Βγαίνοντας από το Ιν Σαλάχ, το τοπίο άλλαζε δραματικά. Ο Ορισμός του τίποτα, του αφιλόξενου τοπίου και της απόλυτης ερημιάς.
Η θερμοκρασία από νωρίς το πρωί ανέβηκε επικίνδυνα. Επόμενη στάση προβλεπόταν μετά από 220 χιλιόμετρα, όπου και θεωρητικά υπήρχε βενζινάδικο.
Σε μία ευθεία σαν την παρακάτω, ένα τρελό χιουντάι μας προσπέρασε με περισσότερο από 180 χιλιόμετρα την ώρα. Κορνάροντας και χαιρετώντας χέρια και από τα τέσσερα παράθυρα…
Καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα παρακάτω τους πετύχαμε σταματημένους δεξιά, για κατούρημα προφανώς και ανταλλάξαμε χαιρετισμούς.
Φτάσαμε στο σημείο που θα βρίσκαμε βενζίνα. Δυστυχώς όμως δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από πετρέλαιο…
Δεν μασάμε λέμε. Είχαμε διανύσει περί τα 220 χιλιόμετρα και είχαμε άλλα 200. Ζητάγαμε δηλαδή από τα μηχανάκια μας 420 χιλιόμετρα αυτονομία.
Είχαμε το ρεζερβουάρ του αντβ, και άλλα 4 λίτρα μαζί μας. Πάμε.
Λίγο πριν ξεκινήσουμε σκάνε μύτη και τα αλάνια με το χιουντάι.
Κουβέντα στην κουβέντα, φωτογραφία στην φωτογραφία, μας δίνουν και ένα μπιτόνι βενζίνα να το έχουμε μαζί μας μην τυχόν το χρειαστούμε…
Συνεχίσαμε νιώθοντας πολύ όμορφα για όλα αυτά που συμβαίνουν στην έρημο…
Κάναμε στάση μετά από περίπου 80 χιλιόμετρα. Η ένταση του ηλίου δεν ήταν πλέον υποφερτή. 400 χιλιόμετρα χωρίς ίχνος πολιτισμού, δίχως ούτε ένα σταυροδρόμι…
Κάπου εκεί έσκασαν πάλι μύτη τα παλικάρια με το χιουντάι.
Πάρκαραν και ήρθαν να τα πούμε.
Ήθελαν να ανταλλάξουν μουσική με τον Σαλάμ και τον Μααμάρ, μιας και όλοι διαμαρτύρονταν ότι ακούνε όλο τα ίδια και τα ίδια...
Έβγαλαν το λάπτοπ τους και αρχίσαμε όλοι την διακίνηση παράνομης πνευματικής ουσίας στην μέση της ερήμου...
Ρε Μαλάκα Σαλάμ... Πισι και εμπιτρι..; Γιου αρ φέικ τουαρέγκ ρε...
Εντωμεταξύ, το πρότζεκτ διάσωσης της ξηρασίας και της ερήμου συνεχιζόταν με εντατικό ρυθμό...
Αχ...
Υποστηρίζοντας τους φίλους…
Προχωρήσαμε προς τον Βορρά.
Είχα αρχίσει ήδη να νιώθω ότι το ταξίδι τελείωνε...
Φτάσαμε στο σταυροδρόμι για Τίμιμουμ - Γαρδαία, που είχαμε περάσει λίγες μέρες πριν...
Θέλω και γω τέτοιο ρε...
Και εδώ το μοτο.γρ...
Φτάσαμε με λαμπάκια, φωτορυθμικά και συναγερμούς ρεζέρβας αναμμένα στην Ελ Μένια όπου και ανεφοδιαστήκαμε.
410 + χιλιόμετρα αυτονομία έγραψαν και το βεστρομ και το απλό τζιες. Είχαν και άλλο αν χρειαζόταν...
Φουλάραμε και πήγαμε να πάρουμε κάτι να φάμε.
Καθώς περίμενα τα παιδιά να τελειώσουν από το φουλάρισμα, έγινα μάρτυρας του παρακάτω φοβερού θεάματος...
Ω ναι... Είναι εκπαιδευμένοι για την αντιμετώπιση του αέρα της ερήμου ενώ βοηθούν και αυτοί την ξηρασία...(δεν είναι ο Σαλάμ, αλλά ένας άσχετος τουαρέγκ)
Κάτσαμε κάπου στην μία ώρα.
Είχαμε άλλα 260 χιλιόμετρα μέχρι την Γαρδαία και το πολυπόθητο ντουζ...
Χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, σταματώντας εδώ και κει σε μπλόκα, φτάσαμε στην Γαρδαία.
Κανόνες δημοσιεύσεων
