Αυτό έπαθα
από την αποφράδα εκείνη μέρα που έμπλεξα με σας τους μηχανόβ.... εεεεε .... μοτοσυκλετιστές.
Ήμανε ένας αγνός και αθώος άνθρωπος που καθόμανε στα αυγά μου, και στα γεράματα, από έναν άλλο κόσμο,
εκεί που είχα γίνει ένας ήσυχος οικογενειάρχης, μπλέχτηκα στις βόλτες, τις εκδρομές και τους "καφέδες" με
κάθε λογής διτροχόβιο. Ύστερα μπήκα και σε ένα φόρουμ για μηχανάκια να ξεστραβωθώ, ηλεκτρονικογνώρισα
και κάθε καρυδιάς καρύδι.
Έλα όμως που η ζωή μου έχει στηθεί με έναν τέτοιο τρόπο και με τέτοιους ανθρώπους (χωρίς να κατηγορώ κανέναν)
που ο καφές με αυτό το νέο κόσμο είναι για μένα σχεδόν αδύνατο να κανονιστεί.
Κρίμα, πολλές φορές αισθάνομαι πολύ άσχημα, ζηλεύω τις συναντήσεις σας (που ενώ φαντάζομαι ότι είναι δύσκολες,
εμένα μου φαίνονται σαν να τις στήνετε σε μια στιγμή τρέλας) και δεν έχω βρει ακόμη το χρόνο να γνωρίσω έστω
έναν από σας από κοντά.
Ακόμη και από αυτούς που δεν τα πάω καλά.
Παρακολουθήσατε μια ιστορία (εκτός) δρόμου από έναν ψηφιακό σας φίλο.