... Δεν ειναι για 'σενα..

[matmat]

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα

Διάφανα Κρίνα


Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά: " ποτέ πια " !

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.

Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Tις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.

[matmat]

Μικρές αλήθειες

Διάφανα Κρίνα


Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά
θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά

[matmat]

Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Διάφανα Κρίνα


Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ' ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι

Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές
κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

Την ερημιά μου τη στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου κι σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ' ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω
σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό
ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν' αγαπήσω
και να χαθώ.

[matmat]

Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου


Διάφανα Κρίνα


Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός

Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
Εξουθενωμένος από τα έργα και τις μέρες σου
Θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Παραχωρώ τ' άθλιο κορμί,τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι
Θεέ μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί λεγεωνάριοι

Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
Για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα

Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
Της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
Τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
Άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρα μας;

[matmat]

Τελευταία μέρα


Διάφανα Κρίνα


Άνοιξαν διάπλατα μαύροι ουρανοί
άσχημα νέα για τον ποιητή
μείναμε μόνοι σ 'αυτήν την πόλη
σ 'αυτήν την πόλη που δεν νυχτώνει
τέρμα τα όνειρα που 'χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη.

Άμα περνιόμαστε για ζωντανοί
είμαστε από καιρό τώρα νεκροί.

Σβήσαν τα οράματα γίναν καπνός
χθες αυτοκτόνησε και ο θεός.

Σκάψτε την τρύπα μου για να χωθώ
από του ήλιου το φως να κρυφτώ.

Τέρμα τα όνειρα που 'χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη

[matmat]

Καημός της φυσαρμόνικας


Μαρία Δημητριάδη


Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.

Έρχεσαι πάντα το βράδυ μελαγχολικά
σαν το στερνό το τρένο του χειμώνα,
η καρδιά μου χιονισμένη στέπα ερημική
προσμένει τον καημό σου και σε καρτερεί.

Έρχεσαι και δε σωπαίνεις,
μέσ’ από τη στάχτη μια φωτιά γυρεύεις κι όλο φεύγεις,
τριγυρνάς μέσα στη νύχτα φάντασμα ωχρό,
της προσμονής μου μαυροπούλι ερημικό.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.

Έρχεσαι και δε σωπαίνεις,
...

Κι όπως έρχεσαι έτσι φεύγεις,
έτσι απρόσμενα αγαπάς, μισείς, ξεχνάς, πλάνες μαζεύεις
μα η καρδιά μου χιονισμένη στέπα ερημική
προσμένει τον καημό σου, πάντα καρτερεί.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.

[matmat]

Άγριο μέλι

Διάφανα Κρίνα


Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ
δίκαιος φθόνος σ 'άδικο της ζωής νόμο

Ν 'αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν 'αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι
που γεμίζεις μ 'ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ

Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ 'άλλες δυό μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πως ν 'ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.

Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας
που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας

Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι

[matmat]

Αρχικά δημιουργήθηκε από nimbus

Δεν γράφουν στίχους τα διάφανα κρίνα...
Μα ποίηση
Κάθε λέξη τους, αποτελεί ένα υπέροχο ταξίδι συναισθημάτων...

τα διάφανα κρίνα, αντιπροσωπεύουν την ποίηση...την κάνουν φυλαχτό, να μας προσέχει


και τούτη, είναι η γιορτή, ενός ατέκμαρτου πνανήτη



Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι

κάπου θα κρύβονται στην γη

κάποτε ήσαν άνθρωποι

A# (riff 3)

ήσανε φίλοι και γνωστοί.

D (riff 4) A# (riff 3)

Σε μια ανυπόφορη γιορτή

G (riff 5)

κάτω από δυνατή βροχή.

Γιορτή

Διάφανα Κρίνα


Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι
Κάπου θα κρύβονται στη γη
Κάποτε ήσαν άνθρωποι
Ήσανε φίλοι και γνωστοί

Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω απο δυνατή βροχή

Σε είδα σε ναυάγια
εκεί που λιώναν μόνοι
σαράντα άντρες ναυτικοί
δεμένοι στο τιμόνι

Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή

Πήρες μα κι έδωσες πνοή
στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να θυμηθώ
πού σε είχα ξαναδεί

Σε είδα σ'άθλιους καιρούς
να μας σκορπάει το χιόνι
να μπουσουλάμε απ'το ποτό
και μόνο να νυχτώνει

Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή

Πήρες μα κι έδωσες πνοή
στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να θυμηθώ
πού σε είχα ξαναδεί

Πήρες μα κι έδωσες πνοή
στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να αφεθώ
στης μοναξιάς τη δίνη

Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι
Κάπου θα κρύβονται στη γη
Κάποτε ήσαν άνθρωποι
ήσανε φίλοι και γνωστοί

[matmat]

Κάτι σαράβαλες καρδιές

Διάφανα Κρίνα


Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο
Και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
Με την καρδιά σου να χτυπάει απτο φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης
Ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
Κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Κάτι απ'την κόλαση σου ανήκει της καρδιάς μου
Κάτι απ'τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
Και σκότωνα κορυδαλούς
Να μην ακούω τη φωνή μου

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
Σε κουρασμένες φτέρνες
Φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες
Δίχως να τους αποκριθεί
Η ηχώ έστω μιας απάτης
Κάτι σαράβαλες καρδιές
Στο τσίρκο της αγάπης..

Κάτι σαράβαλες καρδιές
Στο τσίρκο της αγάπης..

[matmat]

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός


Διάφανα Κρίνα


Οι έρημες πόλεις, τα φώτα που σβήνουν
σαν γέροι που κλείσαν τα μάτια και πίνουν
και συ να γερνάς μεσ' στης λήθης το ψέμα
κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα.

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.

Τα μάτια της λάμπουν σαν έναστρη νύχτα
τα χέρια της σκάβουν τον τύμβο της ήττας
κι εσύ να ζητάς, να βρεις ένα τέρμα
σαν χάδι χαμένο, στης θλίψης το δέρμα.

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
στης λύπης το κατάρτι, σε σταύρωσε ο θεός
δίχως νερό κι αγάπη σ 'άφησε εδώ
σα νόθο γιο της λάσπης που κοιτάει τον ουρανό.