Η μέση της διαδρομής είναι ένα άγριο υψίπεδο με τη βλάστηση να ξεπετάγεται θαρρείς μέσα από τα βράχια, άγρια άλογα και μοναδικά στον κόσμο αγριολούλουδα, αλλά το καλύτερο κομμάτι αρχίζει προσεγγίζοντας την κορυφή και το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη. Ο δρόμος είναι στενός, χωράει μετά βίας ένα αυτοκίνητο, η κλίση απότομη και η επιφάνεια γλιστερή και δύσκολη ενώ σε κάθε τυφλή στροφή η θέα είναι πλέον προς τον Θεό και κόβει την ανάσα! Η κορυφή βρίσκεται σε οπτική επαφή σχεδόν συνέχεια και με καλό ρυθμό και προσοχή το υψόμετρο ανεβαίνει και νιώθω πραγματικά πως πετάω, με τον ηλιόλουστο καιρό να με βοηθάει, και φτάνοντας στην κορυφή παρκάρω τη μοτοσυκλέτα στα σύννεφα! Μετά την απίστευτη αυτή διαδρομή η μοναδική θέα έρχεται να με ηρεμήσει, με ολόκληρη τη ράχη των Δειναρικών Άλπεων να απλώνεται πάνω από την καταγάλανη Αδριατική και τη γραμμή του ορίζοντα να χάνεται κάπου στο άπειρο. Όλη η μαγεία της μοτοσικλέτας και του ταξιδιού συμπυκνωμένη σε μια στιγμή!