Ο ξενοδόχος ήταν ο καιρός. Η βροχή. Ξέρεις ότι αφού πας Νορβηγία θα έχει βροχή και το βάζεις στο προγραμματισμό σου. Αλλά λες ότι θα βρέχει κάποιες μέρες, όχι κάθε μέρα, όχι αυτή τη κατάσταση που συναντήσαμε. Είναι εντελώς διαφορετικό να πείς ότι φεύγεις από το σπίτι σου για ένα ΣΚ και σε πιάνει βροχή. Ξέρεις ότι Κυριακή βράδυ θα είσαι πίσω στη βάση σου και κλάϊν μάϊν. Ή βλέπεις πρόβλεψη καιρού και αν δεν έχεις διάθεση, λές οκ, αναβάλω την εκδρομή για το άλλο ΣΚ.
Τώρα όμως δεν είναι έτσι. Τώρα πρέπει να υπομείνεις βροχή ξανά και ξανά και ξανά και για όσο πάει και ξέρεις ότι βάση για επιστροφή δεν υπάρχει.
Επιπλέον, δεν το παίρνεις εύκολα απόφαση να ψάξεις «καλό» σημείο για να στήσεις χύμα σκηνές όταν βρέχει καρέκλες ή όταν θες να στεγνώσεις. Άντε θα το κάνεις μια μέρα. Θα το κάνεις και 2η στο καπάκι? 3ή ? χμμ ...
Τις επόμενες μέρες αυτή ήταν μια ακόμα παράμετρος που έπαιξε το ρόλο της στο «κυνήγι» αφού στο πλάνο (και στο budget) δεν υπήρχε η επιλογή για ξενοδοχεία λόγω κόστους. Όταν το κάμπινγκ στη Νορβηγία στοιχίζει περίπου 20?/ άτομο για σκηνή και περίπου 30-35?/ άτομο για καλύβα, δεν γίνεται συζήτηση για δωμάτια.
Στήσαμε τις σκηνές μας στο κάμπινγκ Preikestolen και χωρίς να σκοτεινιάζει πάλεψα να κοιμηθώ. Η μπαλακλάβα έπαιξε το ρόλο μάσκας γύρω από τα μάτια.