Σύμφωνοι αλλά γιατί το ελατήριο να μην φθείρεται ομοιόμορφα στην περίμετρο του αλλά ανομοιόμορφα; Γιατί αν φθειρόταν ομοιόμορφά, x ας πούμε, τότε θα εξακολουθούσε να είναι όσο στεγανό ήταν και στην αρχή.Αρχικά δημιουργήθηκε από stefanos
Τα ελατήρια δεν έχουν πλήρη στεγανότητα ούτε καινούργια ούτε αργότερα στη ζωή τους.
Θέλουμε να είναι τόσο στεγανά ώστε να αποδίδουν τα μέγιστα αλλά ταυτόχρονα να επιτρέπουν σε ένα στρώμα λαδιού να παραβάλλεται ανάμεσα από το πιστόνι και το χιτώνιο.
Αυτό τέλος πάντων το φροντίζει το εργοστάσιο.
Από εκεί και πέρα με την χρήση φθείρεται και το ελατήριο και το πιστόνι και ο κύλινδρος και χάνεται μεγάλο μέρος της δύναμης (αδιάφορο) αλλά αρχίζει και περισσότερο λάδι να μπαίνει στον κύλινδρο και να καίγεται καταστρέφοντας με τα κατάλοιπα τον κινητήρα και γι αυτό χρειάζεται αντικατάσταση η κατάλληλη κατεργασία.
Μια λάθος επίσης εντύπωση που έχεις είναι ότι οι επιφάνειες αυτές τρίβονται μεταξύ τους.
Στη θεωρία του στρωσίματος λοιπόν έχουμε τις καινούργιες επιφάνειες να τρίβονται και να φθείρονται μέχρι να "στρώσουν" οπότε για την υπόλοιπη ζωή τους απλά "υγρολισθαίνουν" πάνω στο φίλμ λαδιού που υπάρχει μεταξύ τους χωρίς να είναι όμως απόλυτα λείες γιατί αλλιώς δεν θα κράταγαν λάδι.
Για το τελευταίο που λες είναι όπως το σχήμα στο πρώτο post. Ελαφρώς "τραχιές" οι επιφάνειες και του χιτωνίου και του ελατηρίου και ανάμεσα τους υπάρχει ένα πολύ λεπτό φιλμ λαδιού. Έτσι όμως δεν είναι τα πράγματα και στην δέκατη πιστονιά; Ακόμα και στεγνά τελείως να τα βάλεις μέσα, όπως λέει ο reinmeister στη συζήτηση που παρέθεσες, μόλις βάλεις μπροστά τον κινητήρα μετά από μερικά δευτερόλεπτα έχει κυκλοφορήσει το λάδι και έχει εισχωρήσει και ανάμεσα στο ελατήριο-χιτώνιο. Επομένως τι διαφορά έχει να πιέσεις από την αρχή το μοτέρ, πράγμα που θα επιταχύνει το ταίριασμα των δύο επιφανειών, από το να το κάνεις χαλαρά;