Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010 Ημέρα 2η
Αν και το καράβι έδενε στις 10 ο Βουνός νομίζοντας ότι είναι 7:30(ώρα Ελλάδος) ενώ ήταν 6:30(ώρα Ιταλίας) μας ξύπνησε πιστεύοντας ότι δένουμε στις 8:30 και ότι πρέπει να βιαστούμε. Αφού έφαγε το πρωινό του μπινελίκι, κατέβηκα και του έφερα πρωινό γιατί τον είχα πικράνει.
Μαζέψαμε την προίκα μας και κατεβήκαμε στο λόμπι. Εκεί γνώρισα τον ιδιοκτήτη της ΡΤ. Σκωτσέζος ο οποίος είχε κάνει τον γύρο της Πελοποννήσου και επέστρεφε Σκωτία. Ταξίδευε μόνος του και είχε πάει σε πάρα πολλά μέρη. Πριν 40 χρόνια , ο γιατρός του απαγόρεψε να οδηγαει μηχανή και έτσι του είχε μείνει απωθημένο. Βγήκε λοιπόν στην σύνταξη και αυτή ήταν η 3η ΡΤ που άλλαζε. Πόσο χρονών ήταν? 77!!!
Το μαρτύριο μου όμως δεν είχε τελειώσει. Έπρεπε να κατέβω παλι σε αυτό το σατανικό γκαράζ, τα καζάνια έλειπαν και οι αμαρτωλές ψυχές(για το δεύτερο δεν παίρνω όρκο). Όπως σας είπα και ποιο πριν είμαι τυχερός σε αυτα και ετσι περίμενα μόνο 45 λεπτά σε εκείνο το γκαράζ μέχρι να αναπνεύσω Ιταλικό καθαρό αέρα. Βεβαία μιλούσα με τον Σκωτσέζο(Ιαν) και πέρασε η ώρα ευχαριστα.
Βγαίνοντας, χαιρετηθήκαμε με τον Ιαν του έδωσα ένα αυτοκόλλητο μοτό, μου έδωσε μια κάρτα του και έφυγε. Η χαρά που πατούσα ξένο έδαφος με μηχανή για πρώτη φορά, μεγάλη, ένιωθα σπουδαίος.
Ο Κύριος Ιαν. Παρατηρήστε τις μαύρες ταινίες στο φανάρι. Επειδή είναι ρυθμισμένες οι δέσμες για να οδηγείς Αγγλία, είχε φροντίσει να μην τυφλώνει στην υπόλοιποι Ευρώπη τους διερχόμενους οδηγούς. Ιαν, συνέχισε έτσι, μου αρέσεις ...