο βράχος, ένα μπλέ ουρανό. «Ρίξε! Δε σταματάμε!». Και όπως ξαφνικά άρχισε, έτσι για να μας αγχώσει, το ίδιο απότομα σταμάτησε μετά από 2-3 λεπτά.

[road spirit]

Είχα διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά για το Nordkapp. Δεν θυμάμαι να είχα δει φωτογραφίες του Βράχου με ήλιο. Είτε η απόλυτη συννεφιά είτε ολοκληρωτική ομίχλη να πνίγει το ακρώτηρι. Ναι, φωτός με ήλιο εκεί πάνω παίζουν στο ιντερνετ, αλλά ποιός ξέρει μετά από πόσες προσπάθειες, μετά από πόσο καρτέρι βγήκαν. Αυτη τη πολυτέλεια, να περιμένουμε 1 μέρα ή και παραπάνω για να δούμε τον Ήλιο του μεσονυχτίου σε περίπτωση κακού καιρού δεν ήταν κάτι που είχαμε στη διάθεση μας.

Στο δρόμο, σε όλη Νορβηγία συναντούσαμε ντόπιους που μας έλεγαν να μην έχουμε ελπίδες να δουμε το Βράχο. Λίγες μέρες πριν, είπε ένας στον pap ότι έχει παει 7 φορές για αυτό το σκοπό και μόνο 1 το πέτυχε.

Αυτά σκεφτόμουν όση ώρα τρέχαμε, όση ώρα είχαμε επιδοθεί σε ένα κυνήγι του Ήλιου. Μια φορά στη ζωή σου φτάνεις εδώ πάνω. Αν το πετύχεις ?

Και φτάσαμε ... και δε το πιστεύαμε... δεν βγήκε άχνα... σιωπή... μόνο ο λυσσασμένος αέρας ακουγόταν και το σφίριγμα του. Εμείς δεν μιλάμε ... κοιτάμε, ρουφάμε κάθε στιγμή

[road spirit]

Δεν ξέρω αν το προκαλούμε εμείς στον εαυτό μας, με την επιθυμία που μεγαλώνει όσο περνά ο καιρός, αν είναι κάποιας μορφής αυθυποβολή επειδή ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα, αλλά αυτό που ένιωθα εκει πάνω δε περιγράφεται. Πόσο κλισέ και στερεότυπο θα είναι να πω ότι τελικά ναι, αυτό είναι κάτι που κάθε μοτοσικλετιστής πρέπει να το ζήσει?

[road spirit]

Στην αρχή μπορεί να έλεγα ότι οκ καλό το nordkapp αλλά τα φιορδ είναι ένα must see, ότι το ταξίδι θα ήταν για όλη τη Νορβηγία, όμως ο Βράχος τα επισκίασε όλα. Ήταν και λόγω του Ήλιου του μεσονυχτίου ? Που σε εμας τους νότιους από τη Μεσόγειο φαίνεται εξωπραγματικό? Που είναι κάτι απίθανο να το πετύχεις και πρέπει να αισθάνεσαι πολύ τυχερός που το έζησες?

Και όμως όχι μόνο είδαμε το ακρωτήρι χωρίς ομίχλη αλλά είχαμε και το γαμημένο άστρο να ακτινοβολεί.

Η ώρα είναι περίπου 22:00

[road spirit]

μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω απο ένα μακρινό σύννεφο ... το προλάβαμε για 15 λεπτά... 15 λεπτά περισσότερη στάση στο Altafjord ή πιο αργός ρυθμός και αυτό δεν θα είχε συμβεί ...