Χθες το βράδυ που μαζεύτηκα σπίτι με περίμενε η μικρή, είχε κάποια προβλήματα στα μαθηματικά και ήθελε να τα ελέγξουμε μαζί.
Έχει την τύχη η δασκάλα που είχε μέχρι πέρσι αλλά και ο φετινός δάσκαλος να αγαπούν την δουλειά τους και να διδάσκουν τα παιδιά. Είχε λοιπόν επαλήθευση του πολ/σμού με τον σταυρό. Από όταν πήγαινα στο δημοτικό είχα να το δω αυτό και παραδόξως το θυμήθηκα αμέσως. Ήμουν κι εγώ τυχερός, είχα κι εγώ αντίστοιχους δασκάλους με τους δικούς της. Είμαστε 8 άτομα στο σπίτι χθες και κανένας άλλος δεν θυμόταν τη διαδικασία της επαλήθευσης του πολ/μού με σταυρό.
Θυμάμαι επίσης ότι στις μικρές τάξεις του δημοτικού, αφιερώναμε πολλές ώρες για την "γραφή" όπως λέγαμε. Τα τετράδια καθαρά και ατσαλάκωτα, τα γράμματα στρογγυλά και ομοιόμορφα, να πιάνουν όλο το εύρος ανάμεσα στις 2 γραμμές, να μην περνάνε πάνω ή κάτω από αυτές και πολλά άλλα. Πήγα λοιπόν και τα πήρα όσα τετράδιά μου έχουν διασωθεί, από την βιβλιοθήκη όπως και το πατέρα μου τα τετράδια των μαθηματικών (που ομολογουμένως όμοιά τους δεν έχω δει - μέχρι που πέθανε οι πράξεις του απίστευτες σε ταχύτητα, ο τρόπος που έκανε πράξεις ιδιαίτερος έκανε αφαίρεση προσθέτοντας, πάντα αλάνθαστος και οι αριθμοί στοιχισμένοι κάθετα ο ένας κάτω από τον άλλο και μιλάμε για πολλούς αριθμούς και για τεράστιες πράξεις) και τα ξεφυλλίζαμε.
Γουστάρω που ήμουν στη γενιά που αφιέρωνε πολλή ώρα στο γράψιμο, όπως γουστάρω να γράφω με μολύβι. Μου τη σπάνε αφάνταστα τα στυλό που όταν γράφεις αφήνουν κενά. Είναι σα ν' ακούς μουσική με κοψίματα.
Στην πορεία βέβαια με τη σχολή και την ανάγκη να κρατάς σημειώσεις σε μικρό χρόνο, κάπου το έχασα, το παρα-έχασα θα έλεγα, τώρα τα κείμενά μου μοιάζουν με καρδιογράφημα στην καλύτερη και μου τη σπάει.
Αυτά.
