Νομίζω ότι έχει να κάνει και με το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται κάποιος σε αυτό που κάνει.
*Έυστοχο το τελευταίο κομμάτι του πρώτου ποστ του blade.
Η πνευματική χαλαρότητα είναι απαραίτητη και δε νομίζω ότι σημαίνει απουσία συγκέντρωσης. Τουναντίον. Σημαίνει προσήλωση σε αυτό που κάνεις.
Η διαφορά είναι ότι αν αυτό που κάνεις το ξέρεις και το κάνεις καλά (εδώ έρχεται το *) τότε μπορείς να πετύχεις την πνευματική χαλαρότητα και να λειτουργήσει φυσικά αυτή υπέρ σου. Και όντως (προσωπικά τουλάχιστον έχω παρατηρήσει ότι) και κατά τη διάρκεια αλλά κυρίως στο τέλος, θυμάμαι να έχω κάνει ένα ενιαίο και αδιαίρετο πράγμα.
Αντιθέτως, όταν μαθαίνω κάτι καινούριο, η πνευματική χαλαρότητα πάει περίπατο, το μυαλό μου χωρίζεται σε δύο μέρη: 1.σκέφτομαι τί πρέπει να κάνω, 2.να το κάνω, και τέλος παρατηρώ μία μία τις πράξεις. Τα τμήματα του συνόλου και κατά τη διάρκεια που συμβαίνουν και τα θυμάμαι μεμονωμένα στο τέλος.
Όπου "χαλαρότητα" βάλτε "ηρεμία". Και όπου "πίεση" βάλτε "άγχος".
Πολύ εύστοχο παράδειγμα! Όταν λοιπόν ...αποδίδεις καλά, συνήθως είσαι σε κατάσταση ηρεμίας ή άγχους;
Όταν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο, δηλαδή όταν κάνουμε κάτι που ΔΕΝ ξέρουμε ακόμα πολύ καλά, θα λέγατε ότι ΔΕΝ είμαστε το ίδιο ήρεμοι (χαλαροί) όπως όταν εκτελούμε κάτι που γνωρίζουμε στην εντέλεια, έτσι δεν είναι;
Think faster than you ride
ψυχή μου πιες, πιες όσο θες μήπως και πάρεις στροφές
Ο Γλάρος / ψόφα φούστη γλάρε
ψαναψόφα φούστη γλάρε
Ηρεμος αλλα με τις αισθησεις σε επιφυλακη.
Οκ, να το "πάρει το ποτάμι λοιπόν", αλλά ξαναλέω δεν είμαι σίγουρος αν με τον όρο άγχος ή στρες όπως τον χρησιμοποιεί ο blade καταλαβαίνω ακριβώς τί θέλει να πει.
Η "απλή" καμπύλη yerkes-dodson σχετικά με την απόδοση και το άγχος είναι αυτή (και είναι γνωστή σε όλους μας φαντάζομαι):
Η "ορίτζιναλ" καμπύλη είναι η παρακάτω που στην ουσία ξεχωρίζει τα απλά (έυκολα) απο τα πιο σύνθετα (δύσκολα) tasks (εργασίες, εγχειρήματα, καταπιάσματα όπως θέτε πείτε το) και στην ουσία υποστηρίζει ότι στα έυκολα χτυπάμε ταβάνι στην απόδοσή μας στο optimum level of arousal (eustress για κάποιους) χωρίς να πέφτει η απόδοση όσο αυξάνεται αυτό στην πορεία, εν αντιθέσει με τα δύσκολα, τα οποία ακολουθούν την πορεία της "απλής" καμπύλης κανονικά.
Η "απλή" είναι και η πιο διαδεδομένη και γνωστή καμπύλη εκ των δύο.
Τώρα αν αυτό είναι που ρωτάει ο blade δεν ξέρω.
Γι'αυτό και ρώτησα κατά πόσο μιλάμε για εγρήγορση (arousal) ή αλλιώς έστω στοχευμένο άγχος, ή γενικευμένο άγχος (που ελάχιστη ως καμία σχέση θα έλεγα ότι έχει με το θέμα).
Η "ορίτζιναλ" καμπύλη (2ο σχήμα) είναι όμως η πιο ενδιαφέρουσα. Τι μας λέει;
Ότι και οβίδες να σκάνε δίπλα μας, αν αυτό που κάνουμε είναι εξαιρετικά απλό (για μας), η απόδοσή μας θα μείνει αμετάβλητη.
Αντίθετα, αν εκτελούμε κάτι που ΜΑΣ είναι δυσκολότερο, όσο αυξάνεται το άγχος μας, τόσο πέφτει και η απόδοσή μας.
Να θέσω τώρα λίγο διαφορετικά το αρχικό ερώτημα...
Δεν αποδίδουμε γιατί αγχωνόμαστε ή αγχωνόμαστε επειδή δεν αποδίδουμε;
Οι συνθήκες δημιουργούν το άγχος ή αυτό τις συνθήκες;
Think faster than you ride
Επειδή οι έννοιες γίνανε αχταρμάς εγώ θα πω κάτι που έμαθα στο riding school.
Αν πιάνεις τον εαυτό σου την ώρα που οδηγείς να "ταξιδεύει", οδήγησε σβέλτα. Προσοχή, όχι σα να κάνεις κόντρες, σβέλτα λέμε. Η οδήγηση μοτοσυκλέτας είναι τόσο απαιτητική που δεν αφήνει τον εγκέφαλο να σκέφτεται "τα κεφτεδάκια στο σπίτι".
Όχι "αμήχανος" πλέον...