Υπάρχει δεν υπάρχει κατσαρίδα, δεν έχει σημασία. Είτε του το πεις είτε όχι δεν θα τον αλλάξεις.
Πιστεύεις ότι ο παπαβασίλης θα κυνηγούσε το κάθε παστίτσιο ή μουσακά επειδή έκανε πλάκα;
Ή (όπως ο δικός μου Πάτερ Κωνσταντίνος, που πρόσεξε, τον γράφω με κεφαλαία) θα γελούσε με τη καρδιά του ακόμη και στα πιο χυδαία αστεία
φροντίζοντας να τα χρησιμοποιήσει με ένα μαγικό τρόπο που στο τέλος θα γίνονταν ένα ευχάριστο μάθημα αγάπης;
Υπάρχουν φυσικά τέτοιοι άνθρωποι (όχι απαραίτητα παπάδες φυσικά) με τους οποίους μπορείς να συζητήσεις και να φιλοσοφίσεις
μέχρι τελικής πτώσεως, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να μαλώσεις ή να εκνευριστείς, αντιθέτως να τεθούν ύψιστα ερωτήματα (σαν
αυτό το θρεντ λόγου χάρη)
Τέλος πάντως, δε νομίζω ότι εδώ πρόκειται κάποιος άθεος να προσυλιτιστεί και να βρει τη μια αλήθεια κάποιας θρησκείας,
ούτε ότι κάποιος πιστός ξαφνικά θα έχει μια πραγματιστική αποκάλυψη διαβάζοντας το μότο τζι αρ.
Αυτά είναι βιώματα και ο καθένας μας έχει κάνει το δικό του δρόμο και έχει φτάσει στο δικό του προσωπικό
και ποτισμένο με ιδρώτα και αίμα (δικό του ή και άλλων) σεβαστό συμπέρασμα.
Αυτό ακριβώς, σεβαστό. Και σεβαστό προς όλες τις κατευθύνσεις. Ακόμη και αν με δουλεύετε για την ανθρωποφάγα κατσαρίδα μου,
εφόσον εγώ γνωρίζω την αλήθεια της ύπαρξής της, προσπαθώ να σας τη μεταδώσω, αλλά είναι δικιά σας δουλειά να την ασπαστείτε ή όχι.
Ούτε της δικαιοσύνης, ούτε του πολιτεύματος.
Σας συγχωρώ όλους λοιπόν και συνεχίζω να πορεύομαι όπως καταλαβαίνω...