Ξοδέψαμε περισσότερο από δίωρο, ενώ άρχισε να σκοτεινιάζει.
Είχαμε σχεδόν 70 χιλιόμετρα για τα σύνορα και πολύ τα υποτιμήσαμε.
Κάναμε μία γρήγορη στάση για να χαλάσουμε τα τελευταία δηνάρια μας.
Τσίχλες φλόριντα (τυνησιακής προελεύσεως), κόλες, νερά και κάτι μπισκότα.
Μας έπιασε σκοτάδι.
Αναγκάστηκα να ανάψω τα ζίνον μιας και το προβολάκι ομίχλης δεν ήταν αρκετό.
Σε ένα από τα τσεκ πόιντ, έσβησα την μηχανή για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε με τα παιδιά, τους αστυνομικούς και τον Σαλάμ.
Δίνω μίζα... Τίποτα... Άντε πάλι...
Πηδάνε τα παιδιά από πίσω, σπρώξιμο και σαν ένα πλάνο από το ημερολόγιο μοτοσυκλέτας παίρνει το βεστρομ μπροστά ενώ μπαλατσάρω δεξιά αριστερά με το βαρυφορτωμένο μηχανάκι μέχρι να αποκτήσει ταχύτητα και να ισορροπήσω...
Στο τσεκ πόιντ της πόλης Ταλέμπ Λαμπρί, μάλλον κοιμόντουσαν τα φαντάρια...
Κεράσαμε κόλα τον παλικαρά που μας εξυπηρέτησε και μετά συνεχίσαμε για τα σύνορα.
Συμπληρώσαμε όλη την χαρτούρα χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα.
Ήταν ηδη αρκετά αργά, και τα παιδιά έπρεπε να γυρίσουν στην Ελ Ουέντ για διανυκτέρευση.
Είχαμε δεθεί αρκετά μαζί τους όλες αυτές τις μέρες ενώ οι στιγμές που περάσαμε θα μας μείνουν αξέχαστες. Τι και αν είχαμε κάποιες διαφορές στις απόψεις και τα θέλω; Έτσι είναι ο κόσμος. Διαφορετικές απόψεις και διαφορετικά βιώματα. Αυτό ψάχναμε στην Αλγερία και σε κάθε ταξίδι που πάμε...
Αποχαιρετηθήκαμε και φύγανε.
Μας είχε απομείνει μόνο ο τελωνειακός έλεγχος.
Φώτο ιζ γκούντ φορ δε άις....
Ντριμ Τιμ!
![]()