O πατερας εχει πατησει τα εβδομηντα πεντε.Οδηγει ενα αγροτικο ΜΟΝΟ μεσα στο χωριο και μια -δυο συγκεκριμενες διαδρομες.Τρεμει η ψυχη μας.Την οδηγηση στην πολη ή στο εθνικο δικτυο του την εχουμε απαγορευσει.Αλλα πως να του απαγορευσουμε να οδηγει;Δεν παει η καρδια μας.Φοβομαστε τη κακια στιγμη.Δεν το δειχνουμε ομως.Λιγα πραγματα του εχουν μεινει τωρα πια να ασχολειται.Η οδηγηση τον εξυπηρετει σε αυτα τα λιγα που καταπιανεται.Απ'εξω απ'εξω του λεμε οτι χρειαζεται μεγαλη προσοχη γιατι οι κινδυνοι εχουν αυξηθει.Ακουει αλλα δεν απαντα.Θα ειναι σαν να του δενουμε τα χερια.Προσπαθουμε να εχουμε σε καλη κατασταση το αυτοκινητο,αλλα δεν ξερουμε αν αυτο ειναι αρκετο.Αυτος ο ανθρωπος μας πρωτοεμαθε να οδηγουμε,να ειμαστε εργατικοι,να.....Ηταν παρον σε καθε πρωτο μας βημα.Τωρα να του στερησουμε τα τελευταια βηματα της ζωης του;
Απάντηση με παράθεση
