Απο τα 14 βοηθούσα στην δουλειά τον πατέρα μου (ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων) στα 16 μου όμως χρειάστηκα μεγαλύτερο χαρτζιλίκι ( μαντέψτε για ποιο λόγο).
Ενα καλοκαίρι λοιπόν, στο διάλειμμα των σπουδών, δούλεψα τσιράκι σε συνεργείο και εμπορία μοτοσυκλετών στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (Ιασωνίδου, 200 μέτρα απο την Καμάρα και την μπουγάτσα ο Κώστας με το FZR 750)
Ξεκίναγα λοιπόν 8 το πρωι, βγάζοντας ολα τα μηχανάκια εξω απο το μαγαζί στο παρακείμενο πεζοδρόμιο (γύρω στα 20-30 μηχανάκια, σκούτερ κλπ) καθαριζοντας το μαγαζί, σκούπισμα φασίνα ΑΖΑΧ τα τζάμια και λοιπά) απο της 9 ήμουν έτοιμος μεχρι της 3 οπότε διάλλειμα μεχρι της 5, και ξανά μέχρι της 9 με 9:30 το βράδυ αναλόγως της δουλειάς.
Στο τέλος της δουλειάς, τα μηχανάκια ξανά μέσα και τέλος.
Τα λεφτά ήταν λίγα, και οι ώρες πολλές.
Έκανα πολλές δουλειές από τότε, με πολλά περισσότερα λεφτά, και λιγότερες ώρες.
Αλλά τώρα που τα σκέφτομαι ξανά, αυτή ήταν οι καλύτερη δουλειά που εκανα ποτέ στην ζωή μου.
Ξεκινούσα την ημέρα μου με μοτοσυκλέτες, την περνούσα με μοτοσυκλέτες και φίλους μοτοσυκλετιστές (ποτέ δεν είδα μοτοσικλετιστή σαν πελάτη) και όλα αυτά στην αγαπημένη μου γειτονιά, στο νεανικό κέντρο της πόλης που μεγάλωσα, της Θεσσαλονίκης.
Ακόμη θυμάμαι και ευχαριστώ την παρέα απο την Ανατολική Γερμανία, με της αυτοσχέδιες βαλίτσες στα MZ,
που άφησαν μπουρμπουάρ ενα βδομαδιάτικο οταν τους εξηγήσαμε ότι δεν θέλουμε λεφτά για επισκευή.
Δημοσιεύθηκε αρχικά από amyroukai
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση