Irish Tour (aka Οι Άνθρωποι της Βροχής)

[tamar]

Το Coventry το επιλέξαμε σαν ενδιάμεσο σταθμό λόγω θέσης και εξαιτίας μίας ηλίθιας ιδέας μου. Είχα δει κάπου ότι όταν στη Μάχη της Αγγλίας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί το βομβάρδισαν, οι Άγγλοι λέγανε ότι έχασαν την ομορφότερη πόλη τους. Δεν ξέρω πως ήταν πριν τον πόλεμο, αλλά τώρα είναι μία αθλιότητα – από τα χειρότερα μέρη που έχω δει ποτέ μου και ας με συγχωρέσουν όσοι τυχόν έχουν σπουδάσει εκεί και αισθάνονται δεμένοι με το μέρος. Αναλυτικότερα, αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο κτλ, είπαμε να κατέβουμε μία βόλτα με τις μηχανές στο κέντρο της πόλης, καθώς το ξενοδοχείο ήταν λίγο έξω από αυτήν. Αφού στρίψαμε προς την πόλη ξεκινάει μία σειρά αλλεπάλληλων κυκλικών πλατειών (roundabouts) που υποτίθεται είναι για να κάνουν την κυκλοφορία γρηγορότερη, αλλά εμάς μας φάνηκαν τελείως αποπροσανατολιστικοί. Φανταστείτε να βγαίνεις από το ένα roundabout, να πέφτεις κυριολεκτικά αμέσως στο επόμενο και ξανά αμέσως το ίδιο. Να ακολουθείς τις ταμπέλες – όσο καλύτερα γίνονταν – “City Center” και μόνο κέντρο πόλης να μη βλέπεις γιατί μάλλον κάναμε κύκλους. Πρώτη φορά να μην μπορώ να βρω το κέντρο μίας πόλης. Όταν με τα πολλά κατορθώσαμε να μπούμε στο κέντρο – στρίβοντας παράνομα σε κάποιο σημείο – αισθάνθηκα ότι ήθελα να φύγω αμέσως εξαιτίας της ασχήμιας. Υπήρχαν κάποια παλιά κτήρια που προφανώς επιβίωσαν του βομβαρδισμού που είχαν πλαισιωθεί από ορθογώνιες γκρίζες κατασκευές που δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά από μία (ή ΤΗΝ) αισθητική ισοπέδωση. Μόνο στο Bodrum της Τουρκίας έχω ξανανιώσει έτσι, να μη θέλω να κάτσω στιγμή παραπάνω.

Αφού φάγαμε ο Δημήτρης πρότεινε φυσιολογικά να πάμε για καμιά μπύρα, αλλά εγώ είχα μουλαρώσει και δεν καθόμουν άλλο εκεί. Έτσι την κάναμε για ξενοδοχείο. Εννοείται ότι φωτογραφίες δεν παίζουν, γιατί ακόμα και να έπαιζαν θα τις είχα σβήσει.

[tamar]

Φύγαμε πρωί με προορισμό το Dover από όπου θα παίρναμε το πλοίο για Calais. Επειδή βρήκαμε πολλή κίνηση πριν το Λονδίνο κάναμε τα 300km της διαδρομής χωρίς στάση παρά μόνο για βενζίνη. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ για πλοίο και στις πέντε το απόγευμα είχαμε αποβιβαστεί στο Calais.

(Αφήνοντας το Dover)

[tamar]

Επόμενος ενδιάμεσος σταθμός ήταν η Μπρυζ. Η Μπρυζ είναι το ακριβώς αντίθετο του Coventry, μία κούκλα. Κανάλια, γέφυρες, κύκνοι και λοιπά πουλερικά, ωραία κτήρια. Προφανώς μία επίσκεψη του μισού απογεύματος την αδικεί. Σίγουρα αποτελεί στόχο μελλοντικής εκτενούς επίσκεψης.

Brugge #1

[tamar]

Brugge #2

[tamar]

Brugge #3

[tamar]

Brugge #4

[tamar]

Brugge #5

[tamar]

Brugge #6

[tamar]

Brugge #7

[tamar]

Brugge #8

[tamar]

Brugge #9

[tamar]

Brugge #10

[tamar]

Brugge #11

[tamar]

Ξεκινήσαμε το πρωί με επόμενο ενδιάμεσο σταθμό το Στρασβούργο. Ο καιρός ήταν ο συνήθης. Λίγο πριν το Λουξεμβούργο η βροχή έγινε πολύ έντονη και είπαμε να σταματήσουμε σ’ αυτό για ένα καφέ. Ακριβώς πριν μπούμε μέσα στην πόλη, μας προσπερνάει μία μηχανή που δεν πρόλαβα να δω τι ήταν, αλλά είχε σίγουρα ελληνικές πινακίδες. Αφού κάναμε μία μικρή βόλτα μέσα στην πόλη (όμορφη κλασικά) υπό βροχή, παρκάραμε τις μηχανές και πήγαμε προς το κέντρο για να καθίσουμε κάπου.

Εκεί που καθόμασταν βλέπω ένα ζευγάρι με μοτοσυκλετιστική ένδυση και στο μπλουζάκι που φορούσε το παλικάρι να έχει στο μανίκι την ελληνική σημαία. Τους φωνάζουμε και έρχονται να καθίσουν μαζί μας. Ο Παναγιώτης και η Γιούλη ήταν με ένα GS και ήταν με τη μηχανή που μας είχε προσπεράσει πιο πριν. Είχαν πάει και αυτοί Ιρλανδία και λίγο πριν Σκωτία. Δεν πετύχαμε ο ένας τον άλλον στην Ιρλανδία και βρεθήκαμε στο Λουξεμβούργο!

(Παναγιώτης & Γιούλη)

[tamar]

Χαιρετίσαμε τα παιδιά και φύγαμε για Στρασβούργο. Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τακτοποιηθήκαμε (κτλ κτλ κτλ) είπαμε βγούμε να φάμε, γιατί η πείνα μας είχε θερίσει. Δεν ξέραμε τίποτα για την πόλη και όπως είμαστε πεινασμένοι δεν παίρνουμε φωτογραφικές μηχανές. Μέγα λάθος. Το Στρασβούργο είναι φανταστικό. Έχει διατηρήσει την παραδοσιακή γερμανική αρχιτεκτονική, ενώ ο Ρήνος που το διαρρέει κάνει τα δικά του, δημιουργώντας κανάλια όπου φυσικά υπάρχουν από πάνω γέφυρες. Προχωρούσαμε με το στόμα ορθάνοικτο. Ήταν το δεύτερο μέρος μετά το μαγικό χωριουδάκι στην Ουαλία που θα έπρεπε να έχουμε βγάλει καμία φωτογραφία και δεν έχουμε τίποτα. (Επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Μία καλή ερώτηση βέβαια είναι πως θα καταφέρναμε να φωτογραφίσουμε μέσα στο βράδυ με τα στομάχια μας να ουρλιάζουν. Η παρηγοριά μας ήταν το φαγητό. Καθίσαμε σε μία ιταλική πιτσαρία (“La Piazza” νομίζω το όνομά της) και πάθαμε άλλη πλάκα. Και οι δύο είπαμε ότι πρέπει να είναι η καλύτερη πίτσα που φάγαμε ποτέ. Και δεν το λέγαμε επειδή λίγο πριν πεινούσαμε σαν τους λύκους.

Η μοναδική φωτογραφία από το Στρασβούργο είναι από το κινητό του Δημήτρη.