Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

[Ταξιδευτής]

Και οι εκπληξεις δεν σταματουσαν εκει...
Στο μπροστινο μερος του Centennial Hall βρισκοταν ενα ακομα εντυπωσιακο μνημειο: η"βελονα", κατασκευασμενο το 1948 με υψος 106 μετρα, που αργοτερα μειωθηκε στα 96 οπως ειναι σημερα...

Βεβαια ο λογος της κατασκευης του δεν ηταν και τοσο αγνος... Χτιστηκε απο το κομμουνιστικο καθεστως σε μια προσπαθεια εντυπωσιαμου και για να μεταφερει την προσοχη του κοσμου απο το Centennial Hall σε αυτο. Οποιοι και να ηταν ομως οι λογοι κατασκευης του ομως παρεμενε κατι το αξιοθαυμαστο...

[Ταξιδευτής]

Τετοιες στιγμες ειναι δυσκολο να περιγραψω τις σκεψεις μου... Εβλεπα μπροστα μου πραγματα μαγικα... Τεχνολογια, φυση, τεχνη και καλαισθησια σε απολυτη αρμονια μεταξυ τους και ολα αυτα απο ενα λαο που εδω στην Ελλαδα βλεπαμε ως "δευτερο" ενω ηταν ετη φωτος μπροστα απο εμας και την αισθητικη μας...

Καιρος ομως να δουμε αυτο για το οποιο ειχαμε ερθει! Εδιωξα αυτες τις βαριες σκεψεις απο το κεφαλι μου και ακολουθησαμε το πληθος μεσα απο το αρχαιο Ρωμαικο κηπο διπλα στο Centennial Hall....

[Ταξιδευτής]

... και βρηκαμε στο συντριβανι. Το θεαμα που ακολουθησε δυσκολα περιγραφεται... Γνωστα κομματια κλασσικης μουσικης "παντρευονταν" με συγχρονα ποπ και ροκ και ο ηχος σε αγκαλιαζε απο παντου, ενω το νερο στο συντριβανι χορευε στους ρυθμους της μουσικης και παλλοταν με απειρα χρωματα!

[Ταξιδευτής]

Εκανα οτι μπορουσα για να αιχμαλωτισω λιγη απο την πανδαισια χρωματων....

[Ταξιδευτής]

p-914

[Ταξιδευτής]

Πανω σε αυτο το υδατινο video wall προβαλλονταν με την βοηθεια των Lasers κινουμενες εικονες και ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤA βιντεο....

[Ταξιδευτής]

Το σοου ειχε τιτλο Νερο και Φωτια και καποια στιγμη πισω απο τους τεραστιους πιδακες νερου ξεπηδησαν φλογες μεσα απο το νερο!

[Ταξιδευτής]

Οι φωτογραφιες ομως σε τετοιες περιπτωσεις αδυνατουν να αποδοσουν την πραγματικη μαγεια του τι εβλεπα μπροστα μου....
Δειτε λοιπον μονοι σας....

http://www.youtube.com/watch?v=7PTPykWAG8s

http://www.youtube.com/watch?v=-N7IOgDuu9M


Κατσαμε εκει μεχρι που τελειωσε το υπερθεαμα και πηραμε το δρομο της επιστροφης γεματοι εικονες, μουσικες και χρωματα... Τι εφτιαξαν οι ανθρωποι....

Πεσαμε για υπνο νωρις με μια γλυκεια αγωνια. Μεχρι εδω ηταν τα κοντινα... Αυριο θα ξεκινουσε το κυριως ταξιδι και η περιπετεια σε αγνωστα μερη... Τι να μας περιμενε αραγε;

[Ταξιδευτής]

Μερα 5
Wroclaw - Krakow
272km

Η μερα ξεκινησε με μεγαλη ανυπομονησια... Σημερα θα αρχιζα το κυριως μερος του ταξιδιου για το γυρο της Ευρωπης, και θα ειχα μαζι μου και την Alicja.
Θα τα εβγαζε περα σε ενα τοσο μακρυνο ταξιδι, οταν το μεγαλυτερο που ειχαμε κανει μαζι μεχρι τοτε ηταν Αθηνα-Πελοποννησος και πισω;
Πως θα κουμανταριζα τη μηχανη με υπερπληρες φορτιο και δικαβαλο;
Ο καιρος θα ηταν με το μερος μας; Τι θα καναμε αν βρισκαμε μπροστα μας κακοκαιριες; Θα στηναμε σκηνη ακομα και ετσι;

Οσο πολλες ηταν οι ερωτησεις, ακομα περισσοτερη ηταν η επιθυμια μου να κανω αυτο το "βημα στο κενο" και να αγκαλιασω την περιπετεια που μας περιμενε μπροστα... Τουλαχιστον σημερα θα ξεκινουσαμε απο τα ευκολα παντως...
Απο το Wroclaw θα πηγαιναμε ανατολικα με προορισμο την πιο ομορφη κατα πολλους πολη της Πολωνιας: την Κρακοβια (Krakow). Η διαδρομη ηταν κατα κυριο λογο σε εθνικη οδο και μολις 270 χιλιομετρα, οποτε ολα καλα!

[Ταξιδευτής]

Εχοντας αυτο κατα νου δεν ημουν και σε μεγαλη βιασυνη να φευγω... Ειχα αρχισει να "βολευομαι" στο σπιτι της Alicja και ηξερα οτι αυτο ειναι δικοπο μαχαιρι... Ξεκουραση απο τη μια, σαπιλα απο την αλλη... Οπως ομως ειχε πει και ο γερο-Mick, "πετρα που κυλα ποτε δεν χορταριαζει", οποτε....

Βοηθησα την Alicja να ετοιμασει τα πραγματα της, ελεγξαμε τον εξοπλισμο της για το ταξιδι (και ειδικα ενα ωραιοτατο ζευγαρι αδιαβροχα μποτακια της Probiker που ειχε παρει μολις πριν μερικες μερες απο το Louis.de), μαζεψα οδηγους, φορτιστες, ρουχα, πραγματα της σκηνης κλπ και κατεβηκα να ετοιμασω τη μηχανη.

Οσες μερες εμενα εκει παρκαρα τη μηχανη σε ενα πολυ (μα πολυ) ομορφο κηπο που ειχαν στο πισω μερος της σειρας διαμερισματων που εμενε...

[Ταξιδευτής]

Ακριβως πισω απο τον κηπο αυτο ηταν ενα τεραστιο κτηριακο συγκροτημα εταιριων...
Καθισα και χαζεψα τα γραβατωμενα ρομποτακια που εβγαιναν κατα καιρους στο προαυλιο η στα μπαλκονια για να καπνισουν η να μιλησουν στο κινητο και σκεφτηκα: "Ποσο παραξενη ειναι αυτη η ζωη... Μεχρι πριν μια βδομαδα ημουν και γω σαν εσας: Ενα ακομα ασημαντο γραναζι σε μια τεραστια αχορταγη μηχανη, ενα γκριζο ρομποτακι φυλακισμενο στην καθημερινοτητα και τη ρουτινα... Ενω τωρα...."
Ειδα την αντανακλαση μου στο γυαλινο κτηριο και ειδα εναν αξυριστο, ατημελητο μηχανοβιο με τα δερματινα του να με κοιταει, και αυτος ημουν εγω!
Τωρα ημουν αυτο που παντα ονειρευομουν να γινω, ενας ταξιδιωτης του κοσμου, εστω και αν ηξερα οτι το ονειρο δεν κραταει για παντα...
Ποσο λεπτη ειναι λοιπον η γραμμη αναμεσα στο να ζουμε φυλακισμενοι στη ρουτινα για παντα απο το να ριξουμε μια κλωτσια περα και να φυγουμε μακρυα απο συμβασεις και καταναγκασμους....

Ενω σκεφτομουν ολ' αυτα η Alicja ηρθε με ενα μεγαλο χαμογελο και μου θυμισε το λογο που ημουνα εδω: το Ταξιδι!
Με την Αυρα ετοιμη και την Alicja γεματη προσμονη για το πρωτο μεγαλο της ταξιδι βγαλαμε τις απαραιτητες αναμνηστικες φωτογραφιες και ξεκινησαμε...

[Ταξιδευτής]

Φευγοντας απο την πολη ο καιρος δεν εδειχνε ασχημος: κατα καιρους μεσα απο τα συννεφα προβαλλε ο ηλιος και η θερμοκρασια ηταν ακρως καλοκαιρινη.

Η πρωινη κινηση ηταν αρκετα μεγαλη και ο ογκος της φορτωμενης μηχανης δεν επετρεπε να ελιχθω αναμεσα στα σταματημενα οχηματα, οποτε αναμονη.
Προσεξα απο το απεναντι ρευμα ενα νεαρο ζευγαρι μεσα σε ενα αμαξι να μας κοιτανε χαμογελοντας. Τους χαμογελασα και εγω και αυτοι απαντησαν με σηματα θαυμασμου και επιδοκιμασιας. Σκεφτηκα οτι στα ματια τους ημασταν δυο ταξιδιωτες που φευγουν για αγνωστους προορισμους και δεν μπορουσα να μην νοιωσω κολακευμενος... Πολυ ωραια αισθηση!

Μιση ωρα αργοτερα και μετα απο λιγη ταλαιπωρια βγηκαμε επιτελους απο την πολη. Εδω πρεπει να σημειωσω οτι η Πολωνια δεν εχει ακομα εθνικες οδους, παρα μονο τον δρομο στον οποιο βρισκομασταν τωρα και που ενωνει το Wroclaw, την Κρακοβια και την πρωτευουσα της χωρας Βαρσοβια. Μπορει να ειχαν μονο μια εθνικη οδο τωρα αλλα ηταν αριστη και οι αποστασεις εφευγαν ευκολα.

Το επιπλεον βαρος του δικαβαλου απλα ηταν σαν να μην υπαρχει, η Αυρα γουργουριζε ευχαριστημενη καταπινοντας τα χιλιομετρα και η Alicja ηταν μεσα στην καλη χαρα που ηταν πανω σε μηχανη ταξιδευοντας.
Ομως η χαρα μας δεν θα κρατουσε για πολυ...

Καπου στα μισα της διαδρομης και ενω εμεναν περιπου 100 χιλιομετρα για την Κρακοβια ο ουρανος αρχισε να βαραινει αποτομα: βαρια γκριζα συννεφα ειχαν κατσει χαμηλα στον οριζοντα και η ατμοσφαιρα ηταν υγρη και αρκετα πιο κρυα απο πριν... Ωραια!
Οντας μια ζωη (ηλιθιωδως) αισιοδοξος σκεφτηκα οτι αφου ημασταν τοσο κοντα τωρα θα προλαβαιναμε να φτασουμε πριν πιασει βροχη. Ναι καλα.

Για αλλη μια φορα, μεσα σε μερικα λεπτα επιασε μια δυνατη καταιγιδα που οσο πηγαινε και δυναμωνε! Η σταση ηταν απαραιτητη, αλλα το κοντινοτερο βενζιναδικο ηταν σε 20+ χιλιομετρα. Η Alicja φορουσε κορντουρες και δεν ειχε ιδιαιτερο προβλημα, εγω ομως με τα δερματινα δεν μπορουσα να πω το ιδιο. Μετα απο λιγη ωρα ειχαν βραχει τα παντα, ενω οι παλιες μου μποτες ειχαν γινει πλεον βαρκες!

Μεσα στη βροχη και το χαμο μονο αλλη μια μηχανη ειδαμε στο δρομο και μαλιστα τσοπερ! Εδω να πω οτι σε ολο το ταξιδι η πλειοψηφια των μηχανων που ειδα ηταν τσοπερ και μαλιστα σε καθε δυνατη συνθηκη: ηλιο, βροχη, αερα... τα παντα! Κατι που επιβεβαιωνε αυτο που ελεγα παντα: δεν κανει η μηχανη τον αναβατη αλλα ο αναβατης τη μηχανη...

Η σταση στο βενζιναδικο τελικα ηρθε με ανακουφιση.
Βαλαμε τα αδιαβροχα απο την κορφη μεχρι τα νυχια ενω σκεφτομουν οτι ετσι οπως εχουν ερθει τωρα τα πραγματα το να στησουμε σκηνη θα ηταν ταλαιπωρια και τιποτε αλλο. Θα επρεπε να βρουμε ενα (οικονομικο) δωματιο. Ισως το camping να ειχε διαθεσιμα bungalows. Παμε και βλεπουμε.

[Ταξιδευτής]

Φτανοντας εκει η διαθεση ειχε πεσει κατακορυφα. Μουσκεμενος παρα τα αδιαβροχα, και σκασμενος που ο καιρος εδειχνε να μας χαλαει τα σχεδια να δουμε την πολη, το μονο που ηθελα ηταν να βρουμε ενα μερος να τακτοποιηθουμε και να σκεφτουμε τι θα κανουμε στη συνεχεια.

Το camping αν και μικρο εδειχνε συμπαθητικο, με μεγαλα δεντρα και ομορφα ξυλινα bungalows.

Ομως λογαριαζαμε χωρις τον ...ξενοδοχο. Τα παιδια στη reception μας πληροφορησαν οτι δεν ειχαν κανενα διαθεσιμο δωματιο, οποτε αν θελαμε να βρουμε κατι θα επρεπε να παμε στην πολη! Κανανε για λογαριασμο μας μερικα τηλεφωνα σε καποια hostels αλλα εγω ειχα αρχισει να εκνευριζομαι με την κατασταση... Η βροχη συνεχιζε να πεφτει αδιακοπα, ημασταν μουσκεμα, δεν ειχαμε κανονισμενη διαμονη, δεν θα βλεπαμε την πολη με αυτο τον καιρο... Και αν μεναμε σε hostel που θα αφηναμε τη μηχανη; Τετοια ωρα ομως τετοια λογια.

[Ταξιδευτής]

Φυγαμε απο εκει και πηγαμε στην πολη ψαχνοντας τη διευθυνση οπου μας ειχαν πει οτι θα βρισκαμε δωματιο. Ο δρομος αν και στην καρδια της πολης δεν εδειχνε και η καλυτερη συνοικια, ενω το hostel που μας ειχαν υποδειξει δεν μου γεμιζε και πολυ το ματι: μια κλειστη εισοδος σε ενα μισοχαλασμενο κτηριο...

[Ταξιδευτής]

Δεν ηθελα πολυ παραπανω για να χασω την ψυχραιμια μου... Αντεδρασα με τροπο εντελως ...μεσογειακο, στολιζοντας με διαφορα κοσμητικα επιθετα τον παλιοκαιρο και την τυχη μου, κανοντας την Alicja να με κοιταει λιγο αποσβολωμενη.

Aφου ηρεμησα λιγο αποφασισα να ριξω μια καλυτερη ματια στην περιοχη απο μονος μου. Ποσο χειροτερα να βρισκαμε;
Οντως ειχα δικιο: Λιγο πιο κατω βρηκα ενα πολυ ωραιο hostel σε ενα διατηρητεο κτηριο με εσωτερικη διακοσμηση απο παλιες ταινιες του cinema. Μπηκα μεσα και ρωτησα την ευγενεστατη κοπελιτσα αν ειχαν δωματια.
- Βεβαιως!, μου ειπε.
- Τιμη;
- 45 ευρω το δικλινο.
- Μια χαρα. Μονο που εχω ενα ακομα θεματακι... Μηπως εχετε παρκινγκ για τη μηχανη (bike);
_ Ναι, μου λεει, μπορειτε να την βαλετε στην πισω αυλη που εχουμε!
- Αψογα!

Αφου κουβαλησαμε τις βαλιτσες της μηχανης στο δωματιο κατεβηκα στη ρεσεψιον να ζητησω να παρκαρω την Αυρα στην αυλη.

"Μηχανη;" Η κοπελα με κοιταξε με απορια: "Εννοουσατε μοτοσυκλετα; Αααα, γιατι ειπατε Bike και νομιζα εννοουσατε ποδηλατο! Στην αυλη βγαινει κανεις μονο απο τις εσωτερικες σκαλες."

Πηγα να της πω οτι ισως τα φουλ δερματινα, τα κρανη, μποτες και ολα τα αλλα συμπραγκαλα θα επρεπε να της ειχαν δωσει καποια ενδειξη για το τι απο τα 2 εννοουσα, αλλα σκεφτηκα οτι θα ηταν χαμενος κοπος...
Τελικα η λυση βρεθηκε παρκαροντας τη μηχανη μπροστα στο hostel και δενοντας την σε ενα στυλο με μια αλυσιδα-θηριο που μου εδωσε η κοπελα. That's more like it!