Αυτό συμβαίνει από επιλογή των εταιριών. Το να μεταφέρεις τεχνογνωσία και ποιοτικό έλεγχο σε μια γραμμή παραγωγής είναι εύκολο αν δε σε νοιάζει το κόστος και εδώ η διαφορά στο κόστος Japan vs China είναι τεράστιο. Μπορούν να φτιάξουν το ίδιο ποιοτικά προϊόντα και στην Κίνα αν θέλουν και πάλι να έχουν μικρότερο κόστος από ότι στην Ιαπωνία την Ευρώπη ή τις ΗΠΑ. Απλά εδώ και πάνω από δεκαετία στη βιομηχανία έχει φανεί πως δε θέλουν να παράγουν προϊόντα που θα κρατάνε για πολλά πολλά χρόνια, είτε μιλάμε για τηλεοράσεις είτε μιλάμε για λευκές συσκευές είτε μιλάμε για οχήματα. Έχουν υπάρξει διάφορες τάσεις από τη βιομηχανική επανάσταση και τώρα μια τέτοια τάση ζούμε σε αυτό τον τομέα. Στην τελική ανά τον κόσμο το κεφάλαιο μοιάζει να έχει κερδίσει κατακράτος γιατί απλά να μη κάνει ότι μα ότι γουστάρει, λίγο πολύ σε ολιγοπωλιακό ανταγωνισμό βρίσκονται αυτές οι επιχειρήσεις με τα καρτέλ να λύνουν και να δένουν. Στο τέλος άλλωστε αυτός που την πληρώνει είναι ο φτωχός αγοραστής (γιατί στα @@ του χ,ψ λεφτά αν το home cinema του χαλάσει στα 4 χρόνια ή στα 6) ο εργάτης, που στο δυτικό κόσμο τρώει δάχτυλο γιατί του τσακίζουν ότι είχε κερδίσει μέχρι τώρα και στο τέλος μένει και απολυμένος και στην Κίνα, Ινδία κλπ δουλεύει για ένα πιάτο φαγητό και αν μιλήσει τον πετάνε σε υπόνομο. Τέλος ο μεγάλος χαμένος είναι το ίδιο το περιβάλλον γιατί η Κίνα λειτουργεί σε καθεστώς αναπτυσσόμενης χώρας ενώ εδώ και καιρό θα έπρεπε να θεωρείται αναπτυγμένη. Επίσης το να μεταφέρεις όλη τη βιομηχανία σε μια μόνο περιοχή είναι κάτι που δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στο τοπικό οικοσύστημα (και μιλάμε για εκατομμύρια εκτάρια εκτάσεων) πόσο μάλλον σε μια χώρα που δεν έχει κανένα σεβασμό για τα ζητήματα του περιβάλλοντος. Κέρδος και μόνο κέρδος κύριοι και οι μεγάλες εταιρίες επιθυμούν ΜΟΝΟ τη μεγιστοποίηση αυτού με ΚΑΘΕ κόστος.