KX80 flashback 1970 1980 τι είδα ρε Π@@ΣΤΗ ΜΟΥ.. !!!

[spyrakos35]

να μην ξεχασω.........

ρε παιδες θυμαστε την γνησια γευση χυμος ΒΕΡΙΚΟΚΟ που μας καναν δωρεάν διανομή στο σχολειο σε κονσερβα γιγας!!!!! ( ήταν το 81 όταν ο αντρεας την ειδε σοσιαλιστής και πήρε την παραγωγή βερκικοκου που σαπιζε και την έδωσε στο λαό... μετά του την επεσε η 3Ε και έγινε κι αυτός κοκα κολας)

oh yeah..... το χρυσό κουτί.....

[lc8ergr1]

τα παιδιά των 90ς? γεννημένα τότε? μπα με την καμμία λέμε....

ο παππούς των 80+ έχει περάσει τόσα (κατοχές - εμφυλίους - χούντες κλπ) που σίγουρα αν και έχει να πει, αυτά υπερισχύουν (ΜΗΝ το γυρίσουμε στο πολιτικό, ναι?)....

.

τα πολιτικά παρατράγουδα ...έρχονται .... είναι η μοιρα του καθε τόπικ που γυρνα το χρόνο πίσω...

[lc8ergr1]

oh yeah..... το χρυσό κουτί.....

μαγκα μου ο χυμός ήταν φουλ συμπηκνωμένος για αραίωση.... ( δύο τζούρες και σε πήγαινε ..αιμα...)

[lc8ergr1]

επειδη γεννηθηκα και μεγαλωσα επαρχια αυτα τα μερη και τις καταστασεις μονο ακουστα
κατα τ αλλα σαν πιτσιρικας επαρχιωτης ειχα δει ολο και ολο ενα comodore amiga
ποδηλατακια ποταμια,ψαρεματα,κολυμπια κλπ
και οταν μεγαλωσα και εψαχνα τον σιδηροπουλο
ηταν στα τελευταια και χαμενα...

καπως έτσι ήμασταν οι ΑΘΗΝΑΙΟΙ

https://www.youtube.com/watch?v=g72BWaM8foM

[notakos600]

Σημάδια βαθειά χαραγμένα στις ψυχές μας οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Οι σημερινές ηλικίες των παιδιών του ποστ είναι από 45 έως 55, παιδιά μεγαλωμένα μακρυά από παιδοψυχολόγους, λογοθεραπευτές και εργοθεραπευτές, λέξεις από άγνωστες έως ακαταλαβίστικες για μας τότε. Σχολείο και το Σάββατο, η τιμωρία του χάρακα στο δημοτικό,αχνές αλλά όχι ξεθωριασμένες οι εικόνες του κυριακάτικου τραπεζιού, της μυρωδιάς των σχολικών βιβλίων, των Χριστουγέννων, του πετάγματος του χαρταετού, της Ανάστασης και του Πάσχα. Οι ζέστες του Ιούνη μας προετοίμαζαν για την απόλυτη ελευθερία τριών ολόκληρων μηνών.
Τα χρόνια πέρασαν, γιαγιάδες, παππούδες και κάποιοι γονείς ''έφυγαν'', οι αναμνήσεις όμως σαν ανεξίτηλο τατού στις ψυχές μας μας συντροφεύουν πάντα τα βράδια της μοναξιάς και της αποξένωσης. Έρχονται σαν τα χαμηλά σύννεφα της ομίχλης να μας χαρμανιάσουν όμορφα και γλυκά σβήνοντας -έστω και προσωρινά- καθετί άσχημο, μικρόψυχο και στενόχωρο από το μυαλό.
Ζήσαμε όμορφα και γλυκά παιδικά χρόνια και ευτυχώς επιζήσαμε και καθόμαστε δεκάδες χρόνια μετά να τα γράφουμε και να νιώθουμε το σκίρτημα της χαμένης νιότης.
Δυστυχώς όλη αυτή η παλίρροια συναισθημάτων δεν μπόρεσε να περάσει στον γενετικό μας κώδικα και να κληροδοτηθεί στα παιδιά μας κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο.

[spyrakos35]

τα πολιτικά παρατράγουδα ...έρχονται .... είναι η μοιρα του καθε τόπικ που γυρνα το χρόνο πίσω...

όχι, μιλάμε για το πως ημασταν σαν παιδιά εμείς....

για ματσμποξ αυτοκινητάκια, για σκισμένα γόνατα από την μπάλλα στην αλάνα, για τις (καλώς εννοούμενες) κόντρες των γειτονιών (ήρθαν να μας πάρουν τα κορίτσια), για τα βιβλία του μικρού νικόλα που διαβάζαμε, για την μεγαλύτερη αδερφή του φίλου μας, για τα αλμπουμ της πανίνι, τις γκοφρέτες με τα χαρτάκια των ομάδων, τις κασσέτες με μουσική που αντιγράφαμε από το ράδιο (μην μιλάς ρε κερατά να το γράψουμε το τραγουδάκι), για το γηπεδάκι που παίζαμε μπάλλα και μία μέρα μπήκαν οι μπουλντόζες και κλαίγαμε (κυριολεκτικά όμως)....

[lc8ergr1]

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Είμαστε μια γενιά σε αναμονή:

o ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του 2010 τα είπε το 1980

τιμη και δόξα στο ΓΑΡΔΕΛΗ...

α ρε τουρκοβουνια..



http://www.youtube.com/watch?v=G0EHayee0wA

[SHOOTER045]

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Είμαστε μια γενιά σε αναμονή:

Περάσαμε την παιδική μας ηλικία
περιμένοντας...


Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.


Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί... Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά...
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι...

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους...

Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Πυγή άγνωστη

ολα αυτα καναμε
με την διαφορα οτι τα καλοκαιρια δεν επαιζε 3 μηνες διακοπες
αλλα 3 μηνες και βαλε-οχι o rossi-δουλεια,χωραφια-καπνα,ροδακινα κλπ,αλλα παιχνιδι ως αργα και το πρωι χωραφι
για τους χυμους εχω την εντυπωση πως ηταν ροδακινο εξτρα συμπυκνωμενο και μανταρινι,και περιμεναμε στην ουρα με τα ποτηρακια στο πρωτο-δευτερο διαλειμα να παρουμε,μετα μας εδιναν ολοκληρα για το σπιτι(καποιοι τα πουλουσαμε σε τοπικα μαγαζια για χαρτζιλικι)
δεν αρρωσταιναμε,δεν παθαιναμε,δεν φοβομασταν-το 86-12 χρονων τοτε- μαζι με ενα φιλο το σκασαμε απο κατασκηνωσηπου μας ειχαν εσωκλειστους,λογω του οτι ημασταν ταραξιες. απο την αλλη ακρη της ελλαδας,και γυρισαμε με οτο στοπ,μετα απο δυο μερες,και ενω μας εψαχναν ολοι σκαω μυτη στο σπιτι,γεματη η αυλη κοσμο αυτοκινητα,αστυνομια-οι οποιοι εψαχναν για μενα-εγω παω στην μανα μου ολο θρασσος και της λεω<αν με ξαναστειλετε εκει,θα ξαναφυγω...>

[spyrakos35]

..............δεν αρρωσταιναμε,δεν παθαιναμε,δεν φοβομασταν-το 86-12 χρονων τοτε- μαζι με ενα φιλο το σκασαμε απο κατασκηνωσηπου μας ειχαν εσωκλειστους,λογω του οτι ημασταν ταραξιες. απο την αλλη ακρη της ελλαδας,και γυρισαμε με οτο στοπ,μετα απο δυο μερες,και ενω μας εψαχναν ολοι σκαω μυτη στο σπιτι,γεματη η αυλη κοσμο αυτοκινητα,αστυνομια-οι οποιοι εψαχναν για μενα-εγω παω στην μανα μου ολο θρασσος και της λεω<αν με ξαναστειλετε εκει,θα ξαναφυγω...>

από τότε σου μεινε ψυχολογικό και το κανες επάγγελμα???

[Joyrider]

τα παιδιά των 90ς? γεννημένα τότε? μπα με την καμμία λέμε....

ο παππούς των 80+ έχει περάσει τόσα (κατοχές - εμφυλίους - χούντες κλπ) που σίγουρα αν και έχει να πει, αυτά υπερισχύουν (ΜΗΝ το γυρίσουμε στο πολιτικό, ναι?)....

θα έλεγα οτι οι γεννημένοι τέλη 60 - 70 είναι οι πιο τυχεροί σε ότι αφορά στην παιδική ηλικία που περάσανε (για αθήνα μιλάω πάντα).....

Παρεξήγηση. Για μαθητικά στα '90ς μιλάω. Γιατί στο αρχικό ποστ για μαθητικά στα 70-80 λέει. Δεν τέλειωσε το κρυφτό το 80. Παραπάνω από τα μισά απόσα λέτε τα έζησαν παιδιά την δεκαετία '90. Τόσο λίγα είμασταν πια;

και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Όταν μάλιστα βλέπεις το τρακτέρ να ανεβαίνει αντίθετα με την σβάρνα από πίσω, μέχρι και το abs μπορείς να ανακαλύψεις. Εγώ ανακάλυψα πως είναι να σε ξεμπλέκουν από βατομουριά

[SHOOTER045]

από τότε σου μεινε ψυχολογικό και το κανες επάγγελμα???

καλα αν σου πω ποσες φορες με<μαζεψανε>με κυνηγησαν κλπ.
θα επρεπε να ειχα γινει ο χειροτερος χουλιγκανος
πιτσιρικας στο γυμνασιο,θυμαμαι στο τοπικο τμημα υπηρχε ενα δικυκλιστης αδυνατος με μουστακα,με κατι μποτες σαν ιππασιας,με ενα κρανος σαν jet εμοιαζε,και τον φωναζαν<ΣΑΙΝΗ>οδηγουσε και μια honda???-μαλλον με ακτινες,ε αυτος ηταν το ινδαλμα μου,και επειδη το γυμνασιο ηταν απεναντι απο το τμημα,σε πολλα διαλλειματα,καθομουν και τον χαζευα,με τα δερματινα-φλουδες που ειχαν τοτε,με την στολαρα,και ας τον ελεγαν ΣΑΙΝΗ για μενα ηταν το ινδαλμα μου
αλλα αυτο το γουσταρα απο μικρος,μηχανη+αστυνομια,η αυτο η τιποτα ελεγα
τελικα μαλλον εκανα το χομπι μου επαγγελμα

[lc8ergr1]

Δυστυχώς όλη αυτή η παλίρροια συναισθημάτων δεν μπόρεσε να περάσει στον γενετικό μας κώδικα και να κληροδοτηθεί στα παιδιά μας κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο.

εδώ είναι η μεγαλη ευθύνη όταν γίνεσαι μπαμπας...ΒΑΣΙΚΑ .... η οπτικη γωνία ενος ρεμελου μοτοσυκελτιστή όταν κανει παιδί αλλάζει δραστικά... κοβεις ταχύτητα.... προσέχεις στα φανάρια... κανεις σερβις...συχνα και αλλάζεις λάστιχα... ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΕΣ ΓΑΓΚΟΥΡΙΕΣ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΚΑΙ ΜΟΤΟ - με μια πλήρη αγνοια του κινδύνου - τις 7 ζωές τις εφαγα πριν τα 20 - και λεω ότι

Ο ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟΣ κεινα τα χρόνια - ήταν ο ΣΠΟΡΟΣ μου , που με προστάτευε σαν αύρα... περιμένοντας να ωριμάσει [μαζί και εγώ] και να με πει μια μερα ....μπαμπάκο..

μπορούμε να αφήσουμε τα παιδιά να χαθούν στο ιντερνετ και την ψευδαίσθηση ζωής των social media...για να έχουμε ελεύθερες ώρες να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας... αλλά ειναι κρίμα και αδικο να χαθεί αυτή η γενιά ρε γαμωτο...

βασικά αναπολώ αυτά που θα ήθελα να ζήσει ο γιοκαρίνος και γι αυτό διαμαρτύρομαι με τον εαυτό μου σε τουτο το θρεντ... γκε κε ...


όσοι πατεράδες με πίανουν νομίζω....

[SHOOTER045]

εφυγα απο την πολη και ηρθα επαρχια για να μεγαλωσω παιδια
στα οποια εμαθα ποδηλατο απο πολυ μικρα
βεβαια πηγαινω μαζι τους,τα αυτοκινητα πολλα οι στοκοι περισοτεροι,τοτε πηγαιαμε σε διπλανα χωρια με τα ποδηλατα,η ολη την περιοχη,τωρα ουτε που τους αφηνω απ τα ματια μου
αντι για υπολογιστη και ιντερνετ τους πηρα σκυλι,το οποιο το εχουν αναλαβει εξ ολοκληρου
palystation εχουν ενα δικο μου 2αρι,απο οταν ημουν εργενης,αλλα αυστηρα παιζουν ΜΟΝΟ σ/κ
σιγουρα εχουμε αλλαξει,σαν ατομα αλλα ενω αναπωλουμε πολλα απ οσα περασμε εμεις σαν παιδια,δεν θα θελαμε να τα περασουν τα παιδια μας
εγω στην ηλικια των 10+ χανομουναστα βουνα και στα ποταμια,και καραγουσταρα αλλα δεν μπορω να φανταστω ουτε να αφησω τα δικα μου παιδια να το κανουναυτο