Ποίηση και μοτοσυκλέτα...

[D3300]

Κύματα φθόγγων
παλεμένες αυταπάτες
ηχηρή αντίφαση
μέσα στην αρμονία
πρωτάκουστη σιγή
φασαρία ονείρων
αιχμάλωτες ώρες
σκουριασμένοι άνθρωποι
κι εσύ
που έτρεξες μακριά...P.H.




https://www.youtube.com/watch?v=6vu5FaROIY0

[D3300]

Γίνομαι υγρό συναίσθημα
για να ρέω μέσα σου
γίνομαι φως
στις σκιές σου
γίνομαι ανοιξιάτικο αγέρι
τις Κυριακές σου...P.H.



https://www.youtube.com/watch?v=XIATjH1AxVc

[D3300]

Πλάθεις είδωλο από την αφθονία των αισθήσεων
για να κρατηθεί ο χρόνος ασάλευτος
στους διαδρόμους της μνήμης...



https://www.youtube.com/watch?v=1qXhFRfzXWU

[D3300]

Όλα τα δειλινά...τρία γράμματα...εσύ...και μετά σε κρύβω και σε φυλάω μες στο σκοτάδι...ανάμεσα στα γράμματα τα μαύρα επάνω στο λευκό χαρτί των ονείρων...μέχρι να χαθείς και πάλι το ξημέρωμα...P.H.



https://www.youtube.com/watch?v=eB-cX20wsWA

[D3300]

Η κλειδαριά είναι ο χρόνος.
Το κλειδί είναι οι στιγμές.
Μερικοί πείροι που μετακινούνται, πριν το ένα κουμπώσει μέσα στο άλλο.
Φάλτσοι ήχοι που απέχουν όσο ένα ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων από τη μελωδία.
Μετά ο δρόμος...σε ένα παράλληλο σύμπαν θα παρακολουθούσες τον εαυτό σου, ή καλύτερα τη σκιά του εαυτού σου να μετακινείται μοριακά μέσα στο υλικό της ασφάλτου, πριν δραπετεύσει και αρχίσει να κινείται με φόντο το τοπίο.
Η σχετικότητα του χρόνου σε πλήρη αναλογία με την απόλαυση, δύο γεγονότα που εξελίσσονται παράλληλα, το ένα φυσικό και το άλλο χημικό.
Χιλιάδες ή και εκατομμύρια υποδοχείς και νευρώνες που γεμίζουν με αδρεναλίνη τον εγκέφαλο.
Μία πανδαισία φαινομένων που γεννήθηκαν ταυτόχρονα όταν το κλειδί φώλιασε μέσα στη κλειδαριά.
Ηλεκτρικές εκκενώσεις, ερωτικές διεγέρσεις, οργασμικές κοιλάδες που εναλλάσσονται με συνουσιακές βουνοκορφές.
Κι ύστερα η σιγή, η σιωπή, η αγκαλιά του τοπίου με τον άνθρωπο, καθώς ξαποσταίνουν κατάκοποι με τα χέρια γεμάτα αστρόσκονη, ενός ταξιδιού που ήδη ανήκει στο παρελθόν.
Αποθηκεύτηκε κι αυτό σε έναν πρωτόγονο σκληρό δίσκο με άγνωστη συνολική χωρητικότητα... P.H.

The lock is time.
The key is the moments.
A few pins that move, before one snaps into the other.
False sounds that are an eyelid blink away from the melody.
Then the road...in a parallel universe you would watch yourself, or rather the shadow of yourself move molecularly through the asphalt material, before it escapes and starts moving against the landscape.
The relativity of time in full proportion to pleasure, two events evolving in parallel, one physical and the other chemical.
Thousands or even millions of receptors and neurons that fill the brain with adrenaline.
A feast of phenomena born simultaneously when the key nestled in the lock.
Electric discharges, arousals, orgasmic valleys alternating with intercourse peaks.
And then the silence, the silence, the embrace of the landscape with the man, as they lay down with their hands full of stardust, of a journey that already belongs to the past.
This too was stored on a primitive hard drive of unknown total capacity... P.H.



https://www.youtube.com/watch?v=2A6h...b3ojPM&index=9

[D3300]

Καβαλάμε για να τρυγήσουμε τις ομορφιές της γης, να αφουγκραστούμε τους ψιθύρους της, να χαθούμε στις γραμμές των οριζόντων της...



https://www.youtube.com/watch?v=grSWdLdp7po

[D3300]

Δρασκελίζοντας το Μαίναλο.
Δραπετεύοντας από τη σύγχρονη Βαβυλώνα αρχίζεις να αγγίζεις την απόλυτη ονείρωξη του κάθε ''επικηρυγμένου'' ονειροπόλου ταξιδευτή...τη σύγκρουση των δυο πραγματικοτήτων, της εικονικής που μας επιβάλλεται και της ρεαλιστικής που απεικονίζεται στο DNA μας κάθε φορά που γινόμαστε ένα με το αληθινό κάδρο όπου ανήκουμε...



https://www.youtube.com/watch?v=CFjM...r5tY5A&index=6

[D3300]

Γυμνοί πια,
χρώματα ντυθήκαμε,
λέξεις και φωνές γδύσαμε,
τυφλοί πια...



https://www.youtube.com/watch?v=4ByU...w9qMk&index=18

[D3300]

Κουράστηκε ο ήλιος και μίκρυναν οι μέρες, μα μεγάλωσαν οι νύχτες που νανουρίζουν τα όνειρα. Όσο πατούν οι ρόδες σε δρόμους στριφτερούς, τόσο τα όνειρα θεριεύουν και λαχταρούν να δρασκελίσουν το μικρό πορτάκι του κλουβιού, που τα κρατούν φυλακισμένα.
Μιλιούνια τα ηλεκτρόνια που φεύγουν από το μπουτον και τρέχουν σαν αλαφιασμένα να στιβαχτούν στον ρότορα της μίζας, να δώσουν ζωή, να γίνουν ζωή, να γίνουν εικόνες και στιγμές, να γίνουν έρωτας του δρόμου.
Μέσα εκεί σε αυτόν τον ορυμαγδό ηλεκτρικών εκκενώσεων και εκρήξεων, συνουσίας των μειγμάτων, κρίκων αλυσίδας που βιάζονται να σφίξουν τα γρανάζια για να κινηθούν όλα μαζί προς τα εμπρός, εκεί που το όνειρο από cartoon γίνεται σάρκα, γίνεται αίμα που τρέχει στις φλέβες, γίνεται αδρεναλίνη που σπιντάρει τα μυαλά, γίνεται παρόν πριν αποθηκευτεί σαν ανάμνηση σε ένα ακόμη stickακι σε μια απέραντη αστρόσκονη που θα συνεχίσει να ταξιδεύει στο σύμπαν για πάντα...P.H.
Λίμνη Λάδωνα for ever...



https://www.youtube.com/watch?v=dwc7ZEYfWYc